To było deszczowe popołudnie. Nie słychać było ludzi, nie słychać było
samochodów, tylko rozbijające się krople deszczu i własne nogi człapiące po
kałużach. Tylko to było słychać. Mijam zamknięty warzywniak. Właściciel schował
nawet skrzynki które zwyczajowo stały przytulone do ściany. Za warzywniakiem
rząd drewnianych komórek. Dwoje drzwi jest otwartych, w pierwszych na wózku
inwalidzkim siedzi mężczyzna. Patrzy przed siebie. W drugich za siatką spacerują
gołębie. Powyżej uchylona kratka przez którą gołębie mogą wyjść z gołębnika.
Podchodzę ze słowami o deszczu, który dokucza dziś chyba wszystkim. Odpowiada:
panie, deszcz to nic, grad dopiero potrafi bidy narobić. Potwierdzam, ale jestem
chyba niezbyt przekonujący, więc dopowiada... a słyszałeś pan o tym locie gołębi
z Niemiec do Polski, co to 30 tys. gołębi grad wytłukł? Przypominają mi się
jakieś szczątkowe informacje. Mężczyzna ciągnie dalej: co za głupek wypuścił
gołębie na gradobicie, tyle ptaków zmarnować. Usłyszałem wtedy całą historię
tego lotu, usłyszałem wiele na temat jego ptaków i tego czym, a raczej kim dla
niego są. Usłyszałem o chorobach, które czasem nachodzą jego ptasią rodzinę i z
którymi sam walczy. Pokazał mi gołębie przysmaki i wskazał które ptaki co lubią
najbardziej. Opowiedział jak to ptasi rodzice chwalą mu się młodymi i jacy są
wtedy dumni. Usłyszałem wtedy wiele pięknych historii, ale usłyszałem też coś,
co "żelazną ręką" chwyciło za gardło. W pewnej chwili uśmiech
mężczyzny zniknął, a kąciki ust zaczęły dziwnie drgać... a wiesz pan, że to
wszystko stracone?... ale co?- pytam. Moje ptaki, moje anioły - odpowiada i
zaraz dodaje: w magistracie wydali przepis, że w mieście nie można będzie ptaków
trzymać. Panie co z nimi teraz będzie? Płakał...
Nie wiedziałem co mam odpowiedzieć, wzrok mi uciekł gdzieś na bok. Na drążku pod
okapem siedział bielusieńki Gołąb. Patrzył na nas...