Wręczyła mi bukiet kwiatów, ubrała w czerwoną bluzę i wsadziła sobie na
ramiona. Mówiła: "To karzeł, który ma zwariowany kompleks niższości",
a
ludzie wybuchali śmiechem.
Szła bardzo szybko, a ja z całej siły trzymałem się jej czoła, żeby nie
spaść. Wokoło nas było wiele dzieci i , choć wspiąłem się na nią, sięgałem
im zaledwie do kolan.
Kiedy poczułem się zmęczony, dała mi pić z czarki napełnionej czerwonym
płynem, który miał smak coca-coli.
Gdy skończyłem pić, zaczęła biec. A ludzie śmiali się, można by rzec, że
gdakali. Poprosiła ich, żeby przestali się śmiać, gdyż jestem bardzo
wrażliwy, a ludzie zanosili się śmiechem.
Biegła coraz szybciej, widziałem jej obnażone piersi i koszulę rozwiewającą
się od wiatru. Ludzie śmiali się w najlepsze.
Wreszcie postawiła mnie na ziemi i zniknęła. Stadko ogromnych
karmazynek przybiegło do mnie gdacząc.
Nie byłem większy od ich dziobów, kiedy przybliżyły się, żeby mnie
dziobać.


/ fr."Jądro szaleństwa - księga lęku" - Arrabal Fernando /