Canon 400D + Tamron 17-50

"Magia Tatr"

"W Tatry przeważnie jeżdżę z chłopakami z KEGa. Zawsze chodzimy w grupie,
rozmawiamy, śmiejemy się. Trudno więc o prawdziwy mistycyzm, nostalgię i zadumę
nad pięknem przyrody.
Zdarzają się jednak czasem momenty bardzo intymne i piękne.
Lubię odłączyć się od swojej grupy, odejść na kilkadziesiąt metrów i schować się
między skały.
Przeważnie wędrujemy po zupełnych bezdrożach, z dala od szlaków i istnień
ludzkich. Tam można znaleźć wiele spokoju.
Oddalam się więc, chowam w zagłębienia terenu, czasami znikam w gęstej,
zielonej, pachnącej żywicą kosodrzewinie.
Kiedy już jestem sam, nie słyszę głosów innych, czuję się niczym Jan Chrzciciel
na pustyni, czy samotny rozbitek na bezludnej wyspie.
Dotykam delikatnie dłońmi skał, lekko przykucam żeby się do nich zbliżyć, poczuć
tą intymna więź, usłyszeć lekki szmer i tętent - to bicie serca skał.
Skała jest chłodna i tak potężna. Nic nie mówi - milczy bezdusznie. Chłód
przechodzi w zimno. Przechodzą mnie dreszcze.
Wiem, że jestem wtedy jak najbliżej natury. Niczym dziecko w łonie matki.
Zaczynam czuć swoje pierwotne, dzikie instynkty. I to zjednoczenie z Tatrami.
Pospiesznie, prawie z duszą na ramieniu zdejmuje spodnie, majtki i gwałtownie
się wypróżniam. Po chwili jest już po wszystkim. Zostawiam cząstkę siebie moim
ukochanym Tatrom, ubieram się i odchodzę odmieniony. Jestem oczyszczony. Czuję
ulgę i niesamowitą lekkość.
Niestety muszę wracać do współtowarzyszy. Opuszczam więc moją świątynię dumania
i wracam do stada niczym samotny wilk z polowania.
Wszystko wraca do rzeczywistości.
To właśnie wspomnienie tych chwil powoduje, że tak Kocham Tatry i ciągle chcę do
nich wracać.
Chłopaki witają mnie tylko prozaicznym:
- Co tak długo srałeś? - zupełnie nieświadomi jakich intymnych tatrzańskich
przeżyć właśnie doświadczyłem. :?"

Autor: Rohu