To było pięć lat temu. Schodziłem z gór. Żeby wytrzymać z ludźmi, wśród ludzi i
z samym sobą systematycznie wyjeżdżam w Tatry, to taki czas oczyszczenia i
naładowania baterii. Tęsknię do gór i lubię z nich schodzić. Lubię, bo
grawitacja jest o połowę mniejsza i doświadczam niezwykłego wrażenia
lekkości,... bo myśli są lekkie i czyste, oczy nasycone pierwotnym pięknem gór.
Wszystko to sprawia, że idę i uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Chwytam i upycham
po "kieszeniach" ostatnie obrazy, ostatnie dźwięki, ostatnie
wrażenia... nienasycenie. Wczesny poranek, rytmiczne tupanie butów o kamień...
szum potoku, który nasyca powietrze rześką wilgocią... muzyka powrotu... i
świadomość, że w mieście powietrze pachnie inaczej... hmm miasto wraca wraz z
myślami o nim... Jeszcze chwila i już w oddali słyszę przejeżdżający samochód,
już widać drogę. Głębszy wdech jak przed zanużeniem się pod wodę i nie ma już
złudzeń, góry zostały za mną i we mnie. Przede mną wszystko to co niesie sobą
człowiek.
Do przystanku autobusowego jeszcze kawałek drogi idę więc poboczem. Wyprzedza
mnie osobowe auto i znika za zakrętem. Nagły łomot kończy wszystkie myśli...
Bieg z "kominem" na plecach czyni człowieka wolnym i niezdarnym. Z za
zakrętu wyłania się widziane wcześniej auto i mężczyzna patrzący na coś w rowie.
Widząc mnie wskakuje do samochodu i odjeżdża. Dobiegam na miejsce, w rowie leży
sarna. Ciało jeszcze drży, a oczy w panicznym strachu szukają ratunku. Nie łatwo
jest patrzeć w oczy
umierającej istoty, kiedy nie można już pomóc. Wtedy można tylko być... Gdy
znieruchomiała zdałem sobie sprawę z rzeczy, która dopiero teraz do mnie
dotarła. Jej ciało jest pokryte niezapominajkami...

Zdjęcie zamieszczam, bo dzisiejszy dzień jest szczególny...