 |  |
Krytyki wystawione przez autora
| Zdjęcie | Krytykujący | Krytyka | Autor | Data i oceny |
 | marekmarian | mam w tym PF kilka ulubionych fotek ale ta jest trochę słabsza.... Twarz, układ ciała wskazuje osobę solidną, wysoką, powiedziałbym charakterną! (brak harleya lub podobnego atrybutu), jej spojrzenie, pewność siebie, meandry skóry na dłoniach, ramionach, to wszystko bardziej mi pasuje do portretu (i na pewno nie w dość tu mechanicznym dyptyku) a już na pewno szkoda tego do glamour (dodam - jest ciekawsze niż glamour - opowiada ciekawie o osobie, zwłaszcza to lewe) może to jest tak że autor powinien czasem zatrzymać się w portrecie nie próbując usilnie robić wsio pod glamour ? Nie wdając się w co jest wartościowsze, po prostu tak sobie pomyślałem po obejrzeniu portfolio, w którym jest dużo takich imho niepotrzebnych fotek plastikowych ludzików.... ta lewa górna fotka pokazuje duży filing na osobowość, ciekawą opowieść... może warto ? :) | Ien | 2007-10-13 09:53:24 |
 | marekmarian | ja zostawiłbym jednak termometr :) w kwadracie mielibyśmy klimatyczne zdjecie uroczego drewnianego okna z frapującym efektem świetlnym. Piękne, temu nie przeczę, może nawet kandydat do Nagrody Publiczności. tylko można spróbować zrobić krok dalej... i tu dopuszczałbym stosowanie takiego przedmiotu jak ten termometr... widać że dom to już ledwo ściana... przerósł, zarósł... ten termometr dla mnie buduje cala scenę jakiejś historii, która sie tu wyłania, otwiera nam możliwość patrzenia symbolicznie-magicznie, wciąga w klimat domysłów o krzątających sie tu ludziach, rodzinnym cieple, które kiedyś mieszkało w tym wnętrzu, kiedy jeszcze było wnętrzem. Dlatego poza chyba słuszną uwagą o zielsku w PD (choć dzięki niej wiemy że to już tylko ściana) trzymałbym się czasami powiązań wielu przedmiotów, tych rodziców relacji dziwnych i często wieloskojarzeniowych. Pamiętajmy że mamy się nie tylko zachwycać ale też i rozwijać własne i cudze wnętrza :) pozdrawiam | do_urden | 2007-09-14 17:05:57 |
 | marekmarian | ja nie pochwalę.... nie fotografowałem cerkiewek (poza jedną w Smoliku - efekt marniutki) i powybrzydzam trochę (z góry proszę o wyrozumiałość) 1. Decyzja fotografa powinna bardziej wyodrębniać cerkiewkę (jako core motiv) a nie schody: sierść kwiatów przed nią - czarne dziury cieni pod dachem - blaszany rdzewiejący dach... Mam trochę wrażenie jakby kiepski fotograficznie obiekt, który ktoś zaliczył na Szlaku próbowano zrekompensować wzięciem w kadr większej ilości "dziejących się kwiatów". Zabieg wydaje sie logiczny, bo to co widzimy wskazuje, że cerkiew faktycznie nie jest z tych urzekających, ale to trochę skończyło podróż po temacie przesuwając nas w przezywanie samego dysonansu, niepewności co podziwiać, co ważniejsze... 2. Mam wątpliwości czy soczystość (czy w konsekwencji wartość?) zdjęcia to też dobra decyzja.. podbite kwiaty i niebo świecą mocno saturowanym kolorem, dzieje się w tym obszarze tak wiele, że brak spokoju na kontemplację historii, zabytkowości, czasu... Sugerowałbym próby ograniczania koloru jako również sposób na udany efekt. Czasem to zaskakująco dobrze robi fotografii. 3. Kompozycja: Nie podoba mi się że cerkiew dopchnięto do maksymalnie do prawej krawędzi i w zamian zaoferowano nam fragmenty chaszczy/drzew pnące się wzdłuż lewej krawędzi zdjęcia. Zastanawiam się czy nie mamy w ten sposób: mniej cerkwi - więcej zamieszania? Wiem że pakowanie cerkwi centralnie jest konserwatywne i pasywne a na pewno mało kreatywne, ale czasem kiedy sytuacja jest trudna (chaotyczna lub uboga) problem może rozwiązać spokojny układ, by chociaż trochę wybrnąć z trudnego zadania... Dlatego za odwagę w komponowaniu +, ale za efekt - :) | bojko | 2007-08-04 22:12:38  |
| marekmarian | zawsze uważałem prowokację jako metodę na przesunięcie granic percepcji. katalizowanie innego spojrzenia, dbałość i jego świeżość. . Mr_sepia ma sensowne porady zle imho dotyczą drugorzędnej tu kwestii: co zrobić by zdjęcie było bardziej poprawne. Ja sugerowałbym autorowi zastanowienie sie nad tym co robić by prowokacja/kontrowersja była w ogóle potrzebna, udana ale i sensowna (wnosząca w nasze życie wartość). Nie jest sztuką posadzić nagiej pielęgniarki czy modelki na krawędzi łóżka umierającej na szpitalnym korytarzu babci.. ale tam przynajmniej można sie doszukiwać ciekawych analogii miedzy życiem i śmiercią, czasem byłym i obecnym, drogami i miejscami, stanami fizyczności... Tutaj autor moim zdaniem zabawił sie w prowokację bez większego przemyślenia, z przekory tematu i z okazji dla zabawy (było nie było śmiech z przaśnej religii jest w Polsce trendy). Sugerowałbym więcej ciekawych powodów (mozliwe że ja ślepiec i nie widzę) do decyzji o prowokacji, takich które nas rozwiną, przeniosą w nowy obszar i uczynią lepszymi. Wiem że to trudne i każdy ma z tym problemy (ja na pewno) ale możliwe. aha, nie jestem katolikiem, jako gówniarz byłem, ale sie zbyłem. Doradzam po prostu rozwijanie (nawet kopanie w dupę) społeczeństwa a nie zwykłe schlebianie żartom :-) | FielinA | 2007-07-30 10:26:43 |
 | marekmarian | usunąłem prawie wszystkie swoje IR. doszedłem do wniosku, iż znów za mocno popadłem w zachwyt efektem zapominając o szukaniu historii i wykorzystaniu IR tylko jako środek do opowiedzenia czegoś ważnego (sam efekt nie jest ważną opowieścią). i to doradzam, ten efekt jest bajeczny ale zbyt łatwo wrzuca nas na tory smacznej, przeoryginalnej foty, zabijając w nas kreację patrzenia, szukanie ciekawych opowieści... wymądrzam sie pewnie, ale warto szukać i eksperymentować krok dalej niż dokumentacja w full wypas IR :-) samo zdjęcie jest ładne, dla wielu nawet bardzo. tylko czy to wystarczy ? nie wiem. | gustek | 2007-07-19 20:37:09 |
| marekmarian | nie zawsze zachwyt czymś jest powodem do pstryknięcia foty... uwielbiam chmury i spektakle jakie rodzą na moich oczach ale bardzo rzadko chwale sie tym, co pstrykam chmurom, bo dla obiektywnego oglądacza to pustostany (tutaj tak sie zdarzyło). Doradzam szukanie jakiejś większej historii czy to w relacji chmur do nieba, krajobrazu, czlowieka, przydrożnej parki kochanków, nie wiem sam czego. I poszukania w niej sporu cieni i światel między nimi, czegoś w każdym razie, co dla patrzącego bedzie ciekawą rozgrywką a może nawet opowieścią a nie dokumentacją jakiejś tam rzeźbiarsko slodziutkiej chmurki (prywatnego nią zachwytu)... | rromero | 2007-06-30 09:21:55 |
 | marekmarian | nie do końca wierzę w tą opowieść o smutku.. jakoś brak mi w niej smutku prawdziwego, rzęsistego, gęstego od złych prawd w nim tkwiących.. to bardziej portret na zasadzie "wyobraź sobie że jesteś smutna...." "zrób zamyśloną minę...". Może też i za dużo tu świateł, za dużo bałaganu z włosami, za żywe oczy, zbyt spokojne, bezpłciowe usta... a gdyby tak chociaż policzek tęsknie lgnący do wierzchu dłoni, która próbuje, chłonie, niewyczuwalne ciepło dywanu - może bardziej tak powinno być żebym czuł to co czuje Pani mając na myśli opowieść o smutku prawdziwym.... ech dawno tak nie narzekałem, chyba przesadziłem... | marzenahk | 2007-06-01 21:59:13 |
 | marekmarian | pomądrzę się w piątkowy wieczór.... na zaś doradzałbym kilka spraw: - operowanie cieniem na twarzy, jakoś inaczej bym go poprowadził, wygląda zbyt niemiło (zwłaszcza na czole) - unikałbym w takich niedopowiedzianych (niedoświetlonych) opowieściach tak idealnego czarnego prostokąta, nawet jeśli robi ze kontrę to jest (imho) zbyt z innej bajki, mam wrażenie że rodzi dysonans.... - zrobiłbym coś innego z nogami, wyglądają nieco jak amputacja zbyt nieudolnie ukryta.. pozę się czyta ale same nogi jakoś próbowałbym inaczej, odkryć jedną może bardziej, nie wiem, są dla mnie jakby nieobecne... - kadrując uważałbym na to czy jakaś część ciała nie styka sie z krawędzią zdjęcia w sposób niewskazujący na rolę do odegrania... albo jest ledwo koniuszkiem przycięty co też może drażnić... - może warto prowadzić jakąś rozmowę, operować mimiką modela inaczej, nie wiem, tutaj mam wrażenie że to taki troszkę nieudolnie smutny/manipulujący dzióbek wyszedł (tak, wiem, to niemal znak tego PF :-))... popieram dłonie, pasują mi do twarzy, są dyskusyjne i niejednoznaczne, ale sposób obejmowania brzucha jest naturalny, coś podpowiada, jest percepcyjnie odczuwalny i go kupuję... uciekam... :-) | carpathia | 2007-05-25 21:35:54 |
| marekmarian | mam takie glupie zboczenie /od uciekania w gory - piekny dzisiaj byl zmierz/ mianowicie lubie wyskoczyc z siebie i swoich nalogow, niekontrolowanych zachwytow i popatrzec na otoczenie innym 'nie moim' spojrzeniem. Niektorzy zwą to dystansem. Po cichu czekalem na to wsrod różnych zapatrzen autorki w autoanalize i autokreacje /notabene w kilku portretach bardzo dobrą - imho / Doczekalem sie i warto bylo. Odejscia od 'core' rodzą ciekawy i świeży skutek /niekoniecznie na potrzeby oceniania/ - tutaj to widać. Więc powiem - może malo krytycznie : Tak szukać, tak trzymać ! | olutek | 2007-05-07 21:40:24 |
| marekmarian | podobają mi się: - światło - kadr (choć może ciut niezdecydowane od góry przyciecie głowy...) - ostrosc na oku i groszkach sukienki - nieabsorbujące acz żywe tło... - dobrze, że włosy w lekkim nieładzie, - klimat opowieści (spokój, głębokie, ciche emocje.......) - nieźle, ta rączka lalki ułożyła sie (w opartej siedzącej pozie) jak u żywego dziecka siedzącego na kolanach dziecka... (!!!!) Krycznie mało: - troche ta lalka za plastikowo-gumowa z tym smoczkiem w opozycji do głebszej opowieści serwowanej przez dziecko i jego twarz (ale taki kontrast też jest ciekawy i pewnie celowy i bez niej byłoby zbyt jednoznaczne) | Robaczek | 2007-04-21 10:44:55 |
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl