 |  |
Krytyki otrzymane przez autora
| Zdjęcie | Krytykujący | Krytyka | Autor | Data i oceny |
 | pointofview | Na niby? Niby… niedopowiedziane rozmycie góry kadru tak zdecydowanie narzuca paletę błękitów i szarości, że aż boję się by odpoczywająca kobieta nie otworzyła nagle oczu, które mogły by swoim niespodziewanym kolorem zburzyć tak doskonała kompozycję walorową! Dzięki dominancie zbełtanego lazur delikatnego sweterka jakże spokojnie można dopatrywać się tych wszystkich niuansów powiązania szlachetnej szarości z morskimi odcieniami błękitu pożenionego z wodorostową zielenią. Tu wszystko gra. Nawet ta niewielka plamka koloru zdechłego różu gdzieś na odłupanym chodniku koresponduje z luźną smyczą chyba zupełnie niepotrzebną psu, za to dającą część błogiego spokoju właścicielce. Dzięki tej małej plamce powędrowałem ku linii smyczy wprowadzającej tak od niechcenia w kadr, wślizgnąłem się po linii aż do bólu autentycznie schodzonej życiem nodze, gdzie aż nie można się nie domyślać czerwonych żyłek schowanych tuż pod woskowa skórą, by wreszcie skupić się na wąskiej, suchej nitce autentycznie starych ust. Ta wyprawa przypomina mi odkrywanie nieprawdziwych kolorów sztucznie barwionych policzków słynnych antenatów tak sprytnie oddawanych przez mistrzów pędzla. Kim jest ta kobieta z rozwianymi siwymi włosami? Może to anioł, którego skrzydła spoczywają, wtopione w chropowatość muru za plecami. Widać je bardzo wyraźnie! Nie, - to kobieta XXI wieku z perłą Jana Verneera. Jej cień tak plastycznie wydobywa niby upozowaną sylwetkę na pierwszy plan. Para zsuniętych ze stóp niby białych pantofelków obiecuje dłuższą chwilę naszej kontemplacji, a biała apaszka bohatersko ożywia tą chromatyczną kompozycję. Niby to sen, bo oczy zbyt zaciśnięte, pozbawione spokoju popołudniowej drzemki. To tylko taka chwila odpoczynku, zresztą pies o tym wie. Toż to cała poezja w tym kadrze niby krzywym, który zamysłem niezwykle dobrze czytającej sytuację Autorki musiał być tak ustawiony by nie burzyć spokoju emanującego z sylwetki. Dlatego nie pytajcie już więcej czemu kadr jest krzywy, bo gdyby był niby prosty to należało by zaraz dzwonić po pogotowie, by pomocy jakiejś starszej kobiecie na murku… Gdyby nie ta woda w oddali moglibyśmy niechcący domyśleć inny kontekst tej chwili spokoju, choćby doprawić ów obraz miejskim upalnym skwarem, za co Autorce serdecznie dziękuję, bowiem wszystko dzięki tej niby ramce się klasycznie składa w jedną nierozerwalną już na wieki całość. Może tylko poszukałbym bardziej spokojnego stosunku wysokości kadru do jego zbyt małej, moim zdaniem szerokości, choć jak mniemam taka cięcia wymagały sporo namysłu. Zastanawia mnie tylko czujne ucho tego niby psa, bo przecież tylko po to znalazł się kadrze by dopełnić to tasowanie szarości z poszarpanymi błękitami swoją niby sierścią, bo nie wiem czy wiecie ale ta rasa ma najprawdziwsze włosy! Za ten perfekcyjny obraz pstrykać z podziwu i pełen podziękowań Autorce nie przestanę. Pstryk, pstryk, pstryk, pstryk, pst…. | figaszewska | 2012-06-21 22:02:54  |
 | pointofview | - Zazdroszczę tego ujęcia, wiem, to uczucie może niszczyć i budować – staram się zatem pracować nad sobą, materią, - odsiewać złe piksele od dobrych, kiedy trzeba wypłukiwać kolor pozostawiając tylko czerń i biel. Ale do takiego ujęcia oprócz warsztatu potrzeba miękkości serca, umiejętności patrzenia, ba! – widzenia, i przewidywania. Gdzieś w podświadomości odzywa się „plażowy” nastrój „Władcy much”, i czas filmów z Jamesem Deanem. Tutaj hipnotyzuje biel uśmiechu i ten o dziesiątą część sekundy przedłużony czas ekspozycji który pozwolił przeniknąć do kadru trwającemu tylko chwilę beztroskiemu czasowi lat szczenięcych. Kompozycyjnie kadr wypełniony do ostatniego piksela, wprost kipi dynamiką rąk, nóg, wychudzonych torsów, stóp zawieszonych w czasie. Uchwycony, utrwalony, zapamiętany, zamknięty – takie określenia tworzą w moim odczuciu ten moment niezapomniany do końca życia prze kilku chłopców z plaży gdzieś. Do tego oprócz aparatu potrzeba jeszcze duszy. Zatem Pstryk, Pstryk, Pstryk – co Autorowi należy się, oj należy. | figaszewska | 2010-09-20 10:20:45 |
 | FLOGISTON | Dyptyk- to wbrew pozorom duże wyzwanie i cholernie trudna sztuka. O ile tryptyk - to dwie boczne i zazwyczaj słabsze formy, które mają akcentować centrum (np. Ołtarz Wita Stwosza) o tyle dyptyk to opowieść a nie dwa przypadkowo zestawione obrazy. Mało tego nie powinny ze sobą konkurować tylko się wzajemnie uzupełniać. Kwestie techniczne - czy maa być dwie takie same powierzchniowo części, czy może lewa większa i jaśniejsza, a może na odwrót, czy w mniejszej części zwieramy większą opowieść poprzez szerszy kadr, czy może odwrotnie itd. Pytań mnóstwo, gotowych odpowiedzi brak... Jedno jest zasadnicze- wzrok biegnie od strony lewej do prawej- bo tak mamy zakodowane od dziecka i wynika to wyłącznie z faktu, iż tak zapisujemy tekst. Inaczej Azjaci, jeszcze inaczej Semici. W tym przypadku mamy dwa całkowicie oderwane obrazy i każdy z nich mógłby funkcjonować samodzielnie- a co je łącz? To jest właśnie zupełnie nieczytelne dla widza. | figaszewska | 2010-08-02 09:06:57 |
 | skimi | świetna praca ale: - za mankament uważam zanikanie psa na tle nieba. To najsłabszy fragment a chyba łatwy do jakiegoś poprawienia w czasie konwertowania do B&W (bo pewnie oryginał jest kolorowy?) - cięcie prawej szarpie mną zbyt nierytmicznie ;) (bo rozumiem, że szarpać miało i słusznie). Ja ciąłbym bez pionowej ścianki łączącej falbaniasty daszek z cieniem poniżej, albo wpuścił nieco więcej tej ścianki. Teraz fragmencik tej ścianki ściąga strasznie wiele uwagi i sił analitycznych (by odpowiedzieć na pytanie 'dlaczego?') Siła kontrastu dyskusyjna ale może to nawiązanie do polskiej szkoły filmowej albo jakichś młodych gniewnych - nie znam się więc nie wnikam, tak mi się tylko coś po głowie pląta. Refleksu gratuluję :) | figaszewska | 2010-07-26 09:05:39 |
Strona 1
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl