10x12 cali, Petzval 300/4 L.A.Verne - Paris

Nic tak nie krzepi i nie orzeźwia jak arbaty łyk solidny. Weźnij pięć liści
dorodnych idyjskiej arbaty, włóż do moździrza, a ugnieć je co nieco. Waru
naparz. Liście z możdzirza do dzbanka przesyp starający się przy tem, by
okruchów, co na dnie zaległy nie zapomnieć. War wlewaj powoli i z wysoka aż się
na wierzchu piana znaczna uczyni, co będzie znaczyło, iż snadnie wieczko
potrzeba na dzbanek nałożyć. Ćwierć kwadransa co najmniej odczekaj, aż napar
solidnie naciągnie. Przelej go do filiżanki, najlepiej z miśnieńskiej porcelany,
co nie tylko uroku arbacie doda, ale i sprawi, że jej smak znacznie lepszym się
stanie. Cukier jak kto woli – najlepszym jest ten, który z dalekiej
wyspy pochodzi, gdzie Flibustierowie a urodziwe Kreolki. Kubą się ona zowie.
Różna tam od oberków i mazurków na tańce moda panuje, poloneza też nie
uświadczysz, a pośród gorącego słońca trzcina wysoka rośnie, która wyborną
słodkość w sobie posiada. Czy to wczesną poranną godziną, czy to w ciszy
gabinetu nad ulubioną książką, czy to w towarzystwie uroczych sąsiadek, arbata
zacnie naparzona cuda z człowiekiem wyczyniać potrafi. A ileż to ona damie czaru
przydaje. Jest li na świecie bardziej wdzięczny obrazek od niewiasty, co
subtelnie w dłonie ujmie spodek na którym filiżanka się wspiera? Na fotelu
przysiadła i zdaje się zatrzymywać na kilka chwil czas, co nieubłagalnie gna w
przód nie bacząc na boki i nie zważając, czy kogo w smutku, czy w radości
obojętnie mija…