 |  |
Krytyki otrzymane przez autora
| Zdjęcie | Krytykujący | Krytyka | Autor | Data i oceny |
 | pointofview | Pozytywka. Nie od razu ta fotografia przyciąga, nie od razu otwiera się dla widza, trzeba kilku spojrzeń nie tylko okiem uważnym, trzeba chwili skupienia - całkiem jak na małej atłasowej kanapce siedząc w galerii no choćby jakiej d’Orsay – sam na sam z obrazem, impresje chłonąc. Światło. Dopiero po chwili widz może spostrzec, że naturalne odgórne oświetlenie spotyka się z jakiś nie oczywistym, może odbitym światłem od symetrycznych kafelków holu jasnym promienieniem. Jest go pełno, wiruje na ramionach modelki, oświetla właśnie od spodu spiralną, ku jasności wiodącą konstrukcje schodów. Jest nad i pod. Wibruje na jasnych włosach, ktoś powie wypalonych, a ja – uczynionych środkiem kompozycji, z którego oko widza co rusz ku górze i z powrotem na dół aż do stóp wędruje odkrywając co rusz nowe niespodzianki. Modelka. Zapowiedzią marionetkowego ruchu są skrzyżowane nogi i w podobny sposób złączone ręce, które tylko ,gdy ktoś wprawi tą owalną scenę na której Autor umieścił wystylizowaną laleczkę w kolisty ruch, - wzniesie je górze, uniesie opuszczoną główkę, wykona piruet w którym sukienka z rozwiniętymi koronkami zawiruje, i gdy muzyka ucichnie powróci do tej spokojnej pozy wyczekiwania na kolejna pa. Tak dzieje się za każdym razem gdy spoglądamy na tą kompozycję wspomagani wirowaniem spiralnych schodów! Walor. Wyblakły, pieczołowicie czyszczony przez Autora z niepotrzebnych barw, zamknięty w wyblakłych, zakurzonych tonacjach, wypalonych słońcem, przenikających się wspólnym dla całej sceny seledynem zatopionym w kleistej lamperii. Nie na darmo tym samym pędzlem kusa sukienka i owalna ściana jest malowana, - tu wszystko jest ze sobą powiązane, sklejone, dopieszczone i wycyzelowane! Kompozycja. Nie może być inna, jeśli opowieść ma się snuć i snuć. W kadrze niczym z zapomnianego fotoplastykonu, kursujemy za sprawą intencji Autora co i rusz, góra dół, dół góra, gdzie schody wbijają się precyzyjnie w kompozycyjny zaczątek lewego, górnego kadru i wracają ślimaczą spiralą aż do nóg, gdzie wszystko bierze swój początek, by wystrzelić linią modelki ku światłu, ku górze i z powrotem spaść w teatralny krąg światła na samym dole. Jeśli ktoś chce, może się wślizgnąć znów w okolice pierwszego piętra po poprószonej światłem , wyślizganej tysiącem dłoni poręczy. Tak, poczucie zatrzymanego ruchu, a więc jego nieuniknione istnienie w nieruchomym! kadrze (jakaż to umiejętność) potęgują porozrzucane tu i ówdzie ziarenka zeskrobane ze starego, czarno białego filmu. Tak, to czuje się razem z kurzem, który za sprawa tego pieczołowicie poutykanego ziarna wiruje w zamkniętej, dusznej przestrzeni. Zaskoczenie. Zwróćcie proszę uwagę na te zdawałoby się nienaturalnie skrócone perspektywą klatki schodowej schody na lewo, tuż nad głową modelki! To tamtędy Bunuel i inni, choćby kubiści, musieli chodzić – taka nienaturalnie naturalna perspektywa musiała ich zapłodnić! Już za same takie opowieści Autorowi piksele bym glansował jak talala! I jeżeli Autor nie zamierzał takich asocjacji dokonywać, o których powyżej, to otwierając na chwilę oko obiektywu i wpuszczając tą niepowtarzalną atmosferę tak, by wymieszała się z milionami pikseli to nic, - to i tak się tam dzieje w naszych oczach. A jeśli zamierzał, to tym bardziej kolejny raz na kanapce przysiadam i chłonę atmosferę starej pozytywki, co w duszy gra, za co serdeczne pstryk, pstryk! | Ensi | 2012-06-25 11:02:16 |
 | bartf | Świetne zdjęcie! Jest to bardzo dobry wgm przykład fotografii nie za bardzo wiadomo o czym, ale pod skórą czuję, że jest tu esencja zastanej lub zaaranżowanej sytuacji. Widać kogoś, młodą kobietę (która czeka? może tęskni, albo wręcz przeciwnie, może było smutne rozstanie, a może nie było w ogóle emocji, może kogoś odprowadzała, może ktoś ją odprowadzał, itd). Elementy "scenografii" tworzą historię, jaką sobie buduję, koszyk na rowerze, wiejskie (?) zabudowania w oddali, las, pola. Zabiegi techniczne (GO) i formalne (wersja cz/b), są trafione ze względu na przekaz - najogólniej - jaki miało nieść zdjęcie. To wszystko sprawia, że fotografia jest również dobrym przykładem utworu, który może jednocześnie istnieć samodzielnie - jest samowystarczalny, kompletny i zamknięty - a jednocześnie być ilustracją np. opowiadania, gdzie przeszłość i przyszłość są równie istotne, co teraźniejszość... I jeszcze jedna refleksja, tak na marginesie; nie wiem, czy to tylko jak tak mam, ale gdy widzę niewyraźną postać w oddali mam wrażenie, że ona odchodzi... Jestem bardzo ciekaw, jak to czują inni współgalernicy ;-) Pofilozofowałem, za co znów przepraszam, ale czasem człowiek musi ("bo inaczej..."). Jest tu pewna zagadka, niepewność, domysły - słowem napięcie, które zwykle cechuje dobre fotografie. | Ensi | 2011-08-20 12:50:36 |
 | ....... | Kadr leci w lewo - w tym przypadku punktem odniesienia jest stopień na którym siedzi dziewczyna i poprzeczka balustrady o którą się opiera, ...a nie tak jak tutaj: skrajnie lewy stopień/poprzeczka. Bardzo łatwa i szybka korekta w programie załatwiłaby sprawę. | Ensi | 2010-12-10 18:18:42 |
 | bartf | W pierwszym momencie napewno zwraca uwagę i przyciąga wzrok. Po chwili przychodzi mi do głowy jednak kilka rzeczy. Nie wiem, czy przypadkiem surowa, cyfrowa forma, nie byłaby tu lepsza. Rozumiem wybór tego typu obróbki (z uwagi na charakter elementów: obrazy, stare krzesło, brzydka ściana oraz z powodu tego jak one wszystkie oddziałują na wyobraźnię), ale chętnie zobaczyłbym to zdjęcie w niezmienionej postaci. Nie wiem; może to "znak czasów"; kiedy rozpowszechniła się cyfrowa fotografia, zupełnie inaczej zacząłem patrzeć na zdjęcia analogowe (choć przyznaję, że patrzyłem na nie mniej świadomie niż dzisiaj). Inaczej w tym sensie, że w konfrontacji z cyfrą bardziej zaczęła na mnie działać ich forma - ta analogowa "plastyka". A cyfrowa wizja świata, przez jednych nazwana blagą, bo pozbawiona ponoć artystycznego potencjału, a przez innych wychwalana za wierność odwzorowania, stała się jakby dla niej konrapunktem. Ale ta wierność też niesie ze sobą "moc", tutaj myślę, że dobrze by się sprawdziła. Stąd propozycja pokazania zwykłego, tkniętego (jeśli już) jedynie podstawową korekcją, jpega. (Przepraszam, że przez chwilę pisałem o sobie, ale chciałem uzasadnić swoją sugestię.) Tak agresywna obróbka, upodabniająca zdjęcie do czegoś w rodzaju dużej pieczątki ;) może po chwili sprawiać wrażenie przerostu formy, a zupełnie niepotrzebnie, bo uchwycone elementy działają wystarczająco (jak dla mnie) mocno. Ewentualnie analogowa wersja prawdopodobnie też byłaby atrakcyjniejsza, myślę właśnie o tej specyficznej dla analogów "plastyce". Pozdrowienia. | Ensi | 2010-11-11 20:01:30 |
 | Afropolak | Ja tak trochę nie kumam tego zdjęcia, budzi niepokój, albo ciekawość - może o to chodziło. Efekt z połyskującą czernią "mazi" na ustach ciekawie wyszło, ale całość jakoś taka nijaka, albo nie jasna, gdyby tak całe usta były czarne i tak delikatnie ociekały nie brudząc modelki w pozie "całusowej". Mam wrażenie że to zdjęcie "próba" przed właściwą fotografią. | Ensi | 2010-09-10 12:41:19 |
 | vinc | bardzo łądna harmonia linii, spokojny, czysty kadr. troszkę duża biała plama w LG, być może troszkę mocniejsz winieta poprawiłaby odbiór? piękne zdjęcie, polecam. | Ensi | 2010-06-04 09:03:37 |
 | adalbert | Widzimy przestrzeń przywołującą na myśl nowoczesny apartament w dużym mieście. Obszerne łóżko, tło to wielkie okno. Eurydyka popełnia samobójstwo. Nie wiadomo dlaczego. To pytanie musi zadać sobie Orfeusz targany rozpaczą i niejasnym poczuciem winy. Idealnie skopiowałeś isnscenizację Orfeusza i Eurydyki zrobioną przez M. Trelińskiego w Teatrze Wielkim w Warszawie. Źle? Nie. Bo i tamta inscenzacja wspaniała , a i to zdjęcie ma swoje ukryte podteksty. Wielką miłość, wielkie rozstanie, a może inna wielka tragedia. Na tym zdjęciu to widać i czuć. | Ensi | 2010-02-24 17:14:16 |
Strona 1
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl