 |  |
Poezja, czyli pokaż co Ci się podoba.  |
| Autor | Wiadomość |
| Yenotek | |  |
Witajcie! Tak na uspokojenie i dla relaksu proponuję by, kto ma ochotę pokazał, co mu się podoba, albo co sam napisał... tak nie naszło jakoś :) Ja zacznę w ten sposób... miłego czytania. Ciemny, pachnący las Tetmajer Przerwa Kazimierz Ciemny, pachnący, wielki las! Ile tu kwiatów, ziół i traw! Jak złotem ku mnie błyszczy mech! Ile tu duchów lata w krąg! Jak błyszczą skrzydła pośród drzew! O Boże! Cóż za cud i czar! Sto dębów z wiatrem szumi wraz! Sto dębów mgłę przerzyna wpław, złotą, słoneczną, letnią mgłę, i wonny, świeży wiatru dech złotych rozwiesił arfę wstąg... Idzie! o! idzie z ziemi zew, z pachnącej ziemi, z wonnych par, idzie i woła, gra i grzmi! To idziesz ty, to idziesz ty, o Bóstwo święte, święta Moc! Matko i dziecko duszy mej!.- O wonny, święty, wielki las! O blask, co zdołał ciemność zmóc! O deszczu światła! lej się! lej! O święto leśne! Lata czas!,.. |
| Vojtas | | |
lubię Tetmajera ale na dzień dzisiejszy bardziej przemawia do mnie jego mroczna strona (niestety). komuś niedawno zacytowałem pod fotką jego "Hymn do Nirwany" pozdr. |
| Yenotek | | |
Vojtas -> znam ten utwór, bardzo sie podoba. Jednak cenię go głównie za tego typu poezje... rowniez pozdrawiam |
| czarnobialykwadrat | | |
Zamek strzegący granic Królestwa Polskiego, Murem ciężkim wzniesiony przez Króla Wielkiego, Dawniej nad rzeką górował, na wzgórzu wznosił, Dziś często śród zamku ruin mgła się unosi. Zamek wzniesiony z obronnym zamysłem Króla, Jak spisały na kartach kronikarskie pióra, Powstała nowa brama obok dawnej wieży, I zapadnia przed zamkiem na zbrojnych rycerzy. Na zamku bywały koronowane głowy, Jadano tu jadło z dziczyzny, pito miody, Witano Jadwigę nim koronę przyjęła, I u boku Króla krajem władać poczęła. Stał się rebeli siedzibą lat później wiele, Gdy wysłannik Napierski stanął na jej czele. Skazany za bunt, za zdradę, pism fałszowanie, Na pal wbity został, na powolne konanie. Cały i pół wieku pół od chłopskiego ruszenia, Zamek popadł ofiarą wielkiego płomienia, Ogień strawił ze smakiem wielkie dachu bele, Zamek padł w ruinę. Na czasu pewnie wiele. o czym mowa?:) |
| Yenotek | | |
zamek w Czorsztynie? |
| Yenotek | | |
Ze szczególną dedykacją dla pewnego obiektywnego :* List Zakochanej Goethe Johann Wolfgang Jedno spojrzenie miły, twoich oczu I na mych ustach jeden pocałunek - Czyż może znaleźć upojniejszy trunek, Kto choć raz w życiu tę słodycz ich poczuł? Z dala od Ciebie żyjąc na uboczu Tobie poświęcam mą myśl i frasunek; Serce potrąca wciąż tę samą strunę Jedną, jedyną... i łzy płyną z oczu. Po licu spływa łza i wraz wysycha; Kocha mnie - myślę - więc czemuż w tę miłość Mam nie uwierzyć, choć taka daleka? O, usłysz skargę mych miłosnych wyznań! Twa wola moim szczęściem - i mą siłą - Daj znak, na który me serce tak czeka. |
| Dundee | | |
Yenotek .. dziękuję za dedykację ;) |
| Yenotek | | |
Dundee -> spoko ;)) nie ma sprawy ;))) |
| Kobieta | | |
"Pyłem księżycowym być na twoich stopach, Wiatrem przy twej wstążce, mlekiem w twoim kubku, papierosem w ustach, ścieżką pośród chabrów, ławką, gdzie spoczywasz, książką, którą czytasz. Przeszyć cię jak nitką, otoczyć jak przestwór, być porami roku dla twych drogich oczu i ogniem w kominku i dachem co chroni przed deszczem". Konstanty Ildefons Gałczyński, którego lubię posłuchać... Dotknięty przez przyziemność która cię rozprasza szukasz słów by wrazić czym jest miłość nasza By w słowach znaleźć sedno i sens pojąć życia Jesteś dla mnie spełnieniem i sensem odkrycia... Anna Weronika, którą jestem... |
| Yenotek | | |
pięknie.... |
| orsini | | |
Miła, to sentymentalne, ale nie mogę, nie mogę zapomnieć nas wtedy, wtopionych w bursztyn ciszy. Z jaką nieśmiałą obawą dotykaliśmy swoich rąk: skrzydeł egzotycznych ptaków. To powraca do mnie To powraca do mnie To powraca do mnie jak motyw śmierci. jak motyw śmierci. Tak świeże były nasze ciała, tak czyste, ciała prawie dzieci. Kim, jak nie dziećmi byliśmy, niewinnymi, bardziej świętymi niż wszyscy święci. To jak zadra tkwi w mej pamięci. Nasze błękitne oddechy, nasze źródlane oczy jeszcze nie tknięte szronem przerażenia. Nasza czułość delikatna jak nalot pyłku na śliwkach, czysta i krucha jak płatek lodu, naiwna jak psiak. Już nigdy nie bedziemy kochać tak jak wtedy. Jan Rybowicz a wiersz dedykuje sobie... |
| KtoCieKocie | | |
O milosci radosnie:) "farbki" na okrągło cię zachęcam do wyznania w kratkę i maluję tarczę nieba całą w pomarańczę drzewom dziwię się liściaście że ze śmiechu szumią i trawiaście cię całuję zanim zamaluję o ulubionej porze roku... "moja wiosna" to jak ją widzę w krótkich krokusach z rozwianą gałęzią jest tylko dla mnie i świętego spokoju jutro trzeba będzie podzielić się jej kwitnięciem o milosci wymarzonej(?) "musi być tak" musi być tak jakbyś okna pośpiechem zamykał bo burza bo słońca tarczy natarczywość i deszczu rozmazanie jak chlapnięcie pędzlem to tu to tam od ram do ramion ja w firance jak panna prawie młoda ukryję włosy bo musi być tak jakbyś wczoraj od nowa i raz jeszcze świerszczami upstrokacił ciszę przed deszczem o milosci po latach;) "jaki jesteś teraz" jaki jesteś teraz nie pamiętam wcześniej staruszek w kapciach samotnych bo nie do pary i w okularach co widzą tylko jesieni jednostajność skrzypiące podłogą kroki i garbate pająki otulone pajęczyną jak ciepłym szalikiem zimowe bezsłońce lecz zostały jeszcze listy uduszone razem błekitną wstążęczką Ja |
| Raffee | | |
O miłości dziecięco-tragicznie: MAŁY KSIĄŻĘ Spotkałem go na ulicy. Wyglądał dokładnie tak samo jak go opisał Antoine: zbyt długa szabla rysowała białą linię na czarnym asfalcie. Jego oczy były pełne łez, a twarz ściśnięta kamiennym wyrazem bólu zupełnie nieprzystającym do dziecięcojasnych kędzierzawych włosów. Ręce trzymał wyciągnięte przed siebie i mocno zaciśnięte w pięści. Idąc z tępo utkwionym w dal wzrokiem szeptał do siebie o miłości i o nienawiści, o litości i o okrucieństwie... Gdy przechodził obok mnie - zawołałem go. Zatrzymał się, a jego oczy spotkały się z moimi. Długą chwilę staliśmy tak nic nie mówiąc Jakby zahipnotyzowani własnymi spojrzeniami... W końcu opuścił wzrok i nic nie mówiąc otworzył dłonie. Z lewej posypały się zaschnięte płatki róży. Na prawej leżało jego rozdarte serce. 1991 O miłości tęsknie: TĘSKNOTA MA BARWĘ NOCY Tęsknota ma barwę nocy, Kolor snu i blask poranka. Tęsknota ma głębię Twych oczu, Ich uśmiech i zadumę. Tęsknota ma Twoje imię, Twój głos i Twoje milczenie. Tęsknota ma barwę nocy... O miłości z nadzieją: NA SZCZYCIE TĘCZY Spotkajmy się tam - wysoko... na szczycie Tęczy... Gdzie milkną chmur kłótnie a obłoki w zachwycie oglądają niebo przepasane siedmiobarwną wstęgą... Gdzie panuje orzeł - symbol wolnych marzeń Gdzie wiatry gnają bez tchu nie oglądając się na góry próbujące je zatrzymać w ich bezustannym biegu. I nie mów że za wysoko... że niebezpiecznie, zimno i strasznie... Jeżeli zbyt stromo - zejdę do Ciebie by podać Ci dłoń Ze szczytu tęczy... (wszystkie własne) |
| orsini | | |
piekne.... |
| Bernard | | |
No prosze, mamy tu nie tylko artystow fotografikow, ale tez poetow. No ladnie, ladnie :) |
| orsini | | |
a tu moj ulubiony WIERSZ O PŁACZU Jan Rybowicz Kto umie płakać, umie kochać. I umie nienawidzić. Kto umie płakać -umie być człowiekiem. Kto płakać umie -nie wstydzi się łez. Kto umie płakać -nie jest płaksą. Płacz jest bronią zaczepną, jest białą chorągwią poddania. Jest powiewem nadmiaru szczęścia eksplozją serca. Jest kulkami wody. Jest cząstką człowieka. Śmiech poprzez łzy także jest płaczem. Płacz rozpaczliwy jest bratem agonii. O płaczu dzieci nie napiszę ni słowa. Przeszkadzają mi łzy. |
| orsini | | |
a tu moj ulubiony WIERSZ O PŁACZU Jan Rybowicz Kto umie płakać, umie kochać. I umie nienawidzić. Kto umie płakać -umie być człowiekiem. Kto płakać umie -nie wstydzi się łez. Kto umie płakać -nie jest płaksą. Płacz jest bronią zaczepną, jest białą chorągwią poddania. Jest powiewem nadmiaru szczęścia eksplozją serca. Jest kulkami wody. Jest cząstką człowieka. Śmiech poprzez łzy także jest płaczem. Płacz rozpaczliwy jest bratem agonii. O płaczu dzieci nie napiszę ni słowa. Przeszkadzają mi łzy. |
| Iness | | |
Jestem Julią mam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości miała smak gorzki jak filiżanka ciemnej kawy wzmogła rytm serca rozdrażniła mój żywy organizm rozkołysała zmysły odeszła Jestem Julią na wysokim balkonie zawisła krzyczę wróć wołam wróć plamię przygryzione wargi barwą krwi nie wróciła Jestem Julią mam lat tysiąc żyję [Hasia Poświatowska] Jeśli ktoś nie zna biografii poetki, nie zrozumie w pełni tego wiersza... Młoda, chora na serce Hasia poznaje swojego męża w sanatorium, mając 23 lata jest wdową... Przy okazji dodam- doskonały prezent dla kochających poezję. Nikt tak pięknie nie pisze o miłości, śmierci, przemijaniu, istnieniu, życiu, radości... Kto potrafi pomiędzy miłość i śmierć wpleść anegdotę o istnieniu zgarniam brunatne plastry książek Nasłuchuję brzęczenia słów pomiędzy miłość i śmierć wpleść nikt nie potrafi i tylko czasem naprzeciw słońca w zmrużonych oczach błysk chwila roztrącona na tęczę twarzą w twarz naprzeciw słońca w oślepłych oczach treść niknąca... na krańcach miłość śmierć |
| KtoCieKocie | | |
dla amatorow piwa (ew mleka z piwem;)) Sufitowa karuzela Nie mogę się podnieść i ciebie na duchu nad uchem dzwonią dzwonki dzyn dzyn dzyn Uderzam kolanem o przescieradło coś spadło na dywan puchate to kot |
| zdechlypies | | |
pam pierdołka spadł ze stołka złamał noge o podłoge przyszedł lew, wypił krew pan pierdołka zdechł |
| KtoCieKocie | | |
zdechlypies>>przerazasz mnie;) |
| zdechlypies | | |
święta idą o tej porze roku mam podły charakter ;P |
| KtoCieKocie | | |
z dedykacja dla zdechlegopsa:) zima i przedwiośnie-nieznośnie nie lubię pór roku bez uroku gdy matrony zasmarkane tasują grypę w tramwaju ekhm rozbrzmiewa jak za glośny pacierz macierz tuli dzieci pod skrzydłem ogrzewa czule jak Ewa niekoniecznie z Raju z nowym numerem miesięcznych nudności nie lubię pór roku bez uroku |
| zdechlypies | | |
w ripoście do kota "Ballada o zejściu do sklepu" Najpierw zeszedłem na ulicę schodami, ach, wyobraźcie sobie, schodami. Potem znajomi nieznajomych mnie mijali, a ja ich. Żałujcie, żeście nie widzieli, jak ludzie chodzą, żałujcie! Wstąpiłem do zupełnego sklepu; paliły się lampy ze szkła, widziałem kogoś - kto usiadł, i co słyszałem?... co słyszałem? szum toreb i ludzkie mówienie. No naprawdę napawdę wróciłem. miron b. he he |
| KtoCieKocie | | |
miron b(e) jest cacy:) |
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl