sadness 2009-11-16 06:27:55

W dobie fotografii nowoczesnej, gdzie powstają fotografie technicznie doskonałe, obrazy, które swoją kolorystyką i surrealizmem nie odzwierciedlają prawdziwego świata, sens zdjęć odchodzi na dalszy plan. Kreowanie świata w programach graficznych należy do działu "estetycznych przeżyć" jednakże fotograficzna przepaść pomiędzy "złudzeniem" a "opowieścią" jest tak wielka jak między analogową ciemnią a ciemnią w komputerze. To zdjęcie jest doskonałym przykładem dawnej epoki, epoki, która starzeje się wraz ze starymi albumami, które leża gdzieś w szafie i próchnieją z mijającymi dniami. Wygasają. Jednak trochę czasu minie, zanim zgasną zupełnie i może w końcu ktoś po nie sięgnie i pokaże światu. Wtedy straszą swoją nieporadną konstrukcją, pokazują czarne plamy i przepalenia, jakby za chwilę miały się rozpaść.
Jednak coś mówią, cicho. Baczyński powiedziałby:
"w głębii nieruchomych źrenic
miał rozstawioną partię szachów
obmacywaną przez zdziwione muchy"

Tu spojrzenia nie widać, a jednak czuć jego moc. Moc, która nie pozwala zapomnieć. "Jeśli w Twojej głowie pozostanie ten obraz choć przez kilka godzin możesz uznać że ta fotografia wygrała walkę z czasem". Twoje zdjęcie autorze wygrywa i postawione wśród kolorowych cyfrowych marionetek mieni się feerią barw.

Tworząc cyfrowe przestrzenie mam jednak świadomość swojej cyfrowej ułomności bo pewnie nigdy nie będę się czuć fotografem spełnionym jeśli nie zrobię podobnego zdjęcia. zdjęcia, którego nie będę móc poprawić w żaden sposób.

Obawiam się, że niedługo trzeba będzie uczyć fotografów jak trzymać powyższe w dłoni, bo zapomną czym jest tak naprawdę.

Kiedyś, ktoś powiedział, że napisze analizę, ale widocznie tak bardzo starał się o jakość, że już chyba nigdy się nie doczekam.

Archeo 2010-02-17 22:56:53 | ocena = brak oceny

Twoje widzą .... ale moje ni jak.
;D z ;)..

marekmarian 2010-02-16 16:10:21 | ocena = brak oceny

he he... kogo moje oczy widzą... musiałem chyba nawiedzić w PF, bo bez tego w studni OB to już tylko cisza i szum wody stojącej...

Archeo 2010-02-16 15:54:34 | ocena = brak oceny

.... dotarłem poczytam wpisy jak poskrobię, oceniać ? co tu oceniać ?
Są sprawy i rzeczy których nie da sie ani ocenić ani wycenić.

Ps.
.... polecanek nie mam. Spróbuj jutro ...ble ble..ble...

etis 2009-11-17 19:26:37 | ocena = brak oceny

:)...marekmarian - dokładnie tak jak piszesz zrozumiałem Twoje określenie "szuflada".
Myślę, że dobrze iż opisałeś tę historię...zresztą już o tym wspominałem.
Gdy tak kolejny raz się przyglądam tej pracy to myślę sobie, że ona uczy tego czym jest wartość fotografii.....ta artystyczna, emocjonalna, wspomnieniowa i rzekłbym historyczna...uczy i utwierdza w przekonaniu, że warto bujać się z tym aparatem i wypatrywać chwili sposobnej...a wręcz zapisywać te z pozoru banalne które mogę stać się kiedyś lub za chwilę niezwykłymi... Fotografia nie jest tylko sztuką zapisywania chwili...zapisywania obrazu...ale jest też uniwersalnym narzędziem zapisu emocji...tak naszych gdy przygotowujemy się do zrobienie i ostatecznie robimy zdjęcie jak i emocji które niesie z sobą obraz...a te właśnie odbieramy różnie w różnych chwilach i w różnym czasie naszego życia...na tym myślę polega fenomen tego wynalazku jakim jest fotografia... Szczególną formą "życia" fotografii jest jej upublicznienie w takiej jak nasza galerii... To rzucenie pod osąd i publiczny między innymi naszych emocji...bo przecież te są w naszych pracach zawsze... Dlatego tak ważnym jest by nie kpić i nie szydzić z tych prac... Bo to szydzenie po części z tych właśnie emocji... One są zawsze nawet gdy praca jest słabszej jakości...nawet gdy wydaje nam się beznadziejna to one tam są...Wystarczy umiejętnie i w miarę taktownie dobrać słowa lub ominąć z pokorą pracę której nie rozumiemy... Pisze o tym dlatego, że twoja praca jest doskonałym przykładem na ogromne twoich emocji pokłady.......Ci którzy tego nie dostrzegli z pewnością się o tym zorientowali czytając twoje komentarze...........i teraz wyobraźmy sobie, że ktoś nie świadom tego i nie rozumiejący tej pracy wypisuje szydercze i głupawe uwagi......pomyślmy drodzy obiektywni co wówczas czułby autor...... a gdy to poczujemy to pomyślmy że wielokroć podobne emocje czuje autor pracy z pozoru banalnej..... i pomyślmy co czuje, gdy on i jego praca poddawana jest szyderstwom.
Wiele rzeczy o których tu pisałeś sam doświadczyłem i stąd prościej był mi formułować tezy z którymi się zgadzasz...zwłaszcza tego co się tyczy dojrzewania... Ta historia którą tu pokazałeś i opowiedziałeś uczy wielu rzeczy...tak związanych z fotografią jak i życiem w ogóle...... Dlatego jest właśnie tak cenna...i dlatego raduje fakt że jak już wspomniałem podzieliłeś się nią z nami...i dlatego też cieszy, że została tak godnie, w wielu wymiarach uhonorowana.
życząc sukcesów wszelakich Tobie jako autorowi, polecam wszystkim poddanie tej pracy głębszej refleksji.
pozdrawiam :)

marekmarian 2009-11-17 14:15:19 | ocena = brak oceny

witam Cię etis ponownie :)
tym razem szybko bo z pracy.

1. Twoje zdanie o 'trzymaniu w szufladzie' spowodowało chęć wyjaśnienia faktycznej historii tej fotografii, tego, iż nie była to stricte szuflada (w sensie przechowywania wspomnień) i nie było to trzymanie zamierzone. Pisząc je doszedłem do wniosku, że całość zasłużyła na większą retrospekcję sceny i kontekstu...
Przyznam tez, iż znaczenie miało to, o czym wspomniałem (mój odbiór Twoich prac) i ta pozytywna opinia o mojej pracy (kontrast tworzący wartość prowokującą)
2. jak słusznie napisałeś, nie chodziło mi o tłumaczenie fotografii. Zależało mi na wiernym odbudowaniu jej kontekstu, prawdy historycznej przypisanej temu konkretnemu zdarzeniu, drobnych pozornie nieważnych spraw, które w tej scenie, w jej konkretnym 'dzianiu się w owym dniu' miały znaczenie. To opcja dla odbiorcy, może ją pominąć. Ona daje dalsze jej rozumienie i podróż (jeśli to kogoś interesuje). Otwiera różne drzwi podróży po tej fotografii... po sensie fotografowania... może podróży widza po samym sobie, może po rozumieniu wielu różnych spraw zawieranych w fotografii.... Może to będzie powodem by samemu sięgnąć w jakiejś własnej już chwili po aparat....
3. Masz rację, dużo jest między zdaniami, tak też miało być bo to mimo wszystko fotografia, obraz wrażeń różnych... które nie są takie jednoznaczne (jak i odbiór tej fotografii).
4. Fotografia jest szczera, jej kontekst także. Myślę że w tym tkwi wartość takich fotografii. zasługują na to by im dawać dużo siebie (nie tylko odbierać). Rozumiem ryzyko negatywnego odbioru tego 'obnażenia' publicznie (ekshibicjonizm), ale jak wspomniałem: ta fotografia jest szczera, i na taki kontekst autorski zasługuje. I nad innym nie zastanawiam się chyba. Gdybym się zamiast naturalnej reakcji - zastanawiał, prawdopodobnie utknąłbym w wahaniu.
Ta opowiedziana przeze mnie historia ma też dzisiaj wartości unikalne bardziej (nawet jeśli prywatne) To życie odeszło, jest już lekko emocjonalną opowieścią o fotografii. Nie ma tez wielu ludzi, którzy pamiętają osobę na zdjęciu, nie istnieje ryzyko przykrej penetracji czyjejś prywatności. Stąd moje widzenie jej uniwersalności. A i to pewnie kiedyś odejdzie.
5. Dużo jest prawdy w tym o czym napisałeś 'o dojrzewaniu' do niektórych dawnych fotografii, do dostrzeżenia wartości ówczesnych decyzji, niesamowitej nieraz wartości. Jeśli to także niesie wartość/zachętę dla innych (miałem taką nadzieję) to bardzo to mnie to ucieszy.

etis 2009-11-17 13:10:07 | ocena = brak oceny

Witaj marekmarian...oczywiście, że pamiętam naszą wymianę zdań...była z pewnością twórcza... ale nie o tym teraz.
To w jaki sposób piszesz na temat tego zdjęcia, świadczy o ogromnych emocjach które ono dla Ciebie niesie...To z pewnością emocje które wiążą się z twoim "udziałem" w tej zapisanej chwili jak i z Twoim brakiem wypowiedzenia kiedyś tam swoich emocji w chwilach tej podobnych...Często tak jest, że patrzymy powierzchownie na wydarzenia i ludzi w nich biorących udział...i dopiero z upływem czasy dostrzegamy ich sedno...Każde z nas wracając myślami do odległych lat wie jakim jest żal z niewypowiedzianych wcześniej myśli...z nienazwania pewnych stanów czy uczuć...z niepowiedzenia bliskim prostych słów...których może się wstydziliśmy powiedzieć...a może nie rozumieliśmy ich wagi..............To nasze dojrzewanie...dojrzewanie naszej wrażliwości, emocji i wszystkiego co wiąże się z DOŚWIADCZENIEM ŻYCIOWYM...po latach widzimy inaczej...często żałujemy... Myślę jednak, że nie powinniśmy...myślę że to normalna kolej rzeczy taki rozwój...i takie wcześniejsze naiwne i beztroskie spojrzenie...To jak z "nauką słuchanie muzyki"...czy jak z "nauką odczytywania literatury"......wszystko musi dojrzeć.
Dużo w tym co napisałeś jest między wierszami...ale jest to też w tej scenie którą nam pokazałeś...Nie jestem generalnie zwolennikiem opisywania przez autora swojej pracy...sugerowania...mieszania emocji związanych z tworzeniem z emocjami zawartymi w samym dziele.......w tym jednak przypadku to w niczym mnie nie razi...a nawet daje
oczekiwany kontakt.....praca nie wymaga wyjaśnień...jest aż nazbyt wymowna o czym wiele osób już pisało.....Twoje komentarze dają jednak powód do zastanowienia nad sprawami głębszymi......Nie każdy tu oczywiście po takie przychodzi...ale bywają prace ( takie jak ta ) w których nie sposób dziwić się autorowi, że się tak "obnaża".
Czuję się zaszczycony i przyznam zdziwiony, że moje słowa pobudziły Cię do takich głębokich myśli i rozległych wspomnień...to bardzo dla mnie miłe.
Jak wielu, tak i ja zapisuję to zdjęcie jak i całą pod nim dyskusję w głębokiej pamięci...jestem też pewien, że dla mnie jak i dla wielu stało się ono powodem do najszerzej rozumianego rozwoju.
pozdrawiam :)

marekmarian 2009-11-17 00:40:30 | ocena = brak oceny

Dziękuję także 'smutasowi' z KK, którego chyba skądś znam (jeśli dobrze odczytuję kwestie tej 'analizy' :)). Napisał bardzo ładnie (choć nie wszystko rozumiem:)).
Mam znów wrażenie, że nie zasługuję na tak dobrą KK, tak daleką w przemyśleniach, porównaniach, pochwałach.
Nie zgodzę się z sadness'em w jednym. Cyfra czy analog nie ma wpływu na to, że mamy wnętrze, spojrzenia, wrażliwość. Analog przez swoją celebrację i estymę, może nas zapewne bardziej wznieść pod twórcze niebiosa kreacji... ale to my jesteśmy twórcami i w nas jest to co chcemy powiedzieć.
Niestety przyznam jednak, że stare papierowe zdjęcia, ze starej kliszy, mają w sobie dużo więcej 'ciepła czasu' niż surowe i czyste cyfrowe odbitki. To kwestia odbioru, ale niepodważalna.

tomi 2009-11-17 00:27:13 | ocena = 4

rex rex 2009-11-17 00:03:56 | ocena = brak oceny

dobra solidna fota :)

marekmarian 2009-11-16 23:58:55 | ocena = brak oceny

witaj etis.
Jak może pamiętasz, koło roku temu wymieniliśmy kiedyś kilka maili (+ moje uwagi pod Twoimi zdjęciami) więc wiesz, że lubię rozmawiać o fotografii, bardziej niż ją liczbowo mierzyć. Z korespondencji między nami wiesz również, że nie jestem fanem Twojej metody opisywania świata lub jego (lub siebie) wyrażania. Pamiętasz pewnie, że starałem się być szczery w swoim podejściu, a jednocześnie wykazać się pozytywnym podejściem do samego dialogu, jako, że on rozwija (zawsze, jeśli jest nastawiony na twórczą wymianę poglądów)
Dlatego tym bardziej cieszy mnie Twoja wypowiedź pod tą fotografią (poniekąd świadczy też bardzo dobrze o tym, że oddzielasz poglądy ludzi na Twoje prace od ich własnych prac). Dziękuję Ci za to.
Tyle wstępu.

Zacznę od końca, bo od najważniejszej rzeczy. Ta fotografia powstała podczas moich studiów w studium pedagogicznym lub późniejszej przygody z grafiką. Byłem wtedy młodym typem poszukującym, mocno fotografującym wszystko, co dziwne, nietypowe, ułożonego w kadry lub opowieści, ale na mój własny, preferowany (w większości nieudolny) sposób. Dużo pstrykałem czarno-białej fotografii (lub fotek, by nie urazić niektórych). Bardzo mi się podobał urok rzeczy dziwnych, ale pobudzających mnie do zachwytów, zwracających uwagę (jak pewnie wszystkich na ich własny sposób). Efektem tego było mnóstwo zmarnowanych klisz, wymęczony zenit, drugi, trzeci. Ta fotka pochodzi gdzieś sprzed 20 lat, z początków tego poszukiwania artyzmu w otoczeniu. Powstała w przypływie nieskrępowanego 'odruchu przekornego', łamiącego konwencję, zadziornego nawet... Mój tato (zwany publicznie ojcem) miewał już wtedy więcej takich momentów zamyśleń... Jeden syn był mocno trudnym i despotycznym pijakiem, rozwalającym jedno małżeństwo po drugim, terroryzującym rodzinne gniazdo swoim bitnickim charakterem. Drugi, młodszy, tak bardzo kiedyś wyczekiwany, teraz z kwitnącymi inklinacjami do plastyki, w swojej pogubionej - choć pewnie swobodnej - duszy wpadał w inne swoje problemy... Ojciec był dobrym człowiekiem, życiowym pracownikiem jednego etatu, spokojnym pogodnym, uwielbiał spacerować po łańcuckim parku i robił to z namaszczeniem i radością dzień w dzień przez kilkadziesiąt lat (trzymał w cuglach miażdżycę). To właśnie ta jego pozytywność (+dobroć mojej mamy) pchała go przez życie, z nami pod pachami...
Jak jednak widać miał chwile, gdy widział problemy i te realne, i te, które usiłował wyprzedzić w myślach. A myślał dużo bo też i w domu nie było kultury rozmawiania o problemach, o myślach, o sprawach. Dopiero bodajże ja pierwszy zacząłem (onieśmielając ojca) rozmawiać o rzeczach, o których z reguły się nie rozmawia, stawiać pytania, które uwalniały różne głodne światła odpowiedzi. Nieco zbyt późno. Ale nie wyprzedzajmy czasu.

Ta fotografia powstała w jakiś piękny słoneczny dzień. Po prawej duże, 6 kwaterowe zachodnie okno, z widokiem na dachy i górująca nad wszystkim duszyczkami wieżę łańcuckiego kościoła. Pokój to jednocześnie sypialnia, moja i ojca. Łóżko na którym siedzi ojciec, jest moim łóżkiem. Bałagan wokoło niego, szkicownik (czy jakiś notatnik) - też moje.
Ta masa światła (po przekorze jaką miałem w sobie wobec tej sceny) była drugim powodem notacji. Zestawienie zamyślenia i ciszy zewnętrznej z tą rodzinną, niedzielną mistyką słonecznego popołudnia. Prowokacją było dla mnie reporterskie chyba zanotowanie smutku, rozmyślań, istniejących w opozycji do takiego szczęściogennego zjawiska jakim jest słoneczne popołudnie w ciepłym (s)pokoju naszej rodzinnej gawry... Ledwo pamiętam tą decyzję, ale tak chyba było.

Po kilku latach kupiłem sobie analogowego canon'a, po studiach i pracy w agencji kupiłem sobie (przekonany o konieczności/warunku ewolucji) ciężki profesjonalny średni format... Poza może kilkoma zdjęciami z tych wielu nieudolności, które zrobiłem później - to jedno należy do moich ulubionych. Nie niosłem go jednak ze sobą przez te wiele lat. W czasie jednej z głębszych życiowych samotności wróciło mi w pamięci wspomnienie jego istnienia, pachnącej chemią (także wspomnień) odbitki, która chyba gdzieś w rodzinnym domu leżała w moich pudłach. Boże, co to było za uczucie radości - odnaleźć je wówczas, w tym swoim pustym świecie... Prawie jakbym z wielkiego utracenia odzyskał osobę mi najbliższą, odzyskał przeszłość i jej niesamowite ciepło, dotyk, świetliki uśmiechów...

Do dzisiaj w tej fotografii lubię kilka rzeczy. Na pewno uczucia mojego ojca (i nie treści owych myśli są ważne), światło, które w zwyczajnym, trywialnym i prostackim wnętrzu uniosło mojego ojca z jego myślami ponad biegnącym do dzisiaj czasem. I tą dłoń, która dobrze mi przypomina jego dobre intencje, powściągliwe uśmiechy, stanowcze lania jakie czasem dostawałem, wszystkie te wspomnienia w jednej drobnej iluminacji, która wyszła jak się później okazało sama z siebie... (nie byłem nigdy tak dobrym fotografem)...

To chyba tyle na temat 'wyjęcia z szuflady' i jakiejś historii tego zdjęcia.
Fotka jest trochę zniszczona (zrobiłem kilka drobnych retuszy paprotów). Papier matowy (tylko taki lubię w dotyku). Powstała gdzieś w okolicach 1990 roku, w małym katolickim miasteczku. Drugie, z kadrem tylko samych dłoni, jest już nieudane, usilne i płaskie.

Etis, jeszcze raz Ci dziękuję za Twoje słowa, i za wynikłe z nich moje myśli.

kowalskijan 2009-11-16 21:16:30 | ocena = brak oceny

zastanawia mnie, jaką mnie zobaczy mój syn jako dorosły człowiek na moich fotografiach.. .właśnie o tym pomyślałam patrząc na Twoje zdjęcie... dobre, nic dodać nic ująć.

etis 2009-11-16 20:19:14 | ocena = 5

Genialnie...jak kadr z filmu któregoś ze starych polskich mistrzów. Trudno tu dociekać ile w tym szczęścia, wyczucia czy wyobrażenia...bo o reżyserii takiej sceny chyba nie może być mowy..........nie ma to jednak myślę znaczenia... autor dostąpił zaszczytu stworzenia zapisu niezwykłych emocji w surowej i bardzo wymownej scenerii...w tym wypadku taka a nie inna jakość dodaje tej pracy jedynie dodatkowego smaku...świetnie napisał sadness któremu przy okazji gratuluję znakomitej krytyki. Wielki szacunek autorze, ze nie zatrzymałeś tych emocji w szufladzie.

llkkww 2009-11-16 18:18:19 | ocena = 4

seth3 2009-11-16 17:57:00 | ocena = 4

aga_piet 2009-11-15 23:00:23 | ocena = 4

Piękne...

rafcio 2009-11-15 17:44:33 | ocena = 4

marekmarian 2009-11-15 13:16:33 | ocena = brak oceny

witaj HotelCostes.
Dziękuję za te słowa.
W moim przypadku ta podróż jest czymś chcianym... rodzaj nasycania tęsknoty za lepszymi czasami, ludźmi, których troska była dla mnie czymś ważnym i już nigdy niepowtórzonym. Być moze narracja jest w tej fotce zbyt prywatna, ale jak zauważyłaś: wzbudziła wspomnienia i skojarzenia... Niezależnie od odcieni mówi o tym że nie mamy w sobie pustki, ze nasze życie wypełniają kolory, że tętno wielu spraw bije bo nei ejsteśmy papierowymi bohaterami telenowel... Oczywiście idziemy dalej naprzód, ale jakże wartościowe jest to co możemy w sobie nieść. I co niestety razem z nami zginie.
Wiem, że negatywne wspomnienia relacji moga być niechcianymi wspomnieniami. Traumatyczność tego nie jest wcale powodem do zadowolenia w późniejszym życiu. Trudno mi to zaakceptować, ale i ja wiem, że tak się też dzieje... Po prostu patrze pozytywnie (i prawdopodobnie selektywnie)
Jeszcze raz dziękuję za słowa od siebie.

HotelCostes 2009-11-15 12:45:25 | ocena = brak oceny

bdb fotografia i przekaz....wzbudzila we mnie wiele wspomnien i skojarzen(tych dobrych jak i tych niedobrych)obrazow z dziecinstwa.....relacji pomiedzy mna i moim ojcem
obraz bardzo mi bliski....
dzis czas zmienil wszystko,relacje sie zmienily,zapomnialam co zle,zycie toczy sie dalej i jest zbyt krotkie by stale pamietac o przeszlosci,trzeba sie otworzyc na to co nowe....

sapphire 2009-11-15 08:31:54 | ocena = 4

Prawdziwe

marekmarian 2009-11-15 00:12:33 | ocena = brak oceny

roa, dzięki (przesadziłeś:))
bałagan pełni tu funkcję szczerości. Naturalne środowisko moje.
triodante: tak naprawdę to one sie rodzą dzięki takim obrazom, każdego dnia w zasadzie podążają inną ścieżką... przynajmniej u mnie...

nadtlenek02 2009-11-14 23:57:36 | ocena = 4

przekonuje.

Zimbabwe 2009-11-14 22:38:38 | ocena = 4

sugarless 2009-11-14 22:27:16 | ocena = 3

triodante 2009-11-14 19:16:38 | ocena = 5

e . m . o . c . j . e .

czarnobialykwadrat 2009-11-14 18:23:12 | ocena = 5

Dobry fot, emocjonalny, prywatny, dobrze skomponowany mimo bałaganu w kadrze ;-)

PoulN 2009-11-14 18:22:26 | ocena = 3

Wiele mówiące

marekmarian 2009-11-14 17:33:58 | ocena = brak oceny

Witam :) musiałem gdzieś się pojawić chyba bo tak nagle w strefie ciszy tych kilka miłych odbiorów...

lightman: Tak to prawda, technicznie nie jest ładnie, sterylnie, skalowo euforycznie, dlatego mi się spodobało:). Życie jest ogólnie szarawe i brzydkie (w sensie naturalnej scenografii) więc w moim odczuciu to sie tu bardzo dobrze unosi w powietrzu przez ten syfek i plamistość w plastyce. To tez dobry język dla upływu czasu, emocjonalnej malarskości jaką nas karmi pamięć... to się blisko tego czuje wiec przekaz wydaj sie byc naturalny, odpowiednio opowiedziany...

Luca: oj jest i cieszę się że też ją dostrzegłeś. niekoniecznie nawet wynika z mojej twórczości. Ona po prostu jest, a ja tylko ją pokazuję.

jabe: To miłe, co uważasz (mam jednak podejrzenie, że przesadzasz obdarowując mnie tak dalece wartościowym określeniem). Niemniej jest to bardzo pozytywne... dziękuję Ci.

lightman 2009-11-14 17:18:23 | ocena = 4

Mimo tego,że z punktu widzenia techniki i jakości jest to bardzo słaba słaba fotografia,to jej treść jest tutaj nadrzędna,potrafiąca poruszyć emocje i mnie właśnie wzruszyła ta opowieść.
I w tym tkwi piękno fotografii - medium jest tylko narzędziem,twórcza kreacja wszystkim...
pozdr.

jabe 2009-11-14 16:44:12 | ocena = brak oceny

jedna z najbardziej fotograficznych fotografii

LucaBrassi 2009-11-14 16:34:43 | ocena = 4

moc wielka w tej focie. bardzo.

marekmarian 2009-08-28 23:21:06 | ocena = brak oceny

kera, dziękuję.

marekmarian 2009-08-28 23:16:35 | ocena = brak oceny

no tak, podszedłem wprost :) (oczywiście pozytywnie, rozumując - adekwatnie do intencji) Niemniej chyba rozumiem właściwie to co napisałeś, rzeczywiście ona bez słów ma ładunek.
Ja autorsko chciałem go ograniczyć do swoich wspomnień i taką 'dla pewności' opowieścią poprowadzić (a to już egoizm:)). I chyba o tym właśnie odpowiedziałem :)
Zresztą, nawet jeśli nie do końca rozumiemy się w dialogu, to odkrywanie rozumień własnych i wzajemnych - to dobra rzecz.
Dziękuję. To

keramodnor 2009-08-28 22:04:46 | ocena = 3

Wojciech 2009-08-28 22:01:54 | ocena = brak oceny

trochę mnie źle zrozumiałeś: pisząc, że ta fotografia nie wymaga wielu słów, myślałem o tym, że jest tak dobra, czytelna, zrozumiała, bliska ludzkim - a więc dość rozpowszechnionym, choć nie przeceniajmy :) - odczuciom
uwielbiam czytać Twoje refleksje i dygresje, nie zawsze się zgadzam, ale zawsze mnie inspirujesz i skłaniasz do przemyśliwań

marekmarian 2009-08-28 18:59:31 | ocena = brak oceny

Wojciechu, drugi raz słusznie :)
rzeczywiście, mówienie więcej blokuje ścieżki spacerów i rozmyślań, w dużym stopniu ogranicza... z drugiej strony może ja już tak mam, że chcę przy okazji tej fotografii opowiedzieć swoją historię... ten typ tak ma :)
Obiecuję, jak założę gdzieś w końcu swój blog, nie będzie już tyle 'exhibicjonizmu' i 'literatury'. Prawdopodobnie to taka potrzeba i jak każda wymaga upuszczania krwi...
Dziękuję, że zajrzałeś (przyznam, że sporą atencją podglądnąłem wczoraj wieczorem splecione ramiona drzew, robią wielkie wrażenie konotacjami....)

Wojciech 2009-08-28 17:10:33 | ocena = brak oceny

wystarczyło napisać "mój ojciec", resztę mówi fotografia
jest wspaniała, bardzo szczera , bardzo smutna
takie dotknięcie nieodwracalnego, czasem przenika na chwilę na wskroś, zanim zdążymy odwrócić myśli

pstryk1 2009-08-13 09:48:10 | ocena = 4

wspanialy klimat

talunia 2009-08-07 16:28:23 | ocena = 4

należało by powiedzieć, że piękna chwila i piękny bałagan :)

jevel 2009-08-07 16:18:16 | ocena = 4

mnie rozwalają takie foty

gsowa 2009-08-05 00:41:45 | ocena = brak oceny

staram się ostatnio nadrobić stracony czas
i fotografować ojca

KLi 2009-07-25 12:13:07 | ocena = brak oceny

To prawda, wiele spraw i ich wagę dostrzega się dopiero po latach...
Czas jest tu kategorią nadrzędną. Niekiedy wydaje się nam, że przeszłość to czas utracony.
Ale przeszłość to my przecież...

PS Ja nadal nie śmiem spojrzeć przez "oko" obiektywu na mojego ojca...

marekmarian 2009-07-23 13:11:41 | ocena = brak oceny

no bo to smutne było. Ojciec czuł ciężar odpowiedzialności za dzieci (trudne zresztą) będąc zwyczajnym dobrym człowiekiem (całożyciowy pracownik banku niskiego szczebla)
To zdjęcie wtedy było dla mnie ciekawym podpatrzeniem ludzkich zachowań, dzisiaj jest rodzajem epitafium, dostrzeżeniem ważności wielu spraw. Także tego jak bardzo człowiek sie zmienia i jak wiele po czasie dostrzega i rozumie...

chulap 2009-07-23 13:05:26 | ocena = 4

kaja_ 2009-07-23 13:00:57 | ocena = 4

smutne.. ale wiele mówiące..

ant_z 2009-07-20 07:11:31 | ocena = 4

rex rex 2009-07-20 01:13:19 | ocena = 4

dobre foto :)