10x12 cali, Carl Zeiss Tessar 400/4,5

Konstanty Ostrożyc z małżonką Kazimierą. Jakież było ich zdumienie, kiedy w
starej dębowej skrzyni okutej solidnie żelazem (którą to skrzynię na strychu
dworku w czas przedwielkanocnych porządków znalazła była między szpargały pomoc
kuchenna, Zośka od Wajczuków), oprócz strojów szlacheckich dobrze zachowanych,
szabel dwu zacnych i kielichów złotych, pismo ręką podstolego Zenobiusza
Ostrożyca kreślone odkryte zostało. W piśmie tym, co się na rok 1683 datuje,
między innymi takie oto słowa pan Konstanty odczytał:
„Przeto i to wiedzieć nam trzeba, żeśmy ród swój w Polszce wywiedli i
tu żyć nam i umierać przyszło. A biada, gdy kto o tem przepomniawszy w srogości
terminów wszelakich, jakich to nie mało Rzeczypospolita doświadcza, od mowy i
wiary odejdzie. Temuć ja nazwiska wymawiam i herbu zażywać nie pozwalam! I to
sobie inkomodujcie, że w kościołach dzwony po dawnemu, po polsku na mszę wołać
będą, a głosu ich żadna obca ręka nie zdławi, bo ten głos w nas samych żywie,
póki w piersiach dychania, a garści mocy starczy. Zważ na to, synu, gdy z Padowy
powróciwszy po nauk pobraniu, abyś kontusz założył, hajdawery i kołpaczek rysi,
a przy boku szablę zawsze nosił, która niejednego Szweda czy Ordyńca z mojej
woli na tamten świat wysłała, a którą Ci doma jako dziedzicowi naszej substancji
ofiaruję.”
Wspomniał na te słowa pan Konstanty, gdy na tle starego pałacu, któren ich dawne
włości stanowił (a który czasu wojennej zawieruchy w ruinę popadł) z małżonką
dla przyszłych pokoleń na tafli szklanej zdjęciem z natury dał się uwiecznić, co
miało miejsce w roku pańskim 1876.