Halo (gr. hálos, „tarcza słoneczna”) – zjawisko
optyczne zachodzące w atmosferze ziemskiej obserwowane wokół tarczy słonecznej
lub księżycowej. Jest to świetlisty, biały lub zawierający kolory tęczy
(wewnątrz czerwony, fioletowy na zewnątrz), pierścień widoczny wokół słońca lub
księżyca. Zjawisko wywołane jest załamaniem na kryształach lodu i odbiciem
wewnątrz kryształów lodu znajdujących się w chmurach pierzastych piętra
wysokiego (cirrostratus) lub we mgle lodowej. Różne rodzaje kryształów lodowych,
możliwych ustawień w powietrzu i dróg optycznych w kryształach sprawia, że
występuje wiele efektów halo.

Najczęściej występuje tzw. małe halo o rozmiarze kątowym 22°, powstające przez
załamanie na powierzchniach kryształów o kącie łamiącym 60°. W atmosferze
polarnej lub w przypadku atmosfer planetarnych możliwe są okręgi halo o innych
promieniach, jeżeli kryształy lodu mają kształt inny niż sześciokątne kolumny
lub płytki (np. sześciany). Rzadziej widoczne bywa duże halo o rozmiarze kątowym
46°, powstające podczas załamania światła na krawędziach kryształów do siebie
prostopadłych (kryształy lodu mają budowę graniastosłupa prostego o podstawie
sześciokątnej).

Wielkość halo określa się na podstawie rozmiarów kątowych[1]. W zależności od
punktu obserwacji efekt halo tworzą różne, tego samego kształtu, kryształy w
chmurze, oświetlone w ten sam sposób. Do zjawiska nie sposób się zbliżyć, bo
jest ono specyficznym obrazem Księżyca lub Słońca. Pozorna odległość do halo
wynosi więc odpowiednio: ok. 400 000 km albo ok. 150 mln km. Natomiast zasięg
widoczności halo określony jest przez rozmiar chmury, na której rozprasza się
światło.