I nie mam żalu do lata, że znowu nastało
Tak jak nie miałem żalu do zimy, że znowu przyszła
Nie obwiniam go o to, że spełnia się co roku

Rozumiem już że mój smutek zieleni rozkwitu nie wstrzymał
A źdźbło jeśli się zawahało to tylko na wietrze
Nie sprawia mi bólu to że wierzby nad olchami znów górują
Że olchy mają czym nad wodami jezior swych szumieć

I przyjąłem do wiadomości, że brzeg pięknego jeziora,
Pozostał piękny jak był,
Tak jakbym jeszcze żył

I nie mam urazy do wiosek, do zatok, do ryb, do …..
Potrafię sobie wyobrazić obalony pień dębu szarego
Nie mogę wiec mieć urazy…

Szanuję to prawo szeptu, śmiechu i szczęśliwego milczenia,
Cudze to prawo, bo nie moje
Zakładam czasem że łączy ich miłość, że coś nowego ptasiego
Zaszeleści w krzakach,
Szczerze im życzę, żeby usłyszeli szelest ten

Nie żądam już żadnej zmiany od oceanów, mórz i fal
Nie wymagam już żadnej zmiany od Ciebie,
To zwinnego, to leniwego
I nie mnie posłusznego.
Niczego już nie wymagam,
Od toni pod lasem,
Raz szafirowej, raz czarnej

Lecz na jedno się nie godzę, na swój powrót tam.
Przywilej obecności – rezygnuję z niego
Na tyle Cię przeżyłem i na tylko na tyle, żeby
Myśleć z daleka.