 |  |
Krytyki otrzymane przez autora
| Zdjęcie | Krytykujący | Krytyka | Autor | Data i oceny |
 | przyznam, ze nie rozumiem jak to zdjęcie może wywoływać pozytywne komentarze.. banalny kadr, przepalenia..niechlujna obróbka.. kicia ładna..ale fotografia słaba! | asica | 2008-03-31 18:58:41  | |
 | msdotnet | Witam! Być może się mylę, ale coś mi nie gra w tym zdjęciu i wiem nawet co.. Niektórzy zapewne nie zgodzą się ze mną, ale moim zdaniem pierwsza rzecz jaka rzuca sie w oczy jest tło... Co prawda nie jest ono wyostrzone, aczkolwiek coś w nim po prostu nie gra. Te kwiaty i gałęzie jakoś również się gryzą. Następną rzeczą której sie czepie, co też może zostać odebrane negatywnie, jest twarz modelki która sprawia wrażenie jakby była przepalona- co za tym przemawia np. brak wyraźnych rysów Twarzy. Ramię z prawej strony zlewa się z sukienką. Prawa strona jasna, lewa ciemna co tworzy dość dziwne moim zdaniem wrażenie. To może tak co by nie było, że się czepiam pochwalę również że jest w portrecie coś co porusza. Jest również pełen harmonii i spokoju. Modelka zdawałoby się we właściwym miejscu kadru ( pomijając to że zdjęcie robione z góry-wrażenie dużej głowy) i ode mnie to by było na tyle. | asica | 2008-03-30 21:50:03 |
 | BEW | witaj , przyczepiłabym się do kilku rzeczy -krzywy horyzont, sprawia wrażenie wylewania sie wody -duże przepalenia, może wynikają z pomiaru światła -kadr ? można sie zastanawiać -postać ciekawie ale dlaczego z obciętą nogą ? to takie moje prywatne spostrzeżenia- temat podoba mi się -pozdrawiam | asica | 2008-02-28 21:38:53 |
| Efeszet | pasuje mi ten kadr. i przepalenie również. tyle ze osoba została delikatnie ucięta co mogło by być poprawione | asica | 2008-02-28 20:26:11 |
 | pattom1 | Matko jedyna co Ty robisz w mojej głowie. Jesteś tu jak mgnienie, jak iluzja. Czy oni tak kochają znaczenie o jakim mówi się: zapomnij? Niepotrzebnie wracamy do pustych pokoi? Mam w sobie ruch, który stanowi obrzęd i modlitwę. Innym razem gdy opadną siły czuję daremne olśnienie. "Jak na fotografii: lewa dłoń z innej bajki, intrygująca, urojona jak najdalej od strapionego spojrzenia. A przecież w tym wzroku są takie kombinacje zmartwienia i smutku, logicznej rezygnacji, że pisać długo nie można. Żal jest zbyt prosty. Zagadka bije w oczy, otwiera śluzy łez: bo dusza jest duszą, ma żal, jest młoda, i przepada za nami wreszcie jak wylinka. Nie ma dla niej miejsca w potworności naszego teraz, a nie istnieje nic oprócz teratologii naszego teraz (oto melodia, ale nie do snu): bajecznej stłuczki & złomu przeszłości & przyszłości." | asica | 2007-10-09 19:02:15 |
 | _M | Widma są, były, będą. Przypomina mi to czasy wiktoriańskiej Anglii, gdzie tych widm było więcej niż dzisiaj, ale także dzisiaj będąc tu, czy ta, możemy dostrzec, jeżeli uważnie patrzymy. To sytuacje, gdy stawiamy na szali swój święty spokój ważąc go z niedoskonałością zastanego świata. Może to doskonałość naszych wyobrażeń wprowadza taki dysonans? "Dodaj mnie do siebie" - wzruszające słowa. "radość maleństwa, które proch zbiera" - tak, widziałem. Proch kojarzy mi się z subtelnością szarości tej fotografii, czy może raczej odwrotnie ;) Twoja krytyka jakkolwiek trudna do zrozumienia, jest bardzo trafna. Opowiada historię, która toczy się gdzieś pomiędzy naciśnięciem spustu migawki a przemyśleniami oglądającego, mam nadzieję, że trafia też w wyobraźnię autora. Są powroty, oby do dzieciństwa przepięknego a nie w proch obróconego. | asica | 2007-10-09 15:00:44 |
| pattom1 | jaki ma wydźwięk ta fotografia? dla mnie taki: Są w mieście widma, które biegną przez pełne ulice i nikt nie zatrzyma tego czy tamtego. Strach? Nie mój drogi to nasze dzieci jak upiory wołają. Płacz widma, szloch pamięci niespełnionej. Nagie oczy próbują oglądać miasto i nas samych. Dodaj mnie do siebie, mów mi o chwilach samotnych? Przecież nie. Ziemska posiadłość eonami palców próbowana. Widziałaś kiedyś radość maleństwa, które proch zbiera? Jest w tej fotografii taniec do rana i zaufanie. Na waszych butach składam zażalenie. Idzie więc maleństwo po ognistych słowach i próbuje zrozumieć czyja jest. Stoi przed tatą i mamą, ręce splata. Mówi: czy są powroty. Nic się nie odpowiada. | asica | 2007-10-09 14:30:15 |
Strona 1
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl