"...Kiedy niósł go na taras, kwiat zaczął migotać i rozpływać się, w miarę
jak więzione dotychczas w jego wnętrzu światło powoli uchodziło. Stopniowo
kryształ rozpuścił się zupełnie, nietknięte zostały jedynie zewnętrzne płatki, a
powietrze wokół A zrobiło się świetlane i ożyło ukośnymi promieniami, które
pomykały ku znikającemu słońcu. Na chwilę dziwny powiew przeobraził wieczór,
delikatnie zmieniając wymiary czasu i przestrzeni. Pociemniały portyk domu
zgubił gdzieś patynę wieku i zajaśniał dziwną widmową bielą, jak nagłe senne
widziadło. Czas jak gdyby dokonał zwrotu, odrzucając wstecz całą płaszczyznę,
która nagle zastygła w bezruchu. Kwiat w dłoni skurczył się do rozmiarów
szklanego naparstka, płatki stuliły się wokół znikającego słupka. Ze środka
eksplodował słaby błysk i A poczuł, że kwiat znika mu w dłoni jak lodowa kropla
rosy. Zmrok zamknął się wokól domu zaściełając równinę długimi cieniami;
horyzont wtopił się w niebo. Klawikord umilkł, a kwiaty czasu, nie współgrające
już z jego muzyką, stały nieporuszone jak zabalsamowany las..."

Fragment opowiadania "Ogród czasu" autorstwa J.G.Ballarda