krótka dawka przeżytej historii mojej babci :
Było to 29 listopada 1942 roku.
Ja wtedy miałam 9 lat. W tym dniu było wysiedlenie mieszkańców wsi Udrycze przez
Niemców. Rano zastukał do okna Ukrainiec i kazał na godzinę 8-mą być przed Domem
Ludowym. Moja mama zaprzęgła konia i pojechaliśmy, przed Domem Ludowym juz było
dużo ludzi. A mróz był 20'C zima w pełni. Płacz dzieci i krzyki Niemców mnie
przeraził. Niemcy z nahajami ciągle gnali ludzi do nadjeżdżających furmanek i
kierowali do szosy skierbieszowskiej, a stamtąd do Zamościa, do łagrów.
W między czasie Niemiec wyczytał 20 rodzin którzy mieli być robotnikami u
Niemców. Na tej liście wyczytanych była moja Ciocia z Wujem, więc mama mówi do
mnie idź do Cioci to będziesz z nimi w domu więc ja poszłam, stanęłam kolo Cioci
i stoję. Ale Niemiec jeszcze raz sprawdził czy wszyscy są, jeszcze raz wyczytał,
a mnie odepchnął na bok i kazał mi iść do furmanek i jechać do Zamościa. Ja
poszłam na drogę obok tych wyczytanych ludzi i tak strasznie płakałam że zdawało
mi się, że śnieg się stopił pod moimi nogami od Łez. I wtedy podszedł do mnie
Niemiec i mówi:
nie płacz idź do tych ludzi do robotników, oni nie pojadą za druty a ty
pójdziesz do domu.
Nawet tam mnie zaprowadził i odszedł. Potem po krótkim czasie, przyszła moja
mama bo uciekła z furmanki która wiozła ludzi do łagrów, i razem wróciłyśmy do
domu do pustego domu, bo Ukraińcy wszystko co było do wzięcia zabrali. A po 2
miesiącach wygnał nas niemiec z naszego domu, bo tu mieli zamieszkać nasiedleni
z Besarabii hadzraje, a my mieszkaliśmy w naszej wsi u Skowrona przez 3 lata.
Tam naprawdę nie było co jeść to w lecie chodziliśmy na zarobek do Niemca on
płacił cukrem (parę deka dziennie) ale w 1944 w lipcu przyszliśmy do domu.
I takie to było smutne dzieciństwo moje.