Wybaczcie mi to zdjęcie, ale czuję potrzebę podziękowania komuś, a innej
możliwości nie mam... Wieczorem pierwszego listopada 2005 roku idąc między
grobami usłyszałem muzykę. Gorące światło zniczy, ciemna sylwetka człowieka
grającego na skrzypcach, otoczka zasłuchanych ludzi i muzyka przejmująca,
smutna, wyjątkowa. Gdy na chwilę przerywał, słuchający bili brawo. Kładąc palec
na ustach prosił by tego nie robili, bo dzień i miejsce jest szczególne... i
znów grał, i znów Go słuchali, a grał w sposób wręcz
nieprawdopodobny...delikatnie i subtelnie, a czasem z taką pasją, że zamknąwszy
oczy miało się wrażenie, że niemożliwym jest by grał jeden człowiek. Chwila
przerwy, ręce odmawiają Mu posłuszeństwa... jest czas na rozmowę. Andrzej (tak
miał na imię) przyjechał z Krymu zarobić na życie... z akademii muzycznej
odszedł nie dając z siebie zrobić maszyny do grania... Już dawno, nikomu nie
udało się tak mną "szarpnąć". Tak prawdę mówiąc wtedy z cmentarza
uciekłem... emocje były zbyt duże... Tamten dzień będę pamiętał w kontekście
Jego gry. Wczoraj po trzech latach byłem w tym samym miejscu. Złapałem się na
tym, że się rozglądam chyba nieświadomie szukając Skrzypka i jego muzyki sprzed
lat. Wczoraj widziałem innych ludzie, może nawet tych samych, ale już innych...
Skrzypka nie było... minęło. Andrzeju, to zdjęcie jest dedykowane Tobie i Twojej
muzyce, którą pamietam i za którą tu i teraz dziękuję...