 |  |
Krytyki wystawione przez autora
| Zdjęcie | Krytykujący | Krytyka | Autor | Data i oceny |
| Tips_Senior | Witam Pawle! Zaintrygowała mnie ta fotka, choć obiektywnie patrząc jest niestety beznadziejna. Brak tu przekazu emocjonalnego, brak jakości technicznej, brak staranności w przygotowaniu kadru (niewybaczalne wystające z tyłu gałęzie). Niestety fotka nie sprawdza się w żadnej roli, ani jako pamiątka (słabiutka jakość i banalny motyw), ani jako "dzieło sztuki" (to już moje subiektywne odczucia) ani nawet jako reportaż (brak jakichkolwiek wyznaczników miejsca i czasu). Jesli jest tak źle, to dlaczego mnie zaintrygowała? Zdziwiony i zaintrygowany zaglądam w swój umysł. Pierwsza jest część "Rozumowanie" - pusto, w części "Emocje" też pusto i wreszcie sprawdzam część "Wspomnienia" - EUREKA! Tu coś jest. Wspomnienia z dzieciństwa, "Czterej pancerni i pies" na fatalnym, czarnobiałym i nie trzymającym synchronizacji telewizorze marki Rekord, opowieści ojca o "wyzwalaniu" Poznania przez Armię Czerwoną (miał wtedy 13 lat), własne fascynacje wszelkim ciężkim sprzętem roboczym i bojowym (pracowałem przy robotach ziemnych, duże koparki mi nie straszne), szalona jazda na T-54 na poligonie koło Mirosławca (miałem wtedy jakieś 12 lat i pijani czołgiści zabrali mnie nieoficjalnie na "przejażdzkę") i własne wspomnienia z częstych, służbowych podróży do Francji, głównie te związane z obchodami 50-lecia D-Day. Teraz wreście moje zainteresowanie Twoja pracą stało się jasne - Twoja fotka mnie poruszyła, ponieważ poruszyła moje pokłady wspomnień. Może więc nie jest tak beznadziejna, jak się wydawała apate, innym dyskutującym i mnie wydawało? Pozostawiam to pytanie otwarte. Mam też jedną wątpliwość historyczną - to jest Sherman, czołg którym amerykanie i pozostali alianci bili skutecznie Wermacht w 1944 roku. Dlaczego więc w tytule jest "Linia Magono'ta". Ten zespół umocnień miał uchronić Francje przed inwazją niemiecką, co jak wiadomo w 1940 roku się nie udało, a o Shermanach nikt wtedy we Francji nie myślał. Czyżby Linia Magino'ta odegrała też jakąś rolę latach 1944/1945? (nic mi na ten temat nie wiadomo). Pozdrawiam i czekam na następne Twoje prace. | pawelradymno | 2006-11-30 10:35:34  |
 | Tips_Senior | Debiut fajny, ale zastanawiam się dlaczego czarno- biały? Chyba Iness (gratulacje za krytykę!) ma rację - zdjęcie koloru to próba tuszowania wad zdjęcia. Ale to dobrze świadczy o autorze. Oznacza, że ma on świadomość swoich braków i chcialby nauczyc sie unikać ich w przyszłości. Podpisuję sie pod wszystkim, co napisała Iness szczególnie pod sugestią kompozycji w kwadracie. Od siebie dodam jeszcze tylko, że przydało by sie bardziej wyraziste morze. teraz jest taki trochę zbyt równy "wody glazur", jakby zdjęcie zostało zrobione np nad jeziorem Solińskim. Ale drogi Autorze - nie zrażaj się naszymi uwagami tylko próbuj dalej, bo potencjał w Tobie widzę ogromny. Pozdrawiam i czekam na następne Twoje prace. | tulli | 2006-11-28 09:00:17 |
| Tips_Senior | Witam! Obiecałem, ze wrócę. Rewelacyjna fotka! Jako korespondencyjny miłośnik koleji i szef działu utrzymania ruchu w dużym zakładzie przemysłowym widzę tu wiele bliskich mi motywów. Po pierwsze ciężka, niewdzięczna, bo ukryta w cieniu, praca ludzi zabezpieczenia technicznego.Twoja fotografia to swoisty hołd złożony tym wszystkim mechanikom, elektrykom, narzędziowcom, sprzątaczom, konserwatorom i Bóg tylko wie komu jeszcze. To dzięki ich codziennej, mrówczej, niewidocznej niemal krzątanienie jeżdzą pociągi, pracują sieci energetyczne, produkują zakłady produkcyjne, błyskają światła sterowania rucherm na skrzyżowaniach, biegają po sieci netu pliki zdjęć Obiektywnych; słowem - działa cała cywilizacja, bez której już chyba nie potrafilibyśmy przetrwać. Po drugie widzę tu piękne, nietuzinkowe spojrzenie na parowóz. Jest to maszyna wyjątkowo fotogeniczna i jako motyw zdjęc szalenie popularna. Jej podobizny widać na milionach zdjęć krążących po sieci i wymyślić w tej sytuacji coś nowego, coś, co przykuje uwagę widza, to duża sztuka. Tobie sie udało, gratulacje! Do tego dochodzi jeszcze znakomita kompozycja. Słabe, sine światło, długie cienie i obfita kondensacja pary wodnej "namacalnie" oddają klimat zimnego, wilgotnego, ale rześkiego poranka. Zamglone tło znakomicie, bo nie nachalnie, uwypukla dwa główne motywy zdjęcia - człowieka i maszynę. Słabych punktów fotografia prawie nie ma. W zasadzie brakuje mi tylko trochę lepszego widoku twarzy konserwatora. Psuje to odbiór, bo człowiek bez twarzy jest słabiej zauważany i trudno mu być tu równorzędnym motywem kompozycji. Ale poza tym znakomicie, więc - prawie ideał. Wiem, że "prawie" czyni wielka różnicę, ale nie przejmuj się, jestes na dobrej drodze. Pozdrawiam serdecznie. | franeksztajn | 2006-11-28 08:48:06 |
 | Tips_Senior | Witam serdecznie! Jak tu nie ustosunkować sie do takiego zdjęcia, skoro na wizytówce mam napisane "Główny energetyk"? Co prawda energia, którą kontroluję, nie przekracza zapewne 0,1% mocy Łagiszy, ale zawsze to tematy bliskie mojemu sercu. Jestem pod wrażeniem! Świetna nocna fota i znakomity "industrial". Pięknie osiagnąłeś efekt "majestatu" i uchwyciłeś w obiektyw niebanalną grę świateł i kolorów. Osiągnąłeś także porządną równowagę oświetlenia, wzmacniając dodatkowo efekt kontrastowym, ciemnym pasem na pierwszym planie. Dodatkowo na Twojej pracy można sie uczyć zasad perspektywy. Kolejne plany tworzą perspektywę rzędową, niczym na egipskich freskach. Komin na pierwszym planie oraz dwa dalsze są niemal idealnym przykładem perspektywy geometrycznej, a całość jest, w stopniowany sposób, zamglona, zgodnie z klasycznymi zasadami perspektywy powietrznej. No i te gigantyczne pióropusze dymów! (Tak, wiem, w większości to para z wież chłodniczych, ale ludzie i tak swoje wiedzą). Razem pozwala to, nawet nie fachowcowi, uzmysłowić sobie ogrom i potęgę takich przemysłowych instalacji. Oczywiście fotografia ma też słabe strony. Konkretnie widzę dwa problemy. Pierwszy to słaba ostrość, zdjęcie jest chyba delikatnie poruszone. Szkoda, bo spadła przez to wyraźistość lamp, głównie świateł pozycyjnych na kominach. Ostre, czerwone punkty dodały by zdjęciu dynamiki, podniosły jego atrakcyjność wizualną. Z tego samego powodu widziałbym trochę inny kadr. Obecnie jest praktycznie dokładnie centralny, a niemal wszystkie elementy wskazują w lewo (przede wszystkim pióropusze "dymów" oraz jasno oświetlony, przyciągający wzrok, plac budowy przy lewej krawędzi). Prawa część zdjęcia jest teraz "martwa", nic nie wnosząca. Przesunąłbym kadr w lewo, tak o 10%. Byłoby z korzyścią dla dynamiki kompozycji oraz przesunęło jasna plamę budowy w brdziej "godne" miejsce kompozycji. Zgodnie z tradycją troche pomarudziłem, ale nie przejmuj się, mimo drobnych wad moim zdaniem fotografia jest znakomita. Pozdrawiam i czekam na następne. | belfer | 2006-11-27 17:49:24 |
 | Tips_Senior | Witam! Na miniaturce myślałem, że to grafika. Znakomita, interesująca praca. Na plus zaliczam: niespotykaną kolorystykę, odważną kompozycję i sensowne, nienadmierne użycie obróbki cyfrowej. Bardzo mi odpowiada "twarda" i "szorstka" faktura zdjęcia. Kilka razy leciałem samolotem (zdjęć nie robiłem, bo aparat w bagażu, przepisy...) i mam podobne odczucia. Tam hen, wysoko jest zimno, wietrznie i ogólnie nieprzyjemnie, a jednocześnie fascynujaco i pociągająco. Twoje zabawy w PS-ie (lub czymś podobnym) pozwoliły pięknie zilustrować moje odczucia i wspomnienia z podniebnych podróży. Jakbyś patrzył moimi oczami (oczyma?!) i myślał moimi myślami. Jedyne zastrzeżenie jakie mam, to jakby zbyt niebiesko tu jest. Wiem, zimno, więc królują zimne barwy, ale przez skórę czuje, że za bardzo. Przydało by się jakieś malutkie załamanie, iskierka nadzieji. Ale możliwe, że to wyłącznie moja awersja do zimnych kolorów. Pozdrawiam serdecznie. | philos | 2006-11-16 16:07:38 |
 | Tips_Senior | Witam! Praca pod hasłem "Praktyczne zastosowanie teorii względności" albo ilustracja powiedzenia "punkt widzenia zależy od punktu siedzenia". Teoria wzgledności (to oczywiście żart) - bo przecież patrząc na Twoją pracę, wiemy, co widzimy, ale widzimy to inaczej, bardziej w naszym umyśle niż oczami. Einstein udowodnił przecież, że świat który odbieramy zmysłami, to wcale nie jego obiektywna postać, a zaledwie jeden ze szczególnych przypadków, zwany teorią Newtona. Podobnie na Twoim zdjęciu. Widzimy kamienicę, choc wcale nie wygląda jak kamienica. Z tego wniosek, że na co dzień oglądamy tylko "szczególny przypadek" kamienicy. No właśnie - "punkt widzenia zależy od punktu siedzenia". Dość żartów! Zachwyciła mnie kolorystyka i faktura zdjęcia. Nałożenie się na ciemniejszej stronie siatek okien pod różnymi katami jest wręcz genialne. Kompozycja i kadr znakomite, choc ja bym przyciął leciuteńko górę, tak, żeby znikneła ostatnia niemal pozioma linia, która teraz brzydko "wyrasta" z górnej krawędzi zdjęcia. Wszelkie aspekty techniczne: ekspozycja, ostrość itp. na bardzo wysokim poziomie. Z zainteresowaniem czekam na następne Twoje prace. Pozdrawiam. | LeszekG | 2006-08-25 07:45:42 |
 | Tips_Senior | Witam! Paryskie granie?... Fakt, architektura budynków nie pozostawia wątpliwości - to zdjęcie wykonano w Paryżu, ale tytuł zdjęcia mi zgrzyta w uchu. Skład kapeli sugeruje raczej Nowy Orlean. Przecież to dixilendowy small-band. W dodatku tylko jeden z muzyków, perkusista wygląda jak porządny francuz. Reszta pasowałaby bardziej do Blues Brothers. Dynamizm twarzy solisty nie pozostawia żadnych złudzeń - oni grają jazz (na marginesie - na czym on gra? Czy to jest sksofon sopranowy?). Co prawda Nowy Orlean bywa nazywany najbardziej francuskim z amerykańskich miast, ale dla mnie symbolem Paryża z pewnościa nie jest jazz. Włóczyłem sie po Paryżu wielokrotnie spotykając się z różnymi rodzajami muzyki. Jednak najbardziej wspominam taką oto historię - kilka przecznic na południe od katedry Norte Dame, w labiryncie wąskich zaułków usłyszałem przypadkiem grające skrzypce. Podążyłem za muzyką i doznałem objawienia. Na malutkim, cichym skwerku chłopak w bawełnianej koszulce, chyba student konserwatorium, ćwiczył swoje partie skrzypcowe. Miał tylko odrapane, ale niezłe skrzypce i mały, składany pulpit do nut. Nie grał dla poklasku, czy pieniędzy, nie grał nawet z obowiązku - grał dla samej muzyki, dla jej siły, czaru i magii. Nie było tam mikrofonów, orkiestry, nawet widowni. Jedynym podkładem dla skrzypiec był daleki szum miasta i pogruchiwania gołębi, a jedynym słuchaczem ja. Spędziłem tam magiczne, nie zapomniane pół godziny, takie, które zostaje w człowieku na całe życie. A potem przyjechała do piekarni warcząca ciężarówka i szlag trafił nastrój. Przepraszam za te osobiste wywody, ale twoje zdjęcie, obiektywnie całkiem niezłe, wzbudziło w mojej duszy takie właśnie refleksje i wspomnienia. Dziekuję za ich ożywienie. Pomijając moje osobiste refleksje trzeba przyznać, że udało Ci się pięknie pokazć uczucia wykonawców, zaangażowanie emocjonalne muzyków. Oni żyją tą muzyką. Również miejsce, gdzie zrobiłeś zdjęcie jest bardzo "paryskie". Charakterystyczne kamienice, ulice przecinające się pod przypadkowymi kątami, snujący się tu i ówdzie turyści, dziewczyny w kostiumikach, knajpki na rogu z nieodłącznymi makizami nad oknami - to wszystko się składa na zjawisko nazywane PARYŻ. Obiektywnie Twojej pracy brak przede wszystkim ostrości. Szkoda, bo kompozycja bardzo dobra, kadr jest znakomity, do ideału brakuje tylko aby zmieściła się cała latarnia na moście z lewej. Również kolorystyka naturalna, taka jak trzeba, a ekspozycja prawidłowa. W sumie - świetna praca. Pozdrawiam. | cookeez | 2006-08-21 09:39:41 |
| Tips_Senior | Witam! Moim zdaniem całość jest zbyt "rdzawa". To jest zdjęcie warsztatu kołodzieja czy kuźni? Lekki, czerwono-brązowy nalot rdzawego proszku jest charakterystyczny raczej dla warsztatów kowalskich, a tutaj nawet drewno ściany przybrało ten ton. Poza tym nie podoba mi sie kompozycja. Coś wystaje z lewej, coś z prawej, zapewne coś ciekawego dzieje sie za oknem, ale nic nam o tym nie widaomo. Udało Ci sie wzbudzić ciekawość widza, zaintrygować, po czym porzuciłeś Go niczym niewierny kochanek (a może kochanka?). Moim zdaniem głównym grzechem tego zdjęcia jest własnie owo niedomknięcie kompozycji. Czasami ten zabieg stanowi cenny element pracy plastycznej, jednak w tym wypadku to, co niedopowiedziane jest ważniejsze, wręcz przytłacza to, co widać. Skutkiem tego, po krótkim momencie zaintrygowania, widz traci całkowicie zainteresowanie pracą, bowiem nic więcej już z niej się nie dowie. A szkoda, bo miejsce zapewne było bardzo ciekawe, pełne niezwykłych przedmiotów i z pewnością niosło potencjalnie mnóstwo ciekawych kadrów. Oczywiście jest to tylko moje, subiektywne zdanie. O technice nie będę pisał, bo zrobił to już znakomicie Jpk. Powiem tylko, że chętnie obejrzałbym fotoreportaż z tego warsztatu. Pozdrawiam. | kejots | 2006-08-17 07:11:35 |
 | Tips_Senior | Witam! "Człowiek na rozdrożu" to stary motyw przeróżnej twórczości: literackiej, plastycznej czy nawet utworów muzycznych. W polskiej tradycji na rozdrożu z reguły powinna stać Boża Męka albo Madonna. Współczesnie niestety, nad czym boleję, najczęściej na rozdrożu spotykamy stację benzynową. Tak czy siak, Twoja wizja rozdroża jest inna, bardzo orginalna, niepowtarzalna i przykuwająca wzrok. Spróbujmy się zatem postawić w miejscu "podmiotu lirycznego" Twojej pracy. Mamy do wyboru dwie drogi, obie niezbyt komfortowe, w dodatku z niejasnymi perspektywami. Droga w prawo jest bardziej wyboista i mniej przetarta, ale jednak ma jaśniejsze (co nie znaczy, że świetlane) perspektywy. Jeśli z kolei skierujemy się w lewo, trafimy na drogę lepiej przygotowaną, minimalnie szerszą, ale niemal całkowicie pozbawioną "światełka w tunelu". Czyżby była to Twoja deklaracja polityczna?! Oczywiście żartuję sobie, ale jedno jest tu boleśnie prawdziwe. Choćbyśmy nie wiem jak się starali unikać wyborów życiowych, one zawsze nas dopadną. Po prostu nie sposób przejść przez życie, nie stając raz po raz na życiowych, emocjonalnych lub racjonalnych rozdrożach. Twoja praca pięknie tę oczywistą, choć często lekceważoną, "spychaną pod dywan" prawdę o życiu ilustruje. Czysto technicznie zdjęcie też jest ciekawe i nietypowe. Podoba mi się rzadko spotykany kadr, w którym to, co z boku jest ciekawsze i ważniejsze, niż to co centralnie. Do tego świetna kolorystyka i słaba, ale akceptowalna ostrość oraz znakomita kompozycja. Jej siła polega chyba na tym, że, mimo olbrzymiej ilości szczegółów, kompozycja jest czysta, klarowna, nic przypadkowego nie pakuje się do kadru. Oczywiście widzę też pewne minusy (taka już smutna dola recenzenta). Po pierwsze wspomniana już słaba ostrość, po drugie trochę szkoda koron najbliższych drzew. Wiem, że to tego trzeba by mieć szalona optykę, ale pomarzyć dobra rzecz. Nasuwa mi się tylko jedna uwaga do kompozycji. Mogłeś stanąć dokładniej w punkcie przecięcia osi geometrycznych obu dróg. Teraz oś lewej drogi wypada trochę przed obiektywem i nad lewą drogą niemal nie widać nieba. Myslę, że całkowita symetria podniosłaby walory zdjęcia. Pozdrawiam serdecznie i czekam na następne, podobne prace. | zloty_2000 | 2006-08-16 11:12:32 |
 | Tips_Senior | Dzięki Wam wszystkim za dyskusję. Pozwolę ją sobie troszkę podsumować. Trochę jestem wstrząśnięty [ale nie zmieszany! ;-)] negatywnym przyjęciem zdjęcia. Oczywiście, mam na nośnikach i błonach multum innych, robionych a'vista, zdjęć wnuka (dziecko na zdjęciu to mój wnuk, Alan). Są lepsze i gorsze, ale bez wątpienia wszyskie są "albumowe", co w moim rozumieniu znaczy tyle, co "osobiste", "rodzinne". Jednak to akurat zdjęcie wymyśliłem sobie jeszcze przed jego zrobieniem. Miało być mniej-więcej takie, aby pokazać niesamowite oczy Alana. Niektórzy jego przodkowie pochodzą z Afryki i po nich ma on bardzo nietypową urodę, orginalną karnację skóry i niesamowite oczy. Jest bardzo ruchliwy, więc chodziłem za nim (a raczej przed nim) parę godzin z aparatem, robiąc ponad 50 ujęć. Wszystko po to, aby upolować te jego oczy z bliska, tak, aby były najważniejsze w kadrze. Byłem przekonany, że te moje starania będą w zdjęciu odczuwalne, nadadzą mu jakiegoś uniwersalnego wymiaru. Tymczasem zupełna klapa. Pretensje mam wyłącznie do siebie, bowiem wynika z tego, że dziadkowa miłość mnie zaślepiła i zatraciłem dystans do siebie. Deszcz negatywnych opinii i moderacja zdjęcia z pewnością mi się przydadzą. Może dzięki nim złapię ponownie odpowiedni dystans do siebie i własnej rodziny. Dziekuję raz jeszcze wszystkim biorącym udział w dyskusji! Pozdrawiam. | Tips_Senior | 2006-08-04 14:11:09 |
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl