Miasto gdzieś w Polsce. Ulica jakich wiele, stary fabrykancki dom z czerwonej
cegły. W małych okienkach skrzyneczki z bratkami ożywiają surowe mury. Obok
komórki z drzwiami rozstawionymi równym rzędem jak drzewa w sadzie. Przy
trzepaku dwóch chłopców gra w piłkę z zaangażowaniem przypisanym nastolatkom. W
oknie zapatrzona gdzieś dziewczynka. Trzask migawki zwraca jej uwagę, uśmiecha
się. Robię kolejne zdjęcie i kolejne, i kolejne... nie widać nawet śladu
zakłopotania, uśmiech nie znika z dziewczęcej buzi. Nagle bez zapowiedzi znika
by po krótkiej chwili znów pojawić się w oknie, ale tym razem z wielkim kwiatem
w rączce. Jeszcze kilka zdjeć i macham ręką na dowidzenia. Dziewczynka znika
ponownie. Kilka godzin później powrót tą samą drogą. Okno jest zamknięte. Przed
gankiem rozmawiająca grupka dorosłych, jedna z kobiet myje szyby nad drzwiami
wyjściowymi. Zagadnięci o dziewczynkę zdradzają jej imię. Marlenka...