10x12 cali, Petzval 300/4 L.A.Verne - Paris -

Maria Nawrocka tę miała przypadłość, że sama będąc nauczycielką, lubiła uczyć
się stale, a namiętnie rzeczy nowych. Jedną ze sztuk trudniejszych, jakie
zdołała opanować ( oprócz strzelania z łuku, wydzielania srebra, pisania wierszy
i buchalterii) było granie na tubie oraz innych dętych instrumentach. W żaden
sposób umiejętności swoich nie wykorzystywała w praktyce, chociaż po głowie
chodził jej pomysł założenia orkiestry z samych niewiast złożonej, ale, po
pierwsze – trudno było znaleźć w mieście taką liczbę dam, które by na
czymkolwiek grały, a po wtóre – te, co grać umiały, nie paliły się do
wspólnych występów woląc popisywać się dmuchaniem we flety lubo brzdękaniem na
mandolinie przed własnymi mężami, w domowym zaciszu. Pani Maria ponadto wiele
czasu poświęcała na nauczanie literatury w pensji madame Nadieżdy Swierakownej
Myszkiny, zatem plany o założeniu własnego orkiestronu zeszły na nieokreślony z
bliższa dalszy plan. Podkochiwał się w Pani Marii pewien strażak imieniem
Pafnucy. Pafnucy Dokicjan. Za dnia Pafnucy dzielnie z ogniem walczył, który co
jakiś czas, zwłaszcza w biedniejszych dzielnicach dawał o sobie znać. W
wypadkach splecione dorożki toporkiem rozdzielał, gdzie inaczej nie można było,
a bywało, że i kotka z drzewa ściągał, który się jako takiej szlachciance czy
dziedziczce na gruszę wdrapawszy, zleźć nie potrafił. Wieczorami zaś tłukł pan
Dokicjan w bęben w dętej, strażackiej orkiestrze, a w niedzielne popołudnia
przygrywał wraz z towarzyszami (za niewielką od magistratu opłatą) w miejskim
parku, czas spacerowiczom umilając. I w takąż to niedzielę jedną obaczył Pafnucy
niewiastę pod parasolką, co się jak zaczarowana wpatrywała to w jego bęben, to w
puzon jego kolegi jakby nie wiedząc, który bardziej jej bliski.