Smutek cz. II, to historia koźlaka dla mnie dość smutna. Obiecałem, że opowiem o
niej i obietnicy dotrzymuję. Byłem na zasiadce z 03.07 na 04.07. W pierwszym
dniu było dość ciekawie, ale bez ujęć. Następny dzień również cisza. Dzień
zapowiadał się piękny. Gdzieś w oddali szczekał kozioł. Wtedy było jeszcze
ciemno i po tym cisza jak Makiem zasiał tylko czasami smagał zimny wiatr po
bolących plecach. O godzinie 07:30 zwinąłem czatownie. Zaniosłem wszystko do
samochodu. Postanowiłem jeszcze przejść się po terenie w nadziei, że może coś Na
strzał wyjdzie. Odwiedziłem znane mi miejsca i nic. Czas wracać pomyślałem i tak
też uczyniłem. Cały czas spoglądając czujnie na polany, bo ze zwierzyną nigdy
nic nie wiadomo i tak też było i tym razem. Zauważyłem sarnę leżącą na trawie.
Po dokładniejszym lustrowaniu okazało się, że to młody koziołek. Postanowiłem
podejść. Wiatr idealny tylko cicho i spokojnie bez zbędnych ruchów, które mogą
zdradzić moją obecność (pomyślałem). Zachowywał się tak jakby mnie w ogóle nie
widział. Porobiłem parę ujęć jak leżał i nagle wstał. Wysiłek jaki włożył by
ustać na cewkach był potężny, chwiał się, ale powoli oddalił się może na jakieś
5m. Po tym wyłączyłem aparat. Pewno ktoś zapyta dlaczego? Dlatego,
że.....hm.....nie wiem....Zrobiło mi się okropnie żal. Postanowiłem mu pomóc.
Powoli podchodziłem do Malca. Podszedłem na około 2m. Patrzył się na mnie
pięknymi małymi oczkami. Był tak wyczerpany, odwodniony, że było mu chyba
wszystko jedno, ale gdy podszedłem bliżej oprzytomniał i resztkami sił wskoczył
w gęstwinę. Tam ja już nic nie mogłem zrobić......niestety nic. Było mi okropnie
przykro, że nie mogłem nic zrobić.:(((((((. Jedynie w głębi duszy życzyłem mu
powrotu do zdrowia, ale o tym zadecyduje przyroda......