10x12 cali, Petzval 300/4 L.A.Verne - Paris

„Niechaj dłoń moja zimnym wody strumieniem zroszona ugasi spieczonego
czoła pożar gorejący bym cię znów mogła ujrzeć, zrozpaczona że nasze spotkanie
za krótkie, jak wieczór mdlejący…” Słowa te kołatały się w
głowie Urszuli Debojerskiej, gdy czyniła poranną toaletę. Nie mogła przestać
myśleć o panu Wojciechu Dydenheimie, którego znała przecież od dziecka, gdyż
wychowali się razem na jednym podwórzu kamienicy przy ulicy Niepotulnej, a który
to Wojciech po ukończeniu szkół Ojców Pijarów wyjechał był z miasta, rzekomo
pobierać dalsze nauki na francuskiej Sorbonie. Pan Ignacy Dydenheim, zacny
mieszczanin mający znaczne kontakty handlowe nie tylko w kraju nadreńskim, ale i
nadussuryjskim, bywał czasem gościem w domu Państwa Debojerskich. Od niego też
wiadomym było, że w jaki miesiąc po wyjeździe Wojciecha do Francji przyszedł
list od tegoż, w którym oprócz zachwytów nad krajami zachodu, tęsknotę za
przygodą inną niż ksiąg wertowanie wyczuć było można. I stało się, że raz, dwa
razy do roku w latach następnych listy z krajów odległych Wojciech przesyłał, a
których nazw niekiedy nawet trudno było spamiętać. I tak minęło lat 7. Aż tu
wczoraj popołudniem, gdy Urszula wybierała się na spacer i do cukierni
Bregosjana (nie dbając o to, czy samej jej iść tam wypada), w bramie drogę
zagrodził jej rosły mężczyzna, którego zrazu dla smagłego lica i bujnej brody
nie rozpoznała, ale blask figlarnych zielonych oczu pozostał przecie ten
sam… Wojciech. W ten oto sposób obawy matki panny Urszuli, że nie
uchodzi młodej damie samej bywać i na spacerze, i w cukierni, spełzły na niczym,
gdyż młody pan Dydenheim czas swój prawie cały pannie Urszuli poświęcił i nie
zanosiło się wcale, by dla kogoś innego miał go mieć jeszcze.