oly c-8080

W Ojcowie, gdzie z obu stron doliny wartkiego Prądnika wznoszą się stromo nagie
skały, możny pan Kasztelan wybudował sobie na szczycie zamek i zapragnął
połączyć go mostem powietrznym z wysoką. prawie pionową przeciwległą górą.
Wzywał wszystkich majstrów, co się na takiej robocie znali, obiecywał masy
złota, ale daremnie, nikt nie chciał się podjąć tak trudnej budowy. Aż przyszedł
raz do Ojcowa młody murarz i kiedy mu pan opowiedział, czego chce, zapalił się
tak do projektu, że podjął się go wykonać. Nie jadł, nie spał, tylko myślał,
rysował, obliczał, ale coraz większy go strach ogarniał, że nie wykona zamiaru,
coraz więcej spostrzegał trudności.
Wstyd mu było przed królem, wstyd samego siebie; nieraz aż łzy żalu i
wściekłości dusił na myśl, że będzie musiał ustąpić przed trudnościami.

Choćby z diabła pomocą, postawić most muszę"
- rzekł wreszcie sam do siebie. A choć wypowiedział to bardziej myślą niż słowy,
kusy usłyszał. I już go masz: w czarnym fraku, zręcznie przykrywającym ogon, w
krótkich spodenkach, pantoflach i w peruce, aby mu rogów znać nie było; zjawia
się przed murarzem, kłania się kapeluszem i doprasza się do spółki. urarz poznał
diabła, ale tak zawziął się do roboty,
że już na nic nie zważał. Zaczynają rozprawiać o moście, grzeczny jegomość z
daleka zatrąca, że na tę i tamtą trudność znajdzie radę, ale chciałby mieć jakąś
korzyść ze spółki.
- Czego chcesz? - pyta murarz.
- E, niewiele, na małym przestanę. Gdy most ukończymy, zabiorę sobie pierwszą
istotę żyjącą, która po nim przejdzie.
- Zgoda! - zawołał murarz, niewiele myśląc o warunkach, bo aż się palił do
roboty.
Jak z bicza trzasnął, stanął most, doskonale zbudowany, a murarz napatrzeć mu
się nie może, ręce zaciera z radości.
Tymczasem kusy usiadł w dolinie nad Prądnikiem i czeka na murarza, który musiał
przejść po moście, aby się samemu przekonać o jego dobroci i innym moc jego
pokazać. Niecierpliwie rwał się sam do tego i byłby zapomniał o warunku spółki,
ale na szczęście przeżegnał się i westchnął z wdzięczności do Boga, aż tu
słyszy, jakby nad sobą, głos: "Daj pokój, nie idź!"
Dopiero przypomniał sobie wszystko i złapawszy świnię, która się nawinęła, na
most ją wpędził z wielkim śmiechem i uciechą.
Diabeł na widok świni, idącej po moście przodem, strasznym się gniewem zapalił.
Wzniósł się znad Prądnika, rogiem w most od spodu uderzył, dziurę w nim wybił,
biedne zwierzę porwał za nogi i rzucił z wściekłością w dolinę.
urarz dziurę chciał naprawić, ale daremnie. Wszystko, czym ją zapychał, waliło
się w przepaść, gdy tylko nogę postawił. Całe szczęście, że był ostrożny i nie
szedł śmiało, lecz kroku próbował, boby go kusy dostał w swe
szpony. Aż w końcu murarz naprawy zaniechał i w moście została dziura.
Dziwowali się jej ludzie, zjeżdżający się zewsząd, aby most oglądać, i stąd
powstało przysłowie:
"Potrzebny jak dziura w moście".



Wg.Oskara Kolberga