Na imię miała Julia… Ale jej nazwiska nikt już dzisiaj nie pamięta,
tak, jak nie znano go wtedy, gdy się pozwoliła uwiecznić na szkle Zbysławowi.
Zbysław uchodził za szarlatana, gdyż nikt tak jak on nie umiał w całej Galicji
młodych i urodziwych niewiast namówić do odsłonięcia swej kobiecości przed
nieruchomym okiem obiektywu kamery ciemnej. O pochodzeniu Julii nikt nie miał
pojęcia. Jedni mówili, że przybyła z Poznania, skąd wyjechała bez środków do
życia zaraz po śmierci rodziców, inni znowuż rozpowszechniali na mieście wieść,
iż jest panną z zamożnego domu, która, znudzona mieszczańską, duszną
moralnością, zaprzedała duszę diabłu, otrzymując w zamian wszystkie rozkosze
doczesnego, acz wolnego życia. Wielu mężczyzn radych było się przekonać ile jest
prawdy w tym ostatnim twierdzeniu, ale ilu z nich tak naprawdę było to dane, o
tem szeptane kroniki milczą. Czy Julia wiedziała i widziała to, czego inni nie
dostrzegali? Jej dyskretny uśmiech zdaje się potwierdzać tę tezę. Leżąc
bezwstydnie, acz wygodnie na szezlągu zdawała się nie zauważać Zbysława, ale jej
oczy mówiły, iż była świadoma obecności w atelier kogoś jeszcze, oprócz niej i
Zbysława właśnie. Zbysława zresztą znaleziono dnia następnego z zastygłym w
martwych oczach wyrazem przestrachu i zdumienia, a Julię widziano ponoć pięć lat
póżniej w Wiedniu, poczem słuch wszelki o niej zaginął. Ale na starej fotografii
wprawne oko, jak mówią, dostrzeże to, co dane było mistrzowi Zbysławowi (oprócz
Julii) zobaczyć…

http://retro-atelier.eu/
http://facebook.pl/retro.atelier.eu