"Ani jeden żywy promień nie zdołał przebić powodzi chmur, gnanych przez
wichry. Skąpa jasność poranka rozmnożyła się po kryjomu, uwidoczniając krajobraz
płaski, rozległy i zupełnie i pusty. Leciała ulewa deszczu, sypkiego jak ziarno.
Wiatr krople jego w locie podrywał, niósł w kierunku ukośnym i ciskał o ziemię.

Ponura jesień zwarzyła już i wytruła w trawach i chwastach wszystko, co żyło.
Obdarte z liści, sczerniałe rokiciny żałośnie szumiały, zniżając pręty aż do
samej ziemi. Kartofliska, ściernie, a szczególniej role świeżo uprawne i
zasiane, rozmiękły na przepaściste bagna. Bure obłoki, podarte i rozczochrane,
leciały szybko, prawie po powierzchniach tych pól obumarłych i przez deszcz
schłostanych.

Właśnie o samym świcie Andrzej Borycki (bardziej znany pod przybranym nazwiskiem
Szymona Winrycha) wyjechał zza pagórków rajgórskich i skierował się pod
Nasielsk, na szerokie płaszczyzny..."