 |  |
Krytyki wystawione przez autora
| Zdjęcie | Krytykujący | Krytyka | Autor | Data i oceny |
 | Tips_Senior | Ale fajne foto! Tylko co na to Biuro Ochrony Rządu, czy tam inna, odpowiednia do tych spraw instytucja (tyle ich ostatnio sie mnoży, że tracę rachubę)? Przepraszam autorkę za te głupoty powyżej, ale uczciwie opisałem swoje pierwsze skojarzenie i emocje. Obiektywnie i na spokojnie zdjęcie jest interesujące w pomyśle, rzetelne w wykonaniu i, mimo bladości, przyciągające wzrok. Oba piony są precyzyjnie, z dokładnością do piksela, identyczne, więc praca moim zdaniem powstała w programie graficznym, ale niczemu to nie wadzi. Powiedziałbym, że nawet podkreśla tytułową ideę, nadaje jej bardziej uniwersalny wymiar. Kompozycja odważna (bardzo mocne złamanie symetrii kadru), ale nieprzeszrżowana, w pełni mnie satsfakcjonująca. Mam tylko dwa zastrzeżenia. Pierwsze, chyba zbyt delikatna ramka, a raczej ramki. Dałbym je trochę ciemniejsze, albo zamienił kolorami wewnętrzną z zewnętrzną tak, aby wzrok był "wciągany" do wnętrza kompozycji. Drugie, to jak zwykle moje dyżurne pytanie o zasadność opcji B&W. Sam mam tutaj wątpliwości, ja bym zostawił piony kolorowe, ale ja jestem zboczony na punkcie koloru. Możliwe zatem, że to Ty, kierując się swoją wrażliwością, masz rację. Pozdrawiam serdecznie autorkę! | Lukrecja | 2006-08-04 08:47:02  |
| Tips_Senior | Witam. Odbieram to zdjęcie podobnie, jak napisano w poprzednich, celnych i rzetelnych krytykach, nie będę więc ich powtarzał. Tylko jedno odczucie mam inne - moim zdaniem bardzo dobrze , że jest ramka. Jest ona bardzo pomysłowa. Po lewej "jest", podkreślając przez kontrast i ograniczając przestrzennie ciemne tło, a po prawej "znika", zlewa sie z sukienką. Zabieg ten po pierwsze, "powiększa" modelkę (tak naprawdę to jej sukienkę) wzmacniając jej obecność w kompozycji, a po drugie, otwiera kompozycję z lewej dając możliwość umysłowi dopowiadania sobie na temat tego, co potencjalnie jest za kadrem, wszystkiego, co tylko mu dusza szepnie lub instynkty podpowiedzą. Własnie owo "niedomknięcie" kompozycji jest moim zdaniem tu szczególnie cenne. Z pewnością szkoda uciętego na dole palca, zapewne stało się to podczas przygotowywania ramki. Zapewne jej nałożenie zmniejszyło efektywne światło kadru. Mocno podejrzewam, że ucierpiała też prawa strona. Zapewne oryginał był cięty dokładnie w osi symetrii ciała modelki, w najniższym punkcie dekoltu. Spotkałem sie juz z podobnym problemem i od tego czasu robię inaczej. Przygotowując ramkę nie nakładam jej nankadr, tylko powiększam zdjęcie. Do jego szerokości i wysokości (trzeba uprzednio wyłączyć stałą proporcję kadru) dodaje podwójną szerokość planowanej ramki. Potem tylko wyśrodkować, wypełnić nowopowstały obszar żądanym kolorem i ramka gotowa! Przy tym nie tracę nic z kadru. W GIMP'e to zaledwie kilkanaście sekund pracy. Pozdrawiam autora i z zainteresowaniem czekam na następne prace. | veto | 2006-08-04 07:02:25 |
 | Tips_Senior | Witam! Góry w pionie?! Zaiste niecodzienny to wręcz pomysł. Uprzytomniłeś mi, że choć góry z natury rzeczy związane są z wysokością (już w samym słowie "góra" to widać i słychać), to większość, może 90% zdjęć na tematy górskie jest kadrowana poziomo. Najczęściej pod pretekstem uzyskania efektu panoramy. Czyżby odzywały się tu ukryte tęsknoty autorów za nieograniczonym horyzontem? Jakiekolwiek by były pobudki innych autorów, Ty postanowiłeś patrzeć po swojemu. Bardzo Ci się to chwali, bo patrzeć potrafisz, jak mało kto. Kadr jest moim zdaniem perfekcyjny, niebo i ziemia zajmują tu niemal dokładnie zalecną 1/3 kadru. Wyszła dziwna matematyka: 1/3 + 1/3 =1! Jak to możliwe? Złośliwie powiem, że reszta, to "lanie wody". A poważnie, to mamy tu piękny trójpodział: powietrze, ziemia, woda. Niemal jak żywioły Arystotelesa. Trzy równorzędne, co wcale nie znaczy, że równe, obszary kadru tworzą piękną kompozycję. Każdy z nich jest jakoś złamany lub rozproszony, dzięki czemu, nic tu nie jest nużące ani "przerośnięte" czy przytłaczające. Odbicie najbliższej góry daje piękny, niemal chrurgicznie precyzyjny podział tafli jeziora po przekątnej. Nieregularny zarys "ziemi" jest w sposób naturalny podzielony na poszczególne góry, a płaszczyznę nieba rozpraszają solidne, momentami nawet przyciężkawe chmury. Do tego najbliższa góra i jej odbicie tworzą bardzo solidny, ale nie nachalny wizualnie klin, bezbłędnie kierujący wzrok w głąb Doliny Rybiego Potoku. Sugeruje to oglądającemu, że tam dalej jest jeszcze piękniej i warto się wybrać, aby to zobaczyć. (Nie mam po ręką żadnego albumu, ale mam nadzieję, że nie strzeliłem gafy i to faktycznie jest Morskie Oko!) Całość jest genialnie zakończona "ramką" ze smerka. Pierwszorzędny pomysł! To pionowe drzewo, a właściwie tylko jego "przeczucie", pięknie podkreśla pionowy kadr oraz smukłość i strzelistość Tatr. Do tych wszystkich zachwytów dochodzi jeszcze kolor. Przyjemny w oglądaniu, nie przerysowany, ale w moim odczuciu minimalnie za słaby. Całość daje mi wrażnie wyblakłe, ale to zapewne tylko wina mojego monitora LCD. Nie byłbym sobą, gdybym tylko chwalił. Jedna rzecz w Twoim zdjęciu mnie denerwuje - dziwna ostrość. Zapewne bardzo chciałeś uzyskać ostrość w całym zakresie kompozycji i chyba trochę przesadziłeś. Najbliższe roślinki były zapewne około 2 metry od obiektywu, a najdalsze góry w nieskończoności. Optyka sobie nie poradziła z takim wyzwaniem i w efekcie mamy bardzo dobre pierwsze plany i dziwną, jakby "sztuczną" ostrość wszystkiego co jest odległe. Chyba lepiej było precyzyjnie wyostrzyć linię brzegową z drugiej strony jeziora (góry z tyłu i tak byłyby ostre) i dopuścić ewentualne, minimalne rozmycie pierwszego planu. Przy okazji. Twoje zdjęcie sąsiaduje w galerii ze zdjęciem Svartis'a z Norwegii. Spędziłem w Norwegii dwa cudowne lata i bardzo mile wspominam ten kraj i jego cudowne krajobrazy. Jednak z zestawienia Waszych zdjęć wynika, że Tatry są piękniejsze! Jak tu nie być patriotą? Bliski byłem dania pierwszej "5", ale przeczytałem jeszcze raz ściągawkę do oceniania i z żalem zdecydowałem się na "4" (ale z silnym plusem!). A to oznacza, że uważam, iż stać Cię na jeszcze więcej. Pozdrawiam więc serdecznie i z zainteresowaniem czekam na następne Twoje znakomite prace. | Chrup | 2006-08-02 09:18:59 |
 | Tips_Senior | Witam! Samotność w tłumie. W Twojej pracy jest to, co cenię w fotografiach dzieci. Niech dziecko jest podmiotem, a nie przedmiotem komozycji. Niestety, większość zdjęć dzieci na portalach, to śliczne ujęcia rozkosznych bobasków albo przymiłych "misiaczków", sprawijących wrażenie, że jedynym powodem ich istnienia na tym świecie jest rola zabawki, maskotki dla dorosłych. Tymczasem dziecko to też człowek. A, że jest mniejszy, to tym bardziej należy mu się szacunek. Dziecko ma własne emocje, własne radości, smutki, a nawet tragedie. To, że my, dorośli nie zawsze potrafimy je zrozumieć, nie oznacza, że są mniejsze. Też, dokładnie jak dorosłym, potrafią przesłonić cały świat. Genialnie to oddałaś w swojej kompozycji. Technicznie fotka prawie bez zarzutu. Przemyślany, precyzyjny kadr, dobra jakość, śliczne, dziecięce, ale nie przerysowane kolory, znakomita kompozycja. Przeszkadza mi tylko nadmiernie rozmazana, jakby sztucznie rozsmarowana, czyjaś pięta z tyłu modelki, na wysokości rąbka spódnicy. Pozdrawiam, tak trzymać. | M6 | 2006-07-31 10:26:21 |
 | Tips_Senior | Witam! Jakoś nie mogę się przekonać do tej fotografii. Mam przed sobą wreszcie swój ukochany reportaż, mam tak ceniony przeze mnie kolor, ale czuje jakiś dyskomfort, coś mi zgrzyta w umyśle i duszy. Chyba jestem już "wapniak", na przystanek Woodstk nie jeżdzę, nawet na festiwale Jarocińskie w latach osiemdziesiątych byłem trochę za stary. Nie widziałem na własne oczy, ale zawsze byłem przekonany, że tego rodzaju festiwale są świętem muzyki. Oczywiście, świętem przeżywanym zbiorowo, z definicji jednak okresem niezwykłym. Bliskość i mnogość rówieśników, słabsze bariery obyczajowe, smak swobody i niezależności, ostra i głośna muzyka, bliskośc gwiazd i idoli - to wszystko jest dla młodych ludzi ważne, pozwala im przeżywać emocje, o jakich na co dzień mogą tylko marzyć. Ale najważniejsza pozostaje muzyka, ona jednoczy przystankowców, ona jest ośrodkiem zainteresowania, spaja całość imprezy. Zgadzasz się ze mną? Jeśli tak, to popatrz krytycznie na Twoja fotografię. Co na niej widać? Oczywiście, głównie widać jednego faceta, który moim (ale tylko moim) zdaniem, przekroczył w zgrywie granice dobrego smaku. Ale nie to powoduje, że negatywnie oceniam tę fotografię, jest inny problem. Główną scenę kompozycji tworzy pięć postaci (łącznie z golasem). Każda z tych postaci PATRZY W INNĄ STRONĘ! Zaprzecza to całkowicie ideii jednoczącej roli muzyki. Gdyby nie postacie drugiego planu, nie sposob byłoby połapać się, gdzie znajduje się estrada. Gdyby taka była rzeczywiście atmosfera na Woodstoku, to musiałaby to być bardzo nieudana impreza. A przecież wiemy z relacji prasowych, że w powszechnym przekonaniu było inaczej. Poza tą generalną myślą, w odbiorze zdjęcia przeszkadzają ewidentne błędy kompozycyjne i techniczne. Kadr: dobrze byłoby nie ucinac nóg gościa po prawej, niedopuszczalnym błędem są wciskające się od góry w kadr łokcie golasa, szkoda też, że jego prawa krawędź zlewa się z inną postacią pierwszego planu. Kolory i ekspozycja dobre, ostrość wystarczająca, tylko wygląda, jakbyś przeostrzył w obróbce. Jeszcze jedna ciekawostka. Chłopak w pomarańczowym ręczniku jest tak podobny do mojego syna, że, gdybym nie widział zdjęć z innej imprezy, na której był w tych dniach, pomyślałbym, iż pojechał na Woodstock bez wiedzy rodziców. Pozdrawiam i czekam na następne prace z tej, mimo wszystko, pasjonującej imprezy. | Zabol | 2006-07-31 09:24:23 |
| Tips_Senior | Witam! Jak widzę to już co najmniej drugie Twoje podejście do tego interesującego motywu. Wcześniej była interesująca przekątna, tu jest pozornie banalne, centralne spojrzenie. Zawsze jednak (podobnie jak większość Twoich zdjęć) kompozycja stoi geometrią. Zabawa kształtem, rzutem i perspektywą, to jest to, co Tobie wychodzi znakomicie. Zdjęcie powyżej oglądającego powala na kolana, albo odrzuca natychmiast, od pierwszego spojrzenia. Poprzednia kompozycja była bardziej wysmakowana, skierowana do węższego, elitarnego grona odbiorców. Wymagała bowiem pewnego wysiłku umysłowego. Ale paradoksalnie, dla mnie właśnie ta jest lepsza, ciekawsza, daje większym spektrum możliwych interpretacji. Cóż, najwyraźniej nie należę do elity. Zostało tylko jedno pytanie. Dlaczego zrezygnowałeś z koloru? W poprzednim zdjęciu udała Ci się niezwykła sprawa. Zimny, bezduszy kolor i faktura budynku (bo to chyba jest budynek?) spowodowały, że, paradoksalnie, najcieplejszym fragmentem zdjęcia było piękne, błękitne niebo. Tak po prostu, wbrew wszelkim naukowym zasadom zaliczającym kolor niebieski do barw "zimnych". Zaiste, duże to osiągnięcie - ocieplić niebo. Niestety, tutaj już tego zabrakło, a szkoda. Nie tylko zabrałeś kolor, ale jeszcze całe to zdjęcie jest jakieś ciemne, jakby smutne. Nie "nastrojowe", tylko zwyczajnie smutne. Dla mnie ideałem byłby kadr z tego zdjęcia w połączeniu z fakturą i ekspozycją z poprzedniego. Pozdrawiam i czekam z zainteresowaniem na następne Twoje prace. | bob | 2006-07-29 08:36:40 |
 | Tips_Senior | Witaj! Znakomita praca. Kadr jest doskonały, precyzyjny i moim zdaniem przemyślany we wszelkich szczegółach. Brak nóg odbieram tak, jakby chłopiec, zamiat biec, płynął w powietrzu. Zabieg ten odbiera biegowi charakter sportowy, pozbawia go pierwiastka wysiłku, a nadaje jakiś walor ogólny, wręcz metafizyczny. Tytuł brzmi "Biegnę...", ale przecież nikt z oglądających nie ma wątpliwości, że odczytywać go należy przenośnie, alegorycznie. Zdjęcie zostało dużym nakładem pracy ucharakteryzowane na starą, lekko wypłowiałą, czarno-białą odbitkę. Doceniam pomysł i szanuję wykonaną pracę, ale nie jestem w pełni przekonany o jej słuszności. Ta złamana biel, słaby kontrast i dziwne rzeczy z ostrością są w założeniu artystycznym sensowne i uzasadnione, ale w praktyce ograniczają Ci krąg odbiorców. Brutalnie mówiąc, jest to dzieło dla wybranych, bowiem, aby je docenić, należy wprzódy przebić się przez trudną w odbiorze stylizację. Większość ludzi jest na to zbyt leniwa. Ogólnie jest to znakomita praca, wyraźnie odbiegająca poziomem o "średniej krajowej". Z zainteresowaniem czekam na następne! Pozwól prosze jeszcze na jedną uwagę ogólną. Robisz piękne, poetyckie zdjęcia dzieci. Nie rozkosznych bobasków i pulpecików, będących zabawkami dorosłych, tylko dzieci. Bytów samoistnych, takich które mają swój niepowtarzalny, intymny świat. Świat pełen tajemnic, radości, smutków, niespodzianek i wszelkich innych barw realnego życia. No właśnie: barw. Niczym przedwojenny, żydowski krawiec z podlubelskiego miasteczka ja się pytam: "Dlaczego te fotosy takie bez kuloru, kumie?" Twoje, poza tym rewelacyjne, zdjęcia są smutne, zgaszone. Przecież dzieciństwo jest kolorowe, a przynajmniej powinniśmy, my, dorośli starać się, aby takie było dla wszystkich dzieci. Pozdrawiam serdecznie po raz wtóry. | saksonka | 2006-07-28 21:50:54 |
| Tips_Senior | Witam! Co tu owijać w bawełnę, zdjęcie jest słabe. Ale ma w sobie jakiś potencjał, ukrytą wartość, w przeciwnym razie nie męczyłbym teraz klawiatury. Kompozycja zasadza się na ciekawej, niecodziennej "trójpolówce" Dwa kontrastowe obszary w dolnej części kadru i jakby spinające je, neutralne tło powyżej, czyli "w głębi". Od biedy można się w pretensjonalnej pozie modelki doszukać jakiegoś znaczenia, np. chęci wyrwania się z cienia do światła. Jednak ogólna, słaba jakość pracy powoduje, że takie dywagacje są mocno naciągane i mało przekonywujące. Przyjrzyjmy się więc błędom zdjęcia: zła ostrość, całość chyba za jasna, krzywa linia okien w tle (duży błąd, mozliwe, że popełniony w trakcie skanowania), za dużo szczególów w tle. Należało chyba stanąć dokładnie na linii podziału światło-cień, tak aby wypadła ona w kadrze pionowo. A teraz niewatpliwe wartości pracy: ciekawy pomysł, niebanalna kompozycja z trójpodziałem kadru i modelką głęboko z boku. Najtrudniej jest mi ocenić pozę modelki, tu sprawa jest niejednoznaczna. Pozornie kobieta stoi w sposób śmieszny i wymuszony, jakby grała z przedwojennej wersji "Trędowatej". Jednak dokładnie tak samo pisano np, o pomniku Warszawskiej Nike po jego odsłonięciu, że nienaturalny i wymuszony (moim zdaniem najgenialnieszy polski pomnik). Myślę więc, że aby ocenić pozę modelki potrzeba artysty plastyka, a ja nim niestety nie jestem. Ograniczę się tylko do stwierdzenia, że poza modelki jest rzadko spotykana na zdjęciach. Pozdrawiam i czekam na następne prace, mam nadzieję, że lepiej zeskanowane. | Loup | 2006-07-28 08:05:56 |
| Tips_Senior | Witam! Z przykrością stwierdzam niską wartość tego zdjęcia. Oczywiście, to wyłącznie moje, osobiste zdanie. Co mi się nie podoba? Przypadkowy, niechlujny kadr, brak zachowania pionu, słabiutka jakość, a pomysłu wystarczyło na jakieś 30% kadru. Do tego nie uzasadnione użycie opcji B&W. Tylko zespół dziewczyna - cień ratuje to zdjęcie przed totalną klapą. Gdyby on był głównym motywem, wtedy, zgadzam się, opcja B&W byłaby w pełni uzasadniona. Jednak cień miałby sens tylko gdyby był ostry, bo w takim słońcu cienie są ostre z natury. Jeśli chciałeś sfotografować dziewczynę, to niestety nie wyszło. Tło, ilośc dodatkowych elementów i dziwna kompozycja kadru czynią ją tylko jednym z równoprawnych motywów zdjęcia. Jeśli zaś miał to być widoczek z Pragi z dziewczyną na przyprawę, to też klapa. W tym pięknym mieście z łatwością można znaleź znacznie piękniejszą i ciekawszą miejscówkę, wiem to z autopsji. I warto by ją było pokazać w kolorze. Pozdrawiam i życzę kolejnych, bardziej udanych prac. | aurastyl | 2006-07-27 07:12:23 |
| Tips_Senior | Witam! Myslę o tej pracy mniej więcej tak jak Mariush. (Szczególne gratulacje za przypomnienie "nośnika treblinek"!). Dodatkowo nie przekonuje mnie twarz kobiety. Mam takie nieprzyjemne wrażenie, że ciąża jest jej obojętna. Nie przeraża, ale też nie jest powodem radości. Nie widać tu w rzeczywistości żadnych emocji, co jest co najmniej dziwne. Wiem, że ciąża to nie choroba, ale wszystkimi znanymi mi paniami w tym stanie targały jakieś niecodzienne emocje. Dlatego uważam, że autorowi ta praca się nie udała, nie zdołał przekazać nam, jasno zobrazować swoich emocji. Mimo względnej poprawności technicznej, to zdjęcie jest miałkie i płaskie emocjonalnie. Zdjęcie byłoby lepsze, gdyby autor zadbał o jakąś emocjonalną reakcję modelki. Niechby nawet była przerażona, ale niech nie jest obojetna! Pozdrawiam autora, a modelce życzę szczęśliwego rozwiązania. | szczyp | 2006-07-26 14:03:25 |
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl