Sony DSC-W1

opuszczony szpital psychiatryczny w Oleśnie

w piwnicznych korytarzach wszystko skąpane było w mroku. kształty zlewały się ze
sobą, ginąc w bezkresnej czerni. w takich warunkach oczy ślepną na dłuższą
chwilę, a my modlimy się w głębi duszy, by nasz wzrok powrócił. po chwili wraca.
czujemy się wtedy tak, jakbyśmy otworzyli oczy po raz pierwszy w życiu. z
ciemności zaczynają wyłaniać się nieznane kształty, które w końcu przybierają
znajomą formę drzwi, powykrzywianych w bolesnej agonii. słychać też kapanie
wody. głośne i miarowe, niosące się szerokim echem po małych, ciasnych
pomieszczeniach cuchnących wilgocią, stęchlizną i starością szpitalnych murów.
kapanie rozsadzające naszą głowę, kropla po kropli drążące nasz mózg. wtedy
zmysły zaczynają szaleć. nic już nie jest tym, czym początkowo się wydawało. sen
na jawie. nierealność i niepewność. w takich momentach nie trudno o odrobinę
szaleństwa, o strach w czystej postaci. wtedy też możemy dostrzec to, co na ogół
niedostrzegalne. to co siedzi głęboko w naszym umyśle, co staramy się z niego
wyrzucić za wszelką cenę. ducha skulonego pod oknem, który czekał tu na nas od
lat, by opowiedzieć nam swoją historię. szarego ducha w pomieszczeniu o
szmaragdowych ścianach...