czarny

Meteory - potężne centrum klasztorne wschodniego kościoła orthodoksyjnego. Od
XI w. meteory uważane są za obraz wielkości Boga. Wznoszą się jako skalisty las
w Grecji, na Równinie Tessalskiej, blisko miasta Kalambaka, między górami
Koziaka i Antihasionu. Tam mnisi wyrabiają sobie cnote posłuszeństwa, próbują
się odzwyczaić od swoich nawyków. Wiara ich jest zachartowana jak spiż,
wyrabiają osobowość. Ich bronią jest modlitwa i post. Osiągają to za pomocą woli
posłuszeństwa, kształtują się we wspólnocie. Mnisi z Meteorów są od setek lat
strażnikami historii, obrońcami narodowej świadomości, w miejscu gdzie rozważali
Pismo Święte i sztuke greckiej orthodoksji. Z czasem te klasztory stały się
magnesem przyciągającym tysiące wierzących, którzy przychodzą tutaj ćwiczyć
swoją duszę, umacniać ją, oraz chcą tu odczuć, że ich dusza unosi się.
Wiele tysięcy skał niskich i wysokich układa się w tajemniczą całość.
Odosobnienie skał, panująca cisza, wznoszące się na szczytach klasztory, tworzą
dla pielgrzymów wzniosłą atmosferę, przybliżają do Boga, który jest w niebie,
przybliżają do Pana Przestworzy. Równocześnie te stare skały wrastające głęboko
w ziemię (powstały w trzeciorzędzie 6 mln lat temu), rodzą w psychice strach,
pobudzają gorliwość w modlitwie, dusza wznosi się do nieba.
Z 21 klasztorów, które istniały w Meteorach dawniej, dzisiaj żyje tylko 6.
Są to: Klasztor Metamorfozy (Wielki Meteor), Warlama, Świętej Trójcy, Świętego
Stefana Męczennika, Rusanu, Świętego Mikołaja Odpoczywającego. Pozostałe 15 są
niezamieszkałe i odosobnione.