I zostało mi już tylko jedno do zrobienia. Wsiadłem do auta i pojechałem na
południe, na Czarnogórę. Zatrzymałem się w pierwszej zatoczce napotkanej przy
drodze wiodącej w poprzek stromego zbocza. Było wystarczająco dużo miejsca na
samochód. Wyłączyłem silnik i sięgnąłem do klamki. Skuliłem się w sobie na myśl
o uderzeniu, które zaraz otrzymam. Spodziewany cios nie mógł mnie jednak
powstrzymać. Otworzyłem drzwi. Uderzenie trafiło najpierw w głowę, potem w
resztę ciała - przez tydzień uodporniłem się jednak na ciosy nadadriatyckiego
słońca. Powoli wyprostowałem się i poszedłem w kierunku jezdni. Przekroczyłem ją
i barierkę przy wtórze klaksonów udających oburzenie. Zrobiłem kilka kroków w
lewo i przystanąłem. Byłem w miejscu przez lata wydeptywanym przez jasno- i
ciemnoskórych, mężczyzn, kobiety i dzieci, mistrzów, ich uczniów i całkiem
początkujących adeptów. Dreszcz wywołany wyobrażeniem od lat wykonywanych tu
czynności przebiegł mi przez plecy. Złożyłem się do strzału i nacisnąłem spust.

W ten sposób stałem się cząstką ogólnoświatowej społeczności.
Z emocji ledwo oddychałem. A może z gorąca?