nikON

a taką bajkę popełniłam kiedyś do tomiku "Bajki sercem pisane",
wydanego przez jedną z zaprzyjaźnionych Fundacji.

***

Nad łąką zieloną słoneczko świeciło
po cichutku na nią Dziewczątko wkroczyło
w czerwonej sukience z pięknym dużym sercem
na szyi wstążeczka z małym pudełeczkiem.
Kieszonkę po brzegi wypełnioną miała
krok za krokiem z radością ziarnka maczku siała.
Kiedy zaszło słońce, noc minęła cicha,
Dziewczątko się budzi i cichutko wzdycha.
Pośród trawek zielonych czerwienią mrugają
do życia się budząc, maczki wyrastają.
Delikatne, kruche, przepiękne kolorem
rozchylone rankiem, stulone wieczorem...
Co rano Dziewczynka z każdym się witała
czule rozmawiała, śpiewała, głaskała
każdego po kolei maczka czerwonego.
Kochała je mocno, kochała każdego,
cierpiała jesienią gdy żegnać je miała.
Gdy spadały z nich zwiewne, sukienki czerwone
zostawały po nich makówki suszone.
Zimą na nie patrząc lato wspominała
marzyła wciąż o tym, by je zawsze miała
w długie jesienne wieczory, w poranki zimowe
chciała mieć je blisko i otulać słowem.
Mówić do nich pięknie, bajki opowiadać
witać z nimi ranki i spać się układać.
Kiedy przyszła wiosna, na łąkę ruszyła
siała maczku ziarnka i... już wymyśliła!
Gdy na łące czerwienią znów ją powitały
wzięła w łapki szybko swój aparat mały.
Hasała wśród maków, z radością śpiewała
i swoich przyjaciół pięknie uwieczniała.
Robiła im zdjęcia. Pstryk! Pstryk! O wschodzie
gdy sukienki rosą ozdobione miały
i do słonka główki dumnie wystawiały.
Kolejne gdy do snu składały swe szatki...
Pstryk! Pstryk! Cichutkie mruczenie
magicznej migawki.
Gdy jesienią odeszli jej piękni przyjaciele
nie smuciła się,
zdjęć z nimi przecież miała już tak wiele.
Zrozumiała... Gdy życie bliskich nam odbiera
Fotografia i cenną i piękną się staje
Bo nie tylko w sercu Bliski pozostaje.
Światłem i miłością fotografa zdjęty
ulotnym nie będzie, zostanie w pamięci.