Kościół w Bobrownikach (dzielnica Tarnowskich Gór) z pięciu ujęć. Polecam
ogladanie na PE.
Miejscowości Piekary-Rudne i Bobrowniki Śląskie były ściśle ze sobą związane,
choć należały do dwóch różnych administracyjnie jednostek kościelnych w Reptach
Starych i Radzionkowie. Droga do kościołów parafialnych wynosiła od czterech do
sześciu kilometrów i była bardzo uciążliwa zwłaszcza w porze deszczowej i
zimowej. Również dojazd księdza do chorego był utrudniony, gdyż trzeba było udać
się drogą okrężną z Rept przez Tarnowskie Góry do Bobrownik. Mieszkańcy Piekar
Rudnych i Bobrownik do końca XIX. wieku domagali się więc od władz kościelnych
utworzenia parafii.

W 1894 roku gmina osiemdziesięcioma sześcioma głosami przeciw jednemu
postanowiła wybudować Kościół. W tej też sprawie zaczęto zwracać się do władz
kościelnych o pozwolenie oraz zabezpieczenie gruntu pod budowę, ponieważ w tym
samym roku miała rozpocząć się budowa szkoły dla obydwu miejscowości. Początkowo
prośby były bezskuteczne, gdyż uważano kwotę 130.000 Marek, uzyskaną ze
sprzedaży kruszców wydobywanych na terenie parafii oraz z przewozu ich i
oprocentowaną na 3,9 % w kasie w Tarnowskich Górach, za niewystarczającą do
budowy Kościoła. Proboszczowie obydwu parafii: ks. Konietzko z Radzionkowa i ks.
Ciupke z Rept uważali, że stworzenie placówki nie jest absolutnie konieczne ale
może przynieść duże korzyści duchowe.

Po wielu jednak staraniach czynionych systematycznie i przez wiele lat przez
mieszkańców, w roku 1902 sołtys Bobrownik Śląskich, Józef Kuhna, zwrócił się do
kurii biskupiej we Wrocławiu o zezwolenie. Zezwolenia nie otrzymał od razu.
Czyniono jednak dalsze starania. W 1905 roku Ojcowie Kamilianie budowali zakład
i klasztor św. Jana na peryferiach Tarnowskich Gór. Początkowo część kapitału,
30.000 Marek miała być przeznaczona na ten cel. Warunkiem miało być to, że
Kościół ich miał być w dogodnym miejscu dla osad Bobrowniki Śląskie i Piekary
Rudne. Miejsce takie otrzymał. Wynikło wprawdzie nieporozumienie na tle
językowym (językiem nabożeństw miał być język niemiecki) i dlatego umowę
zerwano. W późniejszym czasie po porozumieniu się sołtysa z Bobrownik Śląskich z
sołtysem Piekar Rudnych, Stefanem Bramorskim, obaj postanowili sprawę budowy
Kościoła w swoich osadach przedstawić ks. Wisy`emu, nowemu proboszczowi w
Starych Reptach.Dowiedziawszy się, że gminy mogą łatwo zdobyć środki pieniężne,
poradził, jak należy pokonać trudności z upłynnieniem kapitałów, które
zdeponowano w Powiatowej Kasie Oszczędności w Tarnowskich Górach. W czasie
urzędowania proboszcza Wisy`ego teren pod nowy kościół i cmentarz wybrano obok
terenu, gdzie miała być budowana nowa szkoła, tuż przy szosie z Tarnowskich-Gór
do Bytomia. Teren ten należał do Piotra Kuhny i Wilhelma Porwika. Leżał on na
samej granicy pomiędzy osadami – Piekary-Rudne i Bobrowniki-Śląskie.
Po uzyskaniu zgody i latach starań od władzy administracyjnej na pobranie
pieniędzy z kasy w kwocie 60.000 Marek i uzyskaniu zgody kurii wrocławskiej oraz
otrzymaniu od niej zapomogi w kwocie 20.000 Marek w dwóch ratach, przystąpiono
do zamierzonej budowy.Dzięki znajomości ks. Wisy`go z Donnersmarckami udało
udało mu się pozyskać patronat i potrzebną sumę w wysokości 100.000 Marek. Po
otrzymaniu zezwolenia z Ministerstwa w Berlinie dnia 14 marca 1910 roku zaczęto
gromadzić materiał. Dnia 26 maja 1910 roku ks. bp. Kardynał Kopp zarządził, że w
gminie Bobrowniki Śląskie, powiat Tarnowskie Góry, ma być wybudowany Kościół,
nie parafialny, nie filialny tylko kościół pod nazwą
„Kapellengemeinde” (stacja duszpasterska). Tym samym
oddzielił gminy od macierzystych parafii i utworzył samodzielną stację
duszpasterską „Kapellengemeinde” z wszelkimi prawami.W
czerwcu 1910 roku rozpoczęto prace ziemne przy budowie Kościoła. W niedzielę
dnia 10 lipca 1910 roku nastąpiło poświęcenie i wmurowanie kamienia węgielnego.
Projekt architektoniczny opracował i budowę prowadził architekt Karol Korbsch z
Tarnowskich Gór.

Kościół został zaprojektowany w stylu eklektycznym z dominacją cech
neoromańskich. Przy jego budowie parafianie brali czynny udział. Cała budowa
trwała 17 miesięcy. Powstał duży, trzynawowy Kościół z przyległościami,
wybudowany z kamieni i cegły gorszego gatunku. Z zewnątrz obłożono go czerwoną
cegłą klinkierową, częściowo profilowaną a detal architektoniczny wykonano
również z cegły ceramicznej i ceramicznych elementów plastycznych. Dach
wielospadowy pokryty został dachówką ceramiczno-glazurowaną typu
„mnich”. Kościół posiada od strony zachodniej wieżę o
wysokości 45,25 m. W elewacji wieży umieszczono z czterech stron duże tarcze
zegarowe. Wieża zakończona jest kopułą barokową i pokryta blachą miedzianą.
Druga wieżyczka (sygnaturkowa) wykonana jest w tym samym stylu. Obydwie
zwieńczone są krzyżem. Od strony wschodniej prezbiterium jest półokrągłe z
dachem półokrągłym, namiotowym. Po obu stronach zlokalizowano zakrystie. Wieża
jest zakończona w części murów szczytami neoromańskimi a chełm wieży
dwuczęściowy rozdzielony jest elementem arkadowo-ażurowej latarni. Nawy boczne
Kocioła w tylnej części zakończone są dużą halą w formie kaplicy z osobnymi
wejściami z zewnątrz. Były one kiedyś przeznaczone – jedna na Boży
Grób druga – do słuchania spowiedzi. Obecnie w byłej kaplicy Bożego
Groby znajduje się mały ołtarz Św. Barbary a w drugiej – krzyż.
Natomiast nawa główna w tylnej części posiada przedsionek. Główne wejście do
Kościoła jest wykonane w formie portalu z dużymi drzwiami dwuskrzydłowymi.
Koszty budowy łącznie z założeniem cmentarza wyniosły 225.034,95 Marek.W
niedzielę, 19 listopada 1911 roku Kościół został uroczyście poświęcony przez
księdza dziekana Józefa Konietzko z Radzionkowa za zezwoleniem kurii biskupiej
we Wrocławiu. Uroczystość ta zgromadziła tłumy parafian oraz wiernych z
pobliskiej okolicy. Entuzjastycznie witano wielkiego dobrodzieja i inicjatora
nowego Kościoła, ks. Hugona Wisego z Rept. Na uroczystość przybyli jeszcze: ks.
proboszcz Raska z Tarnowskich Gór, patron hrabia Henckel von Donnersmarck z
Nakła oraz książę Guido Henckel von Donnersmarck ze Świerklańca. Obecny był
również starosta tarnogórski Fryderyk Wilhelm hrabia zu Limburg-Stirum z
Tarnowskich-Gór. Gmina Kapliczna Bobrowniki została ustanowiona przez ks. kard.
księcia bpa Jozefa Koppa dokumentem G.K. Nr 4625 z dnia 26 maja 1911 roku, który
wszedł w życie 1 kwietnia 1912 roku. Władza państwowa zatwierdziła ten dokument
28 lutego 1912 roku reskryptem królewskim Regencji Opolskiej II a KI 6303 dnia
16 marca 1912 roku. W skład nowej placówki duszpasterskiej wchodziły początkowo
tylko dwie gminy: Bobrowniki i Piekary Rudne. Odstąpienie terenów nastąpiło 22
grudnia 1911 roku przez proboszcza z Radzionkowa i 9 stycznia 1912 roku przez
proboszcza z Rept-Starych. Najpierw wspólnota była związana jako kuracja z
parafią w Reptach a później jako lokalna. Kościół przy poświęceniu otrzymał
tytuł: „Przemienienie Pańskie”. Po dwuletnim pobycie w
parafii i czynionych staraniach u władz kościelnych i państwowych udało się
doprowadzić księdzu Antoniemu Daneckiemu do erekcji parafii. Nastąpiło to
rozporządzeniem administracji Apostolskiej Śląska Opolskiego, która samodzielną
lokalię w roku 1921 roku wyniosła do samodzielnej parafii dnia 1 sierpnia 1925
roku. /wykorzystano fragmenty Monografii parafii ks. Alojzego Boka, 1981/