Sony DSC-W1

wyobraź sobie sen. zły sen. jeden z tych, które ciągną się w nieskończoność, z
których nie można się obudzić na zawołanie. z pięknymi snami nigdy tak nie jest.
one kończą się zanim tak naprawdę się zaczęły, gasną tak szybko, jak rozżarzona
iskierka unosząca się nad ogniskiem, o istnieniu której zapomninamy po chwili.
ze złymi snami nigdy tak nie jest. nawet jeśli uda nam się w porę obudzić,
wrócą... piękne sny nie wracają. wyobraź sobie, że właśnie otworzyłeś oczy.
dokoła jest obco i ciemno. każdy Twój głośny i przyspieszony oddech porywa echo
i niesie go przed siebie, gdzieś daleko, tam gdzie nie sięga Twój wzrok. nadal
jest ciemno, tyle że czerń ustępuje miejsca ciemnej szarości. oczy widzą już
więcej. widzą na tyle, byś wiedział, że otacza Cię okrągły mur. palce, bojące
się tego co mogą wyczuć ich opuszki, nie odnajdują żadnego wyjścia. zwarty
monolit. przez chwilę myślisz, że jesteś w wyschniętej studni... wtedy unosisz
głowę do góry. w oddali widzisz światło. światełko na końcu tunelu, tylko, że
ten tunel ktoś postawił w pionie. myślisz, że to jakiś makabryczny żart, jakiś
test, za rozwiązanie którego nie wiesz jak się zabrać. przez dłuższą chwilę
stoisz w bezruchu. zastanawiasz się, czy tak czują się ludzie sparaliżowani. w
końcu dostrzegasz skorodowaną drabinkę prowadzącą do światła. jedyną drogę do
wyjścia. nie potrafisz ocenić ile szczebli musisz pokonać. kilkadziesiąt, może
kilkaset wygiętych prętów wtopionych w stare mury. wspominałem już, że masz lęk
wysokości, klaustrofobię i boisz się ciemności? długo bijesz się z myślami nim
postanawiasz postawić pierwszy krok. krok ku światłości... i wtedy się budzisz,
mokry i zmęczony. modlisz się w duchu, by sen nie powrócił. ale on zawsze
powraca i nie skończy się dopóki nie postawisz stopy na ostatnim szczeblu.
dopóki nie dotkniesz światła...

Cementownia Grodziec