 |  |
Krytyki wystawione przez autora
| Zdjęcie | Krytykujący | Krytyka | Autor | Data i oceny |
| gaelicus | Trzy sprawy w zastanych okolicznosciach przyrody: 1) W nawiazaniu do ponizszej krytyki-coz to za demagogia, drogie slonko? Czy mam rozumiec, ze wobec panujacych trendow oceniania poprzez pryzmat wczesniejszych ocen szereg "zlych" skutkuje kolejnymi "zlymi", "dobrych"-"dobrymi" zas wylamanie sie z tego poprzez postawienie niskiej oceny pod parada wysokich oznacza automatycznie, ze osobe " trafia szlag"(bo chyba to slowo slonko mialo na mysli piszac "szlak"?) To juz nawet nie jest ujecie domyslne per analogiam, to po prostu manifest wyrazony bezposrednio i otwarcie-albo nam sie stawia dobre ocenki, albo wcale,. a jak juz sie nam stawia zle ocenki, to oznacza frustracje i "trafienie szlagu" (czy tez "szlaku " moze jakiegos wedrownego...)?? Ejze, slonko! Strzelasz sobie i towarzystwu w piete.....i nawet nie wiem, czy sobie zdajesz z tego sprawe. I czy autor tej fotografii zyczy sobie takiej "obrony Czestochowy"... 2) Nawiazujac dalej-to co ty, drogie slonko, konstruktywnego przekazujesz autorowi tego zdjecia?Bo poza manifestacja pewnej okreslonej filozofii okreslonej grupy ludzi tutaj publikujacej zdjecia, nie zauwazam nic. Pod zdjeciem takze, poza emotikonowym usmieszkiem. Czy to jest ta pomocna autorowi krytyka? 3) i wreszcie o zdjeciu, ktore spowodowalo tak nieslychane objawienie....to nie jest zle zdjecie. Wrecz przeciwnie, jest calkiem dobre, o czym swiadcza takze te oceny mu przyznane, ktore uznane zostaly za "zle". Mogl autor popracowac nad kontrola oswietlenia (bo zdaje sie, ze warunki mial wysmienite), mogl przesunac sie z obiektywem nieco w lewo, by swiecace punkty luster wody staly sie wyrazniejszymi jeziorami, a nie tylko dziwnymi swiecacymi punktami; mogl poprawic to i owo w ustawieniach, by "oswoic" nieco barwy; mogl wreszcie zroznicowac glebie ostrosci...ale wstawil zdjecie takie, jakim uznal je za dobre.Zdjecie uzyskalo okreslone przyjecie, moim zdaniem, calkiem dobre. Niepotrzebnie wiec strzelono Bogu ducha winnemu autorowi w piete tym wywodem o zasadnosci takich, a nie innych ocen. Mimo ze -podobno-"mamy rozne gusta"... | macieks | 2008-12-10 16:53:05  |
 | gaelicus | Zastanawialem sie dlugo, patrzac na te fotografie, jak do niej podejsc. Bo to jest bardzo literackie zdjecie- przywodzi na mysl bohaterow Hlaski, Hemingwaya, Steinbecka, Conrada i Bukowskiego...jest takze poetyckie, przywolujac duchy Broniewskiego, Lorki, Brodskiego. Ta fotografia dziala jak projektor fikcji literackiej, kumulujac w sobie to wszystko, o czym wyzej wymienieni pisali, skupiajac jak w soczewce mozliwe odmiany bohatera z ksiazek, do ktorych juz prawie nikt nie siega, bo przeciez internet, bo wspolczesne media, tempo zycia... A jednak ten bohater zyje: zraniony, ale nie poddajacy sie, niezwyciezony; bladzacy, popelniajacy bledy,grzechy i zbrodnie, ale czujacy ich ciezar; zlamany, ale nieustannie poszukujacy, idacy wbrew wszystkiemu i wszystkim naprzod...Ten bohater, ten prawie przezytek epoki slowa drukowanego ciagle jeszcze budzi emocje. Ten bohater, everyman manowcow ludzkiej swiadomosci nadal wywoluje rozterki, nie poddajac sie jednoznacznej klasyfikacji, zaszufladkowaniu, interpretacji. Ta fotografia jest jego portretem, i moglaby zdobic okladke nowej edycji "Gron gniewu" czy "Komu bije dzwon". Ta fotografia nie musi opowiadac zadnej historii, ona jest ta historia. Wszystko tu jest proste i w swej prostocie doskonale. Oto starszy mezczyzna z twarza pobruzdzona zmarszczkami, zdecydowanym krokiem zmierza gdzies, nie patrzac w obiektyw, a jednoczesnie nie uciekajac nigdzie wzrokiem. Oksymoron? Byc moze, ale to przeciez bohater literacki... Jego sylwetka, choc wskazuje na steranie zyciem, pozostaje prezna i pelna sily. Kolejna sprzecznosc? Kadr wibruje uspiona nieco na pierwszy rzut oka, ale obecna przeciez , grozna energia. "Cos " wisi w powietrzu, cos sie stanie za moment, a moze za wiecznosc....ale stanie sie.Obietnica jest. Calosci dopelnia przepiekna tonacja i swiatlocien, ktore jeszcze bardziej wzmacniaja literackosc tego zdjecia. I wlasciwie niczego wiecej nie trzeba dodawac....Reszta jest w ksiazce. | gipson_hc | 2008-11-04 22:59:36 |
 | gaelicus | Thanatos...pomniejsze bostwo w greckiej mitologii, odgrywajace jednakze dosyc wazna role w panteonie i historiach mitologicznych. Thanatos-Smierc, brat-blizniak boga snu, Hypnosa, syn Nocy i Ciemnosci, o czym zapewnial juz Hezjod, a potwierdzal Herod i cala plejada znawcow mitologii. Thanatosa przedstawiano zazwyczaj jako uskrzydlonego mezczyzne (lub chlopca) dzierzacego odwrocona pochodnie/lampe, z mieczem u boku.. Przewaznie towarzyszyl mu brat-blizniak, Sen. Dlaczego wspominam o mitologii i ikonografii? Ano wlasnie. Patrzac na zdjecie, ktoremu poprzez tytul i srodki wyrazu nadano okreslone konotacje, pragne zobaczyc ucielesnienie tych konotacji, chocby nawet poprzez subtelna aluzje. Doslownosc bowiem czesto zabija dobrze zapowiadajaca sie sztuke, a gdy na dodatek jest to doslownosc chybiona... W przypadku tego zdjecia mamy do czynienia z przedziwnym pomieszaniem ikonografii, symboliki i semantyki. Na tym zdjeciu bowiem, ukazujacym kobiete z kosa, nie ma Thanatosa, greckiego boga smierci. Jest za to atrakcyjna mloda kobieta niepewnie wspierajaca sie na rolniczym narzedziu, ktore wychodzi juz z uzycia...Kobieta pieszczotliwie zdaje sie glaskac trzonek narzedzia, zas jej wzrok i mimika sugeruja jakas obietnice. Byc moze dostrzegla w oddali bujnie zarosniety hektar pola z przerosnieta pszenica? Szybko jednak porzucam wizje atrakcyjnej koszacej, tym bardziej, ze w takim odzieniu i makijazu moglaby miec pewne z tym problemy. Dostrzegam tytul i wiem juz, ze autor chcial przedstawic smierc. A raczej-Smierc. Stad kosa, nieodlaczny atrybut sredniowiecznej personifikacji Smierci, na wpol poganskiego (na wpol, bo przeciez obecnego stale w chrzescijanskiej ikonografii) ni to bostwa, ni to symbolu...Stad tez kobieta, ktora owa kose dzierzy-wiadomo, ze generalnie poza Terrym Pratchettem, prawie wszystkie zachodnioeuropejskie wersje przedstwienia Smierci nadaja jej plec zenska. Jednak, mimo ze wszystko jasne, nie moge sie zgodzic z takim odbiorem zdjecia. Autor, nadajac tytul, narzuca pewien punkt widzenia, pewien sposob odbioru. Gdy tytul pozostaje w calkowitej sprzecznosci z obrazem, budzi to i moj wewnetrzny sprzeciw. Nieistotne, ze doskonale wiemy,iz chodzi o Smierc. Autor wyszedlby na tym lepiej, gdyby tak wlasnie, zgodnie z zastosowanym przez siebie kluczem symboli, zatytulowal swa fotografie. Wowczas wszystko pozostaloby w zgodzie z zakodowanym w zbiorowej pamieci wizerunkiem smierci jako kobiety z kosa, ktora przychodzi, by zebrac plon zycia. Tytul zdjecia jednak to "Thanatos". Nie wiem, czy wynika to z niewiedzy autora (mam nadzieje, ze jednak nie...), czy byl to swiadomy zabieg majacy przydac zdjeciu aury tajemniczosci, egzotyki, nieoswojonej moze grozy...Ale zabieg ten wprowadza konfuzje-tak, jak wprowadzilaby na przyklad fotografia przedstawiajaca wiosenna marzanne, topiona w zimnej rzece, i zatytulowana: "Ozyrys". Wobec powyzszego, szczegoly takie jak niefortunne kadrowanie ktore odcina waznemu w tej fotografii atrybutowi spora czesc, czy tez uchwycona mimika modelki, nie kolidujaca zupelnie z odgrywana przez nia rola, oraz minimalny brak ostrosci pozostaja bez znaczenia. Mozna sie za to zachwycic piekna kolorystyka, ze nie wspomne o niebanalnej urodzie modelki. Ale to jak wyjadanie kruszonki z wierzchu ciasta, ktore ogolnie sie nie udalo. | Franko | 2008-10-22 11:12:15 |
| gaelicus | Autorka fotografii napisala niedawno w dyskusji na forum, czym jest sztuka: "taka, która nie musi szukać poklasku na forach internetowych, taka którą prezentuje się np. w Ujazdowskim, taka, która nie powiela blogowych schematów, taka, która nie cofa się w przeszłość, a jednak nie odżegnuje się od niej zaczynając od "wynalezienia koła"... takie, tam górnolotne bzdety.. grunt to nie równać w dół." Zakladajac na podstawie powyzszego, iz Autorka ma na celu propagacje sztuki w ogole, i-wystawiajac w galerii internetowej-swojej w szczegole, mozna dojsc do wniosku, ze slowa te stoja niejako w sprzecznosci z zaprezentowanym dzielem. Praca ta bowiem nie zawisnie na scianach wytwornych galerii, za to z cala pewnoscia powiela schematy blogowe. Co do cofania sie w przeszlosc, to juz zalezy jakie wspomnienia wiaze Autorka z napojami w kolorach niebiesko-zielonych:) Wracajac do zdjecia-kielich chyli sie niebezpiecznie w lewo, co grozi wylaniem turkusowego plynu. Na dodatek z niewiadomych przyczyn pozostawiono sporo miejsca z prawej strony, co w przypadku tak "konceptualnych" ustawien powinno miec sensowniejsze uzasadnienie, anizeli listek miety u podstawy. Rozumiem, ze wizja miala zblizac prace do techniki high key, ale w takim razie niepotrzebnie pozostawiono niebieskie smugi w tle i nienaturalne zafarby na szkle, ktore momentami wpadaja w niebezpiecznie denaturatowy fiolet. Ogolem rzecz biorac-pomysl, choc sztampowo wtorny, mial szanse powodzenia, i gdyby zostal zrealizowany nieskazitelnie od strony technicznej, bylby przyjemnym, chlodnym przerywnikiem w te upalna pogode. Niestety, nastapilo tzw. "zrownanie w dol"... | CannonCat | 2008-07-06 14:59:51 |
| gaelicus | Sa takie obrazy, ktore nie potrzebuja objasnien, interpretacji, rozkladania na czynniki pierwsze. Obrazy, ktore od razu, niczym zastrzyk z adrenaliny prosto w serce, trafiaja do jakiegos ukrytego zakamarka duszy i przywracaja do zycia to, co od dawna czekalo w uspieniu: wspomnienie chwil przepelnionych szczesciem, cieplo bliskiej osoby, poczucie bezwarunkowej milosci... Patrzac na takie obrazy, zatrzymujemy sie wstrzasnieci wlasnym zagonieniem, zobojetnieniem, poczuciem utraty czegos, co kiedys, dawno temu, dawalo nam spokoj i szczescie. To wlasnie taki obraz. Bez wielkich slow i dramatycznych zabiegow przywoluje szepty z przeszlosci, w ktorej zyja ciagle ukochani bliscy. Tam jeszcze ogien buzuje w kaflowym piecu w kuchni, tam szydelkowa firanka w oknie drga pod podmuchem wiatru... Wielka milosc bije z tej fotografii, przylapana-zdawaloby sie-od niechcenia, w wejsciu do pociagu, ktory juz za moment ruszy i uniesie fotografujacego z dala od tych szeptow. Osoby fotografowane, w gescie pozegnania unoszace dlonie, nie pozuja do zdjecia, byc moze nawet nie spodziewaja sie, ze zostana w tym gescie zatrzymane na zawsze. I to jest sila tego zdjecia- uniesione dlonie, rozjasnione uczuciem twarze, ktore choc przeciez zegnaja sie, to jednak maja nadzieje na kolejne, rychle spotkanie...ten zwykly gest roztapia snieg zalegajacy na torach. Dodatkowo ujecie z gory, z wnetrza wagonu, ktore obejmuje starsza pare zegnajaca podroznika nabiera surowej autentycznosci poprzez zamkniecie fragmentu drzwi w kadrze. Byc moze Podroznikowi drgnela reka, byc moze trzymal w niej takze walizke, byc moze ...chcial miec pewnosc, ze zrobi to ostatnie zdjecie zanim pociag ruszy i skuta sniegiem przestrzen oddzieli go od ukochanych bliskich-kto wie, na jak dlugo znow... Ta fotografia opowiada nie tyle o osobach, ktore przedstawia, ile o fotografujacym, o-Podrozniku. To jest jego zatrzymanie na zawsze chwili, ktora byc moze nigdy sie juz nie powtorzyla, a ktora na zawsze bedzie ogrzewac go w najciemniejsze, w najmrozniejsze dni... | mooha | 2008-07-04 11:16:38 |
| gaelicus | Wiele padlo slow pod ta fotografia, wiele emocji i sprzecznych uczuc, jakich doswiadczyli widzowie znalazlo ujscie w komentarzach i krytykach. Dominuja slowa podkreslajace negatywny odbior tej fotografii, zarzucajace autorce kilka grzechow glownych: -szarganie swietosci ludzkiego ciala poprzez "karykaturalne" jego przedstawienie -naigrawanie sie ze starosci -drwine z kobiecosci i zwiazanych z nia atrybutow Nielatwo te zarzuty obalic, jako ze wywodza sie z systemu wartosci, ktoremu holduja ich zwolennicy. Pozwole sobie jednak w krotkiej polemice im sie przeciwstawic. 1)Ludzkie cialo od tysiacleci przedstawiane jest w sztuce, choc prawda jest, ze w przewazajacej wiekszosci w kontekscie "zadowalania"-piekne, mlode, jedrne ciala to cos, co zawsze wywola aprobate. Ale przeciez to tylko jedna strona medalu! Spojrzcie prosze, przeciwnicy brzydoty, na dziela zdobiace galerie calego swiata, na obrazy Breugela, Metsysa, na "Czarownice" Salvatora Rosy, na sredniowieczne rzezby zdobiace domy i katedry na zachodzie Europy, przedstawiajace ludzi defekujacych, oddajacych sie rozpuscie, umierajacych...Czy te wszystkie, niezliczone dziela rowniez nalezy zniszczyc-bo desekruja swiatynie ludzkiego ciala? 2)Starosc jest nieuchronna, zas w naszym kregu kulturowym dominuje jej obraz jako "babci" i "dziadka"-ludzi statecznych, godnie odzianych, czesto biedujacych (wiadomo-niskie emerytury!). Zawsze zaslugujacych na szacunek. I slusznie. Ale moze dlategpo tak nas szokuja informacje o powstawaniu sserwisow randkowych dla starszych ludzi, moze dlatego obnazone stare cialo niosace slady doswiadczen calego, kilkudziesiecioletniego zycia wywoluje w nas sprzeciw-bo oczekujemy, ze starcy cicho i spokojnie beda czekac na swoja ostatnia godzine?Jak to, moja-twoja-czyjas babcia nie siedzi przy odbiorniku Radia Jakiegos-Tam, i nie szydelkuje pokornie...?Toz to zgroza i hanba! Obalenie jednak powszechnie akceptowalnych mitow nie jest latwe. Starosc nie kojarzy sie ze sztuka, z nagoscia, z rewolucyjnym podejsciem do wlasnego ciala...Czy przyczyna nie jest nasz wlasny, osobisty i przezerajacy do szpiku kosci strach przed tym etapem zycia? 3)Kobiecosc-temat nieustannie walkowany, ale jak widac, ciagle niewystarczajaco... Wielu ludziom wydaje sie, ze znaja odpowiedz na pytanie czym jest kobiecosc, i tu jest dokladnie tak, jak ze staroscia. Utarty stereotyp oddziela kotara to, co nam sie wpaja od dziecinstwa, od czasow, gdy chlopcom do zabawy daje sie auto strazackie, a dziewczynkom rozowa lalke Barbie-od tego, co jeszcze potencjalnie moze sie za tym slowem kryc. A w sztuce-wiadomo: kobieta jako Matka, kobieta jako Kochanka, ewentualnie-rzadziej-kobieta jako Babcia. Dlatego powszechnie akceptowane sa wizerunki kobiet nagich, ale pieknych i mlodych, o jedrnych cialach; kobiety karmiace piersia, kobiety w ciazy, kobiety starsze, z pogodnym wyrazem pooranej zmarszczkami twarzy.To budzi usmiech na twarzy nawet jesli piekna mloda kobieta przedstawiana jest tak, ze redaktor magazynu dla panow moglby sie zarumienic. Ale to jest w porzadku, bo miesci sie w stereotypie. A wystarczy jednak rozchylic te kotare i spojrzec ponad stereotyp: "Trzy fazy z zycia kobiety"Hansa Baldunga Griera, wspomniana wyzej "Czarownica", "Karykatura kobiety" Metsysa...to dziela powszechnie znane. One takze przedstawiaja prawde. Tyle ze prawda ta kluje w oczy i wywoluje estetyczna zgage. Sceptykom zas i przeciwnikom takiego sposobu przedstawiania prawdy polecam znana fotografie Andresa Serrano pt: "Budapeszt(Model)" z 1994 roku. Na koniec pozostaje zapytac-co przedstawia i i co mowi zdjecie , pod ktorym rozgorzala taka dyskusja? Wydaje sie, ze kazdy zinterpretuje po swojemu, zgodnie ze stereotypami, w ktorych wyrosl i od ktorych nielatwo mu sie odciac... Ja widze stara kaobiete, ktorej pomarszczone cialo nie jest juz w stanie wzbudzic pozadania. Ale to nadal piekne cialo, bo kazda zmarszczka oznacza sume jakichs doswiadczen, ktorym to cialo musialo sie poddac. Poprzeczna szrama pod piersiami wskazuje na przebyta operacje-serca moze...?Ilu z nas ma sprawnie dzialajace serce...? Kobieta rozposciera ramiona, za ktorymi opadaja faldy kolorowego woalu...Czy to skrzydla? Czy to motyl, ktory nie poleci juz, bo cialo stracilo sile i jedrnosc, a ramiona nie sa w stanie uniesc tak lekkich nawet skrzydel? A obroza?Co oznacza?Czy to jarzmo stereotypu, ktory dusi i nie pozwala sie uniesc? Czy to oznaka wszechogarniajacej niemoznosci, ktora podchodzi coraz blizej w miare uplywu lat, az wreszcie wbija sie pazurami w bezbronne juz cialo? A moze ten motyl, ktory zrzucil kajdany stereotypu, w jaki otulilo go spoleczenstwo w dniu narodzin, jednak uniesie sie w gore, choc odrobine?Mimo bolesnej obrozy? Obserwujac te dyskusje mam wrazenie, ze slysze lekki trzept skrzydel... | exiff | 2008-06-18 15:46:27 |
 | gaelicus | Ta fotografia przykuwa uwage ogladajacego niemal bezwiednie. Bo na pierwszy rzut oka-niby nic: dziecko bujajace sie na hamaku, jakies szumy, jakies przepalenia, slowem-"moglo byc lepiej", jak by to niejeden zlosliwiec ujal... Ale to "nic" jest z gatunku tych zaprzeczajacych pierwszemu, powierzchownemu wrazeniu. Widac swiadome posluzenie sie pewnymi srodkami wyrazu, ktore w rekach nowicjusza badz sceptyka bylyby bronia obosieczna. Przeswietlenia widoczne w glebi, na drugim planie, doskonale uwypuklaja plan pierwszy, ktory jest tu celem i tematem. Stanowia swego rodzaju kanwe, wokol ktorej osnuto opowiesc. Delikatny szum odbiera natomiast doslownosc, jaka czesto charakteryzuje tego typu fotografie, sprowadzajac je jedynie do poziomu egzotycznego pstryku. Wreszcie niedbaly na pozor kadr, ktory ucina konce hamaka i nie pozwala zajrzec glebiej, ujrzec wiecej-zamyka obraz w doskonale przemyslana calosc. Bo obraz przedstawia dziecko z egzotycznego dla wiekszosci z nas miejsca, ktore przylapane zostalo (moze nawet bez swojej wiedzy) na czyms, co nie jest niczym niezwyklym ani tez przejmujacym w naszych oczach, w oczach lowcow egzotycznych wrazen. Bose dziecko wspina sie badz schodzi, a moze zwyczajnie buja sie, jak to dzieci, na hamaku. Byc moze hamak jest takze jego lozkiem i placem zabaw jednoczesnie...rozwieszonyjm nad glinianym klepiskiem, pod krytym liscmi dachem. Dziecko z nieuprzywilejowanej spolecznosci, mozna mniemac, a wiec automatycznie powinno budzic wszelkie humanitarne uczucia. Ale to dziecko nie patrzy wielkimi, sarnimi oczyma w obiektyw. Nie jest otoczone wianuszkiem glodnego rodzenstwa, w tle nie widac jego spracowanych rodzicow ani walacych sie budynkow slumsow...Na pozor-wszystko gra. A jednak to dziecko, poprzez prostote i zwyczajnosc (a moze niezwyczajnosc z fotograficznego punktu widzenia?) sytuacji, w jakiej zostalo ujete, budzi uczucie smutku. Bo - zastanowiwszy sie, czy jest to bardziej "Zar tropikow", czy tez "Smutek tropikow", nieuchronnie dochodzi sie do wniosku, ze jednak to drugie. Jakim cudem autorka, nie epatujac tanimi schematami czy oczywistymi prawdami obnazonymi z wszelkich niuansow zdolala wywolac takie wrazenie? Moge jedynie powiedziec: Chapeau bas. | alutka | 2008-05-15 20:58:41 |
| gaelicus | Niezrozumiale jest dla mnie zacietrzewienie okazywane pod ta fotografia zarowno przez zagorzalych wyznawcow, jak i zacieklych przeciwnikow epatowania symbolika religijna. Wydawac by sie moglo, ze antyczny spor bizantyjski ciagle zyje... A tymczasem, bez wielkich slow, bez bicia piany i bez podpalania stosow, mozna uznac, ze to dopuszczalna przeciez ilustracja pewnego konfliktu przynaleznego nie tylko religii chrzescijanskiej, ale i wszystkim znaczacym wyznaniom...Uzyte jednak atrefakty wskazuja religie chrzescijanska, ktorej odwieczny duet Winy i Odkupienia stanowi trzon... Winie odpowiada oczywiscie klecznik-to na nim chrzescijanin przyznaje sie do grzechow, czy to w modlitwie, czy to podczas spowiedzi kaplanowi. Odkupienie wyraza rzecz jasna postac Ukrzyzowanego Boga. . Ta symbolika jest czytelna dla kazdego, nawet srednio inteligentnego i slabo wyedukowanego mieszkanca naszego (mowiac ogolnie) europejskiego kregu kulturowego, bowiem zakorzenila sie przez te dwa tysiaclecia w otaczajacej nas sztuce, architekturze, literaturze... Pytanie polega jednak nie na tym, czy "mozna" owa symbolika epatowac (i na ile slowo "epatowac" musi miec wydzwiek pejoratywny), ale czy podobne larum podniosloby sie, gdyby autor sfotografowal symbole, sytuacje, przedmioty specyficzne dla, dajmy na to, wyznania mojzeszowego czy islamu. Uwazam, ze zapanowalaby cisza. Po pierwsze dlatego, ze owe dwie wyzej wymienione religie zakazuja przedstawiania Boga i innych centralnych dla nich postaci, wiec wszelkie uzyte srodki "scenografii" odnosilyby sie jedynie do rytualu, a to-wiadomo, niekoniecznie dziala tak silnie na wyobraznie, jak cialo poddane meczarni. A po drugie, coz przecietny chrzescijanin wie o tych, starszych przeciez od chrzescijanstwa, wyznaniach? Coz moglby powiedziec, jak moglby sie ustosunkowac? Wracajac do zdjecia-mozna analizowac na tysiac sposobow pozycje modlitewnika wzgledem ostatniego gwozdzia w krzyzu czy tez pochodzenie i znaczenie rozblysku swiatla nad klecznikiem. Mozna dywagowac godzinami nad tym, czy to dobre przedstawienie religii, czy nie. Ale jaki jest tego sens? Z dawien dawna wiadomo, ze brak dystansu zarowno wobec zagadnien politycznych, jak i religijnych, prowadzi tylko do eskalacji nienawisci, do przeinaczen faktow, do zbednych podzialow. Ja widze to tak: zdjecie doskonale moim zdaniem , w warstwie znaczeniowej, ilustruje owa istotna os , na jakiej opiera sie jedna z najwiekszych religii naszych czasow. Jesli ktos zechce to dostrzec, odrzucajac na bok ekstremizmy, antagonizmy i anty-izmy, to dobrze. Mozna zasugerowac autorowi to i owo w kwestii tonacji, oswietlenia, moze nawet kadrowania...osobiscie widzialbym kilka szczegolow nieco inaczej. Ale to nie przyslania mi przekazu. Wiara to nie puste slowa i symbole, wiara to nie pyszne oltarze i Sacrum unoszace sie wysoko w powietrzu, ponad glowami otumanionych wyznawcow. Wiara to Wina I Odkupienie, to Jin i Jang, to odwieczna rownowaga, to Harmonia, ktora trzeba odnalezc i zaakceptowac... Jako ateista jestem pod ogromnym wrazeniem tego zdjecia. | corazon | 2008-05-07 14:40:15 |
| gaelicus | Nietypowe ujecie malej dziewczynki w pozie i ukladzie kadru, ktore bardziej odpowiadalyby ujeciu doroslej kobiety. Ale tutaj, o dziwo, wcale to nie razi, bo dziewczynka nie udaje kogos, kim nie jest. Patrzac na te fotografie, nawet najbardziej krytycznie nastawiony widz nie pomysli, ze stylizacja i poza postarzaja modelke... Dlaczego tak sie dzieje? Jest cos, ulotne moze, ale wyczuwalne wrazenie dopasowania modelki, jej ekspresji i pozy do tla, tonacji i kompozycji. Tak "kadrowali" dawni mistrzowie malarstwa, tak powazne dzieciece buzie infantek i delfinow do tronu zdobia sciany galerii na calym swiecie, przenoszac widza w zamierzchle epoki. W czasy, gdzie dziecko uwazane bylo za niedoskonala wersje doroslego...Ale my wiemy, ze ta mala dziewczynka jest smutna tylko na potrzebe chwili, bo za moment pobiegnie na podworko bawic sie z rowiesnikami. Smutek ? Byc moze, bo przeciez tym dzieciom z obrazow nie bylo lekko...niech to bedzie taki maly hold ku ich pamieci. W warstwie wizualnej jasna twarz dziecka wyroznia sie na ciemnym tle, ktore tworzy tapeta, wlosy i ubranie. Nie wiadomo, czy byl to zabieg celowy, czy przypadek, ale efekt satysfakcjonuje niezmiernie, poniewaz -mimo zblizonej kolorystyki-wszystkie trzy wymienione elementy roznia sie faktura i tonacja. Dlatego cieszy oko widoczna symbioza kolorystyczna bluzki i wlosow z tlem i wzorem tapety przy jednoczesnym zroznicowaniu tekstury. Swiatlo miekko i subtelnie otula twarz, wydobywajac naturalne kolory skory dziecka i delikatnie polyskujac we wlosach... Calosc jest niczym ciemna czekolada, ktora smakuje sie powoli, ze swiadomoscia, ze oto doswiadczamy prawdziwego, niczym nie zakloconego smaku. Wiekszosc ludzi woli mleczna, a nawet- o zgrozo! biala czekolade, ktora jest slodka i uwodzi zmysly szybko, latwo i krotkotrwale. Tym bardziej smakosze gorzkiej, ciemnej czekolady powinni czuc sie wyroznieni-ich zmysl smaku pozostanie usatysfakcjonowany znacznie dluzej. | _M | 2008-04-27 23:18:49 |
| gaelicus | Sacrum i Profanum. Z dawien dawna wiadomo, ze jedno istniec nie moze bez drugiego. Jakze mozna by bowiem dostrzec swietosc, gdyby nie odbijala sie w lustrze zwyklosci, nie-swietosci...? A jednak czesto przecenia sie znaczenie i waznosc Sacrum, ktore poprzez nadmierne wywyzszenie zatraca mozliwosc odbijania sie w lustrze. Zbyt czesto Sacrum, wspiawszy sie na wlasnorecznie wybudowany niebotyczny piedestal nie jest w stanie dostrzec gruntu pod stopami i staje sie odlegle i obce...niemozliwe do nasladowania czy podziwiania. Jakze mozna podziwiac i nasladowac cos, co stalo sie karykatura siebie i swoich zalozen? Swiatynia na zdjeciu przyciaga wzrok pieknie nalozonymi, odswiezonymi tynkami i idealna kragloscia stiukowych zdobien. A jednak nie sposob dluzej na niej zatrzymac wzroku, ktory kieruje sie w strone zaniedbanej budowli w glebi.Ta wlasnie budowla, to Profanum zapomniane przez czas i ludzi, budzi wiekszy podziw swoim autentyzmem. I byc moze pewnego dnia doczeka sie nalezytej uwagi... Ostatni bogowie umra wraz z ostatnimi wyznawcami. Na szczescie zdarza sie czasami, ze wyznawcy potrafia dostrzec zgnilizne i prochno pod wypolerowana, zlocona fasada... | Mordecai | 2008-04-24 23:23:06 |
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl