Simone Killpatrick. Uwielbiała niczym kotka wygrzewać się w gorących promieniach
słońca, co budziło zgorszenie znajomych jej matki i jej samej. Nie od dzisiaj
przecież wiadomo, że szanująca się panna z dobrego domu słońca zwykła unikać,
kryjąc przed nim twarz w cieniu parasolki trzymanej rączką chronioną gustowną
aksamitną rękawiczką. W przeciwnym wypadku, w oczach adoratorów mogłaby uchodzić
za kobietę z dołów (by nie powiedzieć-chłopkę), taką, co to w życiu kala się
pracą praczki, szwaczki lub w najlepszym wypadku – guwernantki
zamożnych, mieszczańskich dzieci. W swoim wyzwolonym umyśle Simone uważała
jednak, że jeśli ma jej się zdarzyć uczucie większe niż góry, które jako dziecko
widziała z okien pociągu jadącego do Wiesbaden, to słońce nie ma tu nic do
rzeczy. Wyciągała więc ku niemu smukłą szyję w trakcie swoich samotnych wypraw
na podmiejskie skałki marząc o tym, ze któregoś razu uda jej się wybrać z
niedzielną wycieczką w miejsce bardziej odludne, acz nie tak odległe, czyli
Turkey Hills. Ludzie w mieście mówią, że pewnego styczniowego dnia swój zamiar
Simone wprowadziła w życie. Z kuchni zniknął kosz, który służył starej Margareth
w razie zakupów, w domowej spiżarni ubyło trochę wiktuałów i butelka zacnego
wina. Widziano też Simone w jednej z miejskich stajen, gdzie o świtaniu
wypożyczyła zacnego podjezdka i lekką kolaskę, co zdziwienia nie wywołało
żadnego, gdyż nie raz pierwszy, za przyzwoleniem swojego ojca, tak
czyniła… Ludzie w mieście mówią też, że od tamtego czasu, w pogodny
dzień gdy się kto do Turkey Hills wybierze, na jednej ze skał dostrzec może cień
rzucany przez wyciągającą ku słońcu szyję kobietę, ale jej samej już
nie…

Proces: Brąz van Dyke