10x12 cali, Petzval 300/4 L.A.Verne - Paris -

Marianna Stryjecka niewątpliwie nie należała do niewiast, u których wstydliwość
można by zaliczyć do cnót, co nie umniejsza faktu, ze nie każdemu przecie
chciała ukazać się w dezabilu. Jednym ze szczęściarzy, którzy widzieli Mariannę
w stroju, powiedzmy – skromnym, był Eustachy Ponikwodzki. Człowiek ów
posiadał magiczną skrzynkę, przy pomocy której potrafił czynić konterfekta innym
osobom nie malując ich wcale. Niechybnie siły nieczyste maczały w tym procederze
swoje cuchnące siarką paluchy, bo to przecie nie jest możliwe, aby, taka,
powiedzmy, Marianna, ni stąd, ni zowąd jak żywa na papierze się ukazywała.
Eustachy wiedział doskonale, że nie żadne to diabelskie sztuczki, ale i za
bardzo nie chciał prostować tego, co zaaferowane ludziska do powiedzenia na jego
temat mieli. Zauważył przy tem, że im częściej jaka przekupka w niedzielę bliżej
ołtarza stawała, tym większe dyrdymały o jego zajęciu plotła. Marianna Stryjecka
znała Eustachego jeszcze z dawnych czasów, kiedy to dziećmi będąc zakradali się
na jabłka do księżego ogrodu. Później drogi ich się rozeszły. Eustachy znalazł
zatrudnienie na kolei wiodąc nudny, urzędniczy żywot, natomiast Stryjecka
różnych imała się zajęć. A to w pralni miejskiej ubrania do czyszczenia
przyjmowała, przez co żadna plotka nie czekała na nią dłużej, jak do następnego
dnia. A to w garkuchni na Konstancinie potrzebującym wydawała strawę, by
wreszcie w aptece pana Kotwicza poczynając od sprzątania, na wydawaniu leków i
driakiew zmyślnie przez wspomnianego Kotwicza, magistra, skończyć. Wiodąc
proste, szczęśliwe życie, marzyła w skrytości o tym, by jeszcze czego innego,
szalonego spróbować, co niespodziewane po latach spotkanie z Eustachym jej
umożliwiło.

wprostpozytyw na papierze fotoograficznym naświetlonym od razu w aparacie,
odwracany chemicznie.