Nikon Z5

Każdemu kogo spotkasz powtarzaj, że
opuszczają nas spragnieni otchłani, w której
powinno kończyć się tyle rzeczy.
Jakby dla wszystkich nie starczało miejsca.
Jakby od początku wiedzieli, że zawsze
będzie na wszystko za późno.
Odchodzą tam, gdzie nie ma bólu, ani rozpaczy, ani nadziei.
Jak uciekające przed burzą ptaki
Tak się spieszą, jakby urodzili się
i żyli tylko dla tego pośpiechu.
Dla tej jednej niepewnej prawdy, której nie
udaje się złapać tutaj:
pomiędzy niebem i ziemią w straszliwej mgle.
Jakby nie miało się nic powtórzyć i
nic już więcej nie było do przeżycia.
Odchodzą tak szybko, jakby czymś spłoszeni.
Nie oglądając się za siebie. Nie wyciągają ręki
Bo zaczyna brakować spokoju i słów.
Tych słów, które chciałoby się wykrzyczeć,
odtańczyć, wyśpiewać.
Więc odchodzą i nie mogą wiedzieć, co zostaje
z tych nie za darmo przeżytych dni.
Bo przecież nawet jakaś odpowiedź, mimo wszystko
pozostanie zawieszonym pytaniem,
kiedy my jeszcze
nadal spotykanym do zobaczenia mówimy.
Spróbuj to zrozumieć.
Spróbuj to powtórzyć.
Wiec mów, że jak tamte ptaki