/ piatkowa zabawa, czyli kategorie zdjec idealnych

mozna jeszcze portrecik we wnetrzu, koniecznie w ciemnym pomieszczeniu, robimy duuuuuze zblizenie, zeby smutna twarzyczka dziecka wypelniala kadr. dziecku glowke przekrzywiamy lekko w jedna strone, i opowiadamy bajke o zelaznym wilku. w momencie gdy oczeta dziecka wypelnia sie lzami, zas usteczka wykrzywia w podkowke, szybko naciskamy spust. nastepnie wpychamy dziecku w buzie wafelka lub batonika, by zatrzec nieprzyjemne wrazenie, i przywolac usmiech szczescia rzecz jasna. jeszcze raz:pstryk!

i mamy dyptyk-Smutek i Radosc.

:)

hehehhehe, te przepisy sa swietne..., BTW, wpadnij na acton na piffko ;)

4.PORTRET DOROSLY

w przypadku portretu osoby doroslej sprawa jest nieco utrudniona, bowiem dowolnosc bardzo jest ograniczona. innymi slowy, nalezy trzymac sie kanonu.
kanon zapewni nam niechybne wejscie do VP, jesli oczywiscie scisle bedziemy go przestrzegac.
mamy dwie glowne kategorie portretu doroslego-w plenerze i we wnetrzu.

w plenerze; ustawiamy modela na dowolnym tle, mozliwie jednolitym kolorystycznie, no i pozbawionym elementu przypadkowego przechodnia. moze to byc sciana, moze tez sciana zieleni-krzaki, liscie, drzewa (idealnie sprawdzi sie baobab).
faktura nie ma znaczenia, bowiem drugi plan i tak splycimy do zatarcia szczegolow.

nastepnie zaczynamy z modelem/modelka rozmowe o zyciu. model powinien przybrac zatroskany, zamyslony wyraz twarzy, moze takze sie lekko usmiechnac, ale tak, by nie pokazywac migdalkow, bowiem to bedzie juz wulgarnym odstepstwem od kanonu.

pamietajmy, by twarz modela, zwrocona oczywiscie w kierunku (idealnie) chylacego sie ku zachodowi slonca, byla tymze sloncem lekko oswietlona. dobrze tez, gdy powiewa popoludniowa bryza (w przypadku braku tejze, sami brutalnie burzymy fryzure modela/modelki, by niesforne kosmyki lekko opadaly na twarz).

gdy uznamy ze nadszedl wlasciwy moment, naciskamy spust migawki, w ustawieniu seryjnym oczywiscie, bo nigdy nie wiadomo, jak sie te kosmyki uloza.
w trakcie kadrowania nalezy pamietac, by dolna krawedz kadru nie wychodzila poza obojczyki, zas gorna-i tu uwaga!-gorna krawedz kadru koniecznie musi przecinac czolo modela nieco powyzej linii brwi. jest to warunek niezbedny do uznania naszego portretu za arcydzielo. (mozna nawet lekko ciachnac brwi, wowczas nasz portret balansowac bedzie na krawedzi awangardowego artu, ale to juz opcja dla bardziej zaawansowanych).

w przypadku portretu we wnetrzu zasady sa podobne, jedyna roznica polega na tym, ze twarz nalezy zatopic w czarnym backgroundzie, zas punkt ostrosci utrzymac w wybranym miejscu twarzy, na czubku nosa na przyklad, albo tez na lewym policzku.
i oczywiscie ringi, oczywiscie bliki; pamietajmy, ze tu musimy sie nieco bardziej napracowac , bowiem nie ma elementu "warunkow naturalnych", ktore nas od tej pracy uwolnia.
w tym celu warto tez podmuchac suszarka w modela, jesli chcemy uzyskac efekt naturalnie rozwianych (w przeciagu) wlosow...

voila, puszczamy w obieg!

ha, vodek, ktoz to wie, daleko nie mam;)

5. STREET DYNAMICZNY
wybieramy przystanek autobusowy o duźym ruchu
potrzebna nam mała paczka
obiektyw conajmniej 300 mm
i megafon i osoba potrafiąca go obsłuźyc
1.idziemy na przystanek pozostawiamy paczke na przystanku i znikamy po drugiej stronie ulicy
wymierzamy obiektyw w przystanek i ustawiamy seryjne
osoba z megafonem gdzies z tyłu przemawia spokojnym głosem na temat zagroźenia atakiem terorystycznym
i robimy setki unikalnych streetów pełnych ekspresji i niesamowitych min.
potem wystawiamy przez pół roku jako mega serie

tyskie sie w lodowce chlodzi;)

A ja mogę? ;-)

Jak zrobić fotografię artystyczną

Poniższe 10 porad jest tym, czego powinien się trzymać fotograf by móc tytułować się postmodernistycznym fotografem awangardowym. Nie bez znaczenia jest fakt, że zdjęcia z pewnością nie przejdą niezauważone.

1. Koniecznie B&W
To jest jasne samo przez się i nie wymaga komentarza. Można też stosować tonację starego ORWO. Sepia też może być.

2. Ramka Ilford Delta
Niby przypadkiem wskanowana ramka z nazwą naszego ulubionego filmu (najlepiej 6x6), dyskretnie sugeruje iż autor zęby zjadł na pracach ciemniowych i po byle co nie sięga. Jak wszędzie i tu jest kilka pułapek:
- Sensia lub Superia przy widocznej fotografii czarno-białej. Fatalnie, fotografujemy w kolorze, co gorsza materiały te są nieprofesjonalne i na pewno oddajemy całość do labu. Lepiej poszperać za Fotopanem FF, rosyjskim foto 65 lub Orwo, zeskanować i mieć na ramki (w przypadku Orwo zdjęcie powinno mieć fioletowo-żółtą tonację z zanikającym zielonym).
- EXIF w publikowanym pliku. Też fatalnie. Trzeba usunąć bo inaczej wychodzi na to, że wcale takimi specami ciemniowymi nie jesteśmy, a nasz Ilford Delta w obramowaniu zdjęcia to lipa.

3. Kocham Kurz
Pojawiły się już pluginy do fotoszopa, dzięki którym można zdjęciu nadać odpowiednio podniszczony wygląd: rysy, drobiny kurzu itp.
Ważne: pamiętajmy o usunięciu EXIF-a swojego aparatu, bo byłby obciach.
Jeśli kotś jeszcze bawi się w wywoływanie filmów, to oczywiście może film po utrwaleniu spatynować. Polega to na kilkukrotnym przejściu w zapiaszczonych butach po rozłożonym na podłodze filmie, jeszcze zanim emulsja całkowicie wyschnie.
Spatynowany film lub zakurzone zdjęcie jest wyrazem atechnicyzmu autora, który manifestuje w ten sposób pogardę dla środków technicznych, ukazując odwieczną wyższość ducha nad materią.

4. Kontrastoza
Zwiększając kontrast wykorzystujemy całą tzw. rozpiętość tonalną. Zazwyczaj jest dobrze kiedy 30% kadru jest całkowicie czarne, 30% całkowicie białe, zaś pozostałe 40% przypada na półtony. Proporcje mogą się zmieniać, jednak obszary absolutnej czerni i całkowitej bieli muszą być bardzo łatwo identyfikowalne.

5. Minimalizm dynamizmu
Jeśli świadomie żle nastawimy ostrość (np. wyłączając auto focus) uzyskujemy efekt zmniejszenia liczby widocznych detali (jest to tzw. minimalizm). Zdjęcie jest też bardziej statyczne (mniejszy dynamizm), co wpływa na zrównoważenie emocji odbiorcy.
Jednocześnie, odbiorca może się skupic na rzeczach najważniejszych: Ilfordzie Delta (patrz pkt 2) oraz drobinkach kurzu (patrz pkt 3), które kreatywny Autor może ułożyć w jakiś deseń.

6. Dynamizm minimalizmu
W tym przypadku stosujemy dłuższy czas naświetlania i zdecydowany ruch aparatu. Podobnie jak w pkt 5 osiągamy minimalizm dzięki zredukowanej liczbie szczegółów. Poruszenie zapewnia zaś dynamizm. Szególne istotne jest to, iż dynamizm nie zaciera rzeczy na zdjęciu najważniejszych, opisanych w pkt 5.

7. Szopografizm
Przyciemnienie zdjęcia powoduje zwiększenie dramatyzmu, co jak wszyscy wiedzą - znacznie wzmaga klimat. Wprowadzenie winietowania pozwala kontrolować to, czego w żaden sposób nie udało się wyeliminować z kadru będąc w plenerze. Dzięki winietowaniu także można wzmóc klimat: skupiamy uwagę widza na wybranym Motywie no i dodajemy dramatyzmu.

8. Szkoła Skośnej Kompozycji
W żadnym wypadku nie kadrujmy prosto!
Zbiegi perspektywiczne, gdy już kadrujemy zadzierając obiektyw do góry można w ostatecznośći wykorzystać, choć to dość zużyty środek artystyczny.
Dużo większe możliwości daje diagonalizm w kadrowaniu następujących motywów: przechodnie (najlepiej pod kątem 45 stopni), latarnie uliczne, smukłe budowle, drzewa, słupy wysokiego napięcia, itp. Linia horyzontu także może być skośna, jeśli akurat jest to Pejzaż Awangardowy.
Po raz kolejny udowadniamy, że walka z zakorzenionymi stereotypami nie jest nam obca.

9. Trójpodział w aspekcie latarni ulicznych
Najprościej omówić go na przykładzie: jeśli już zdecydowaliśmy się na kadrowanie latarni prosto, powinniśmy tak ją skomponować, aby lampa znajdowała się w którymś z mocnych punktów, zaś słup na którym jest zamontowana, wybiegał po linii podziału w 1/3 lub 2/3 klatki poza kadr (niekoniecznie pionowo).
Dobrze jest mieć w tle zachmurzone niebo z winietowaniem co zapewnia klimat dramatyzmu.

10. Street poniżej kolan
Kwestia praw do wizerunku spędza sen z powiek wielu autorom. Jest jednak na to rada: kadrujmy streety tak, aby górna rama kadru kończyła się co najwyżej na poziomie pasa fotografowanych przechodniów, chociaż lepiej gdy wypada na wysokości kolan.
Unikamy w ten sposób zarzutów, że publikujemy czyjeś zdjęcie bez pozwolenia: nogi są dosyć słabo rozróżnialne i nikt ich na gotowym zdjęciu nie rozpozna.
Po drugie, jeśli korzystamy z obiektywu szerokokątnego, uzyskujemy pożądany diagonalizm kadru opisany w punkcie 8 - jest to nowy, kreatywny sposób wykorzystania zbiegów perspektywicznych gdy kierujemy obiektyw w dół.
Po trzecie, nawiązujemy do znanych dzieł takich jak np. "Stopa przechodnia" Otto Steinerta (choć on akurat nie zastosował diagonalizmu kadru, więc wszystko jeszcze przed nami).

he he ciekawe macie pomysły... w sumie po modyfikacji można zastosować na serio... :D

a ja powiem krótko, świetny ten wątek. pomysłowy, sporo obiektywnych racji.

Porady swietne, ale ja jeszcze ze swojej strony poprosze ktoregos z kreatywnych autorow o napisanie poradnika "Jak budowac TWA ponizej 200 pkt, czyli problematyka stawiania ocen"

nie da się
musisz wyprosukować coś z przepisu i będzie 200

docent cybermantis poruszyl wazna kwestie autentyzmu zaaranzowanego, sadze ze nalezy przedyskutowac ten niezwykle istotny z punktu widzenia etyki przyczynek do naszej konferencji.

doktorze trurl, dziekuje bardzo ze aneks techniczny, mysle ze takie uporzadkowanie problematyki jest konieczne, aczkolwiek aspekty techniczne wyszczegolnione przez trurl odnosza sie bardziej do uzytego sprzetu tudziez technik zastosowanych przy wykorzystaniu owego sprzetu. ..
niemniej jednak, cenny wklad!
ale skoro juz zatrzymujemy sie na technice, moze ktos z uczestnikow zechce zabrac glos na temat typowo artystycznych sprzetow, ad hoc i ab ovo?
:)

trzeba dziękować wszystkim za rady (nawet te durne hehhe), to ich podłechce i staną się łaskawsi w ocenach, dochodzimy szybko do 200 i ... dalej to pisałem... ;)
niektórzy robią wielkie awantury albo żale na forum za brak punkcików ale to od razu stają się zauważalni i reszt planu będzie do bani... ;)

ja tam nie jestem zauwaźalny .. :(

mój ulubiony AKT INDUSTRIALNY

część techniczna (łatwiejsza):

bierzemy modelkę z ładnym biustem i/lub pupą. z niezgłębionego dotąd przez krytyków sztuki powodu najlepiej długowłosą blondynkę.
znajdujemy zrujnowaną fabrykę (może być dom, ale to dla początkujących z powodów, które zdradzę za chwilę)
w fabryce znajdujemy okno
naprzeciwko okna sadzamy modelkę
modelka się rozbiera, ale nie całkiem
gdyż - ważne: pozostawia na sobie niezbędne atrybuty kobiecego piękna. osobiście, dla maksymalnego efektu, polecam czerwone szpilki i/lub koronkowe stringi.

część psychologiczna (trudniejsza):

i tu zdradzę parę tzw. tajemnic zawodowych: chodzi o to, że ona jest taka piękna, a fabryka taka brzydka. i że najchętniej by dała się komuś z tej brzydkiej fabryki uratować natychmiast. musi więc zrobić minę jednocześnie pełną cierpienia i rozmarzenia oraz wygiąć swe ciało śmiało tak, aby podkreślić, że jest co ratować. warto modelkę doświetlić, bo w końcu jak będzie wyglądała taka po prostu? zdradzę, że świetnie gra umieszczenie w tle sugestywnej kupy śmieci. modelka będzie na jej tle wyglądała jeszcze bardziej... i tu kolejna tajemnica zawodowa - tę sugestię należy pozostawić w tzw. niedopowiedzeniu. liczymy na widza inteligentnego, nie wolno więc zdradzić tak po prostu, czego modelka naprawdę pragnie. niech niewypowiedziane marzenia zawisną w przestrzeni. ktoś, kto czuje prawdziwą fotografię, od razu się domyśli.

jako wielbiciel i znawca tematu nie ukrywam, że akt industrialny jest zajęciem dla bardziej zaawansowanych fotografów. przyczyną są trudne warunki oświetleniowe i psychologiczne. niezbędna jest bowiem umiejętność wydobycia dramaturgii sytuacji i zgłębienia psychiki modelki i widza. oddanie całego spektrum uczuć targających linią "obiekt-oko" wymaga gracza umiejącego odegrać na harfie wizualnej prawdziwie głębokie jezioro łabędzie fotografii.
ale jest o co walczyć. satysfakcja z oddania napięcia między urodą modelki i brzydotą fabryki nie ma sobie równych, a moc rażąca portretowanej sytuacji jest znaczna.
powodzenia!

Siedem porad dotyczących Pejzażu Tradycyjnego ;-)

1. Wybór kierunku.
Jedynym obowiązującym kierunkiem w Pejzażu Tradycyjnym jest kierunek pozamiejski. Nic bowiem lepiej nie zaostrza zmysłu artystycznego niż samotne zmagania z siłami natury. Najlepiej oczywiście, jeśli kierunek jest najbardziej egzotyczny z możliwych - kto był tym szczęśliwcem podrózującym np. po Afryce może już teraz przestać czytać: dawka egzotyki zawarta w jego fotach starczy za wszystko. Kto obracał się w promieniu - dajmy na to - 500km od miejsca zamieszkania, ten musi niestety wybrać jakiś temat i co gorsza - zastosować kompozycję.

2. Poszukiwanie pleneru.
Jadąc wybranym środkiem lokomocji rozglądajmy się za miejscem w miarę pustym: wyrazisty horyzont, mogą być pagórki (ale nie za wysokie). Dobre rezultaty daje np. świeżo zaorane pole, łąka, itp.
Dobry plener musi być całkowicie pozbawiony niespodzianek: podobnie jak inż. Mamoń z "Rejsu", widz lubi oglądać to, co już kiedyś widział. Jakże mogłoby mu się pdobać coś, czego wcześniej nie widział? Jest to zachwyt przez tzw. "reminiscencję".
Wcale nie jest powiedziane, że dobrym plenerem może być tylko szczyt Sokolicy w Pieninach (ponieważ naprawdę każdy widział juz sosenkę). Wystarczy aby przypominał to, co widzieliśmy już tysiąc razy. Wyjątkiem jest oczywiście egzotyka wymieniona w punkcie pierwszym, ale jak już powiedzieliśmy, kto może zaprezentować egzotykę ten nie musi tego czytać.

3. Wybór Motywu Przewodniego.
Dobry pejzaż musy być wyposażony w Motyw Przewodni. Podstawową cechą Motywu musi być prostota: czyli nie więcej niż trzy-cztery wyraziste obiekty pierwszoplanowe i możliwie neutralne tło. Przekroczenie dopuszczalnej liczby przedmiotów w kadrze grozi dezorientacją widza: musi on w ciągu najdalej trzech sekund, bez wysiłku zidentyfikować to co autor chciał umieścić w jednym z mocnych punktów.
Obowiązkiem widza nie jest bowiem wysiłek interpretacyjny jaki mógłby się pojawić wraz z odstępstwem od reguł: sadystyczny fotograf zmuszający widza do czegokolwiek spotka się z zasłużoną dezaprobatą.

Jako przykłady można by wymienić: suchy badyl na wydmach, samotna żaglówka na tle horyzontu, samotne drzewa lub domek na wzgórzu, człowiek odchodzący w dal (jest to tzw. "sztafaż"). Zachodzące słońce jest doskonałe ze wzglęu na to, że ma intensywne kolory i regularny okrągły kształt a nie np. nierównobocznie trójkątny.

Wszystko jest zgodne z zasadą wymienioną w punkcie 2: "widzieliśmy to już tysiąc razy".

4. Kompozycja.
Trójpodział i złoty podział preferuje artystów korzystających z kamer wielkoformatowych (na matówce można przepowadzić dokładne pomiary), to jednak i ci korzystający z aparatów małoobrazkowych i cyfrowych nie są bez szans.

Przed kadrowaniem najlepiej trochę potrenować: na kartce formatu A4 rysujemy cztery linie: dwie poziome, w 1/3 i 2/3 wysokiści i dwie pionowe: w 1/3 i 2/3 szerokości. Naroża Kwadratu Wewnętrznego (w skrócie KW) stanowią miejsca w których powinniśmy umieścić wybrany w pkt.3 motyw przewodni. Poziome linie wyznaczają miejsce horyzontu.
Musimy wyobrazić sobie KW na matówce: przy odrobinie treningu, bez pomocy naszego arkusza A4 będziemy w stanie bardzo dobrze komponować.

Uwaga: złoty podział jako znacznie kosztowniejszy wykracza poza ramy niniejszego opracowania.

5. Rola mgły w pejzażu
Mgła stanowi uznany element fotografii artystycznej. Jest to niestety bardzo kapryśny środek wyrazu - nie zawsze jest. Radykałowie rozwiązują problem rozrzucając w plenerze kilka świec dymnych, co jest jednak sposobem dyskusyjnym: kłęby tłustego dymu mogą pomóc (patrz pkt.7), lecz zazwyczaj efekty nie są najlepsze, ponieważ gotowa fotografia spotyka się z zarzutami, że jest "dziwna". Poza tym, kadrowanie gdy ciałem targają ataki kaszlu jest znacznie utrudnione.
Tak czy owak, jeżeli mamy do dyspozycji mgłę - wykorzystajmy ją. Dzięki niej zdjęcie zostanie wysycone tzw. "klimatem".

6. Rola wodospadu w pejzażu.
Wodospad jest wdzięcznym tematem jako że się podoba niezależnie od wszelkich przeciwności jakie mogą spotkać fotografa - bardzo łatwo go sfotografować i mieć ładne zdjęcie. Nie mają znaczenia obniżające wartość fotografii szczegóły obowiązujące w przypadku innych motywów, takie jak:
- prześwietlenia (płynąca woda),
- przesycone barwy (dodają klimatu),
- nieostrość (gdyby ktoś jednak zwracał uwagę, zawsze możemy wyjaśnić, że to jest ruch lub głębia ostrości),
- brak kompozycji (wodospad może nie obejmować sobą żadnego mocnego punktu).
Wodospad wszystko wybaczy a zatem jego rola jest trudna do przecenienia.

7. Nadawanie wyrazu.
Nowoczesny fotografik dysponuje bogatym arsenałem środków wyrazu:
* Przyciemnienie zdjęcia powoduje wzmożenie klimatu. Im mocniejsze tym lepsze, z tym że należy zachować umiar: czarna płaszczyzna mogłaby wywołać podejrzenia, że fotografia przedstawia nie plener lecz coś zupełnie innego, o czym wolelibyśmy nie wspominać w towarzystwie.
* Przyciemnienie naroży skupia rozbiegany wzrok Odbiorcy w KW (patrz pkt.4). Jest to bardzo istotne, ponieważ może się zdarzyć, że znaleziony w pkt.2 plener jest zbyt pusty i jako taki prowokuje ucieczkę wzroku.
* Sepia wywołuje wrażenie, że zdjęcie jest stare. Stare zdjęcia są zazwyczaj odbierane lepiej niż nowe (warto o tym pamiętać).
* Podobnie jest ze zwiększonym ziarnem, lecz dotyczy to wyłącznie zdjęć w sepii lub czarno-białych (ang. B&W).
* Dobry, przesycony kolor ma obezwładniające działanie: jesienne barwy umożliwiają uzyskanie odpowiedniego, nostalgicznego klimatu (fotoszop jest tu nieocenionym narzędziem).
* Pejzaż bez błękitnego nieba po prostu nie istnieje, mało tego, niebo może czarne, ale nigdy białe: filtr polaryzacyjny, połówkowy, czy HDR stosowany z maksymalną możłiwą intensywnością jest przyjacielem każdego fotografa.
* Neat Image jest obowiązkowy w przypadku zdjęć kolorowych!

Z mojej obserwacji wynika, że im starszy sprzęt dorwiemy i im bardziej upośledzony w swoich możliwościach tym większy będzie wyraz artyzmu w naszych fotografiach.
Przykładów może być wiele, myślę, że uznanie zdobyło by zdjęcie artystyczne wykonane pudełkiem od zapałek.
Przepis:

Kupujemy zapałki, wypróżniamy zawartość pudełka, naklejamy na jednej stronie kawałek folii od kurczaka, robimy w środku minimalną dziurkę szpilką.
Kupujemy film 36 mm najlepiej oczywiście czarno biały o wysokiej czułości np ISO 800.

W ciemnym pomieszczeniu wycinamy kawałek kliszy odpowiadający mniej więcej rozmiarom wewnętrznej strony pudełka od zapałek, naklejamy tam materiał światłoczuły oczywiście czułą stroną w kierunku dziurki ;-)
Zamykamy pudełko i oklejamy je plasteliną po wszystkich stronach, aby nie przepuszczała światła i małą kulkę plasteliny naklejamy z przodu na otworek.

z Tak skonstruowanym sprzętem możemy iść już w plener, i zrobić artystyczne zdjęcie. (aby zrobić zdjęcie należy odkleić kawałek plasteliny na przodzie na od 2 - 20 sekund, w zależności od oświetlenia.)

Teraz w polu aparat możemy napisać "Konstrukcja własna" a w komentarzu autora "otworek", co będzie świadczyć o naszym dużym doświadczeniu i poszukiwaniu nowych form wyrazu.

Dziękuje za uznanie dla srony technicznej Profesorze Veraloe.

Dodam tylko, że idealne w powszechnym rozumieniu zdjęcia awangardowe i pejzażowe opierają się (pomimo ich pozornego atechnicyzmu) wyłącznie na pefekcyjnym opanowaniu max. 7 reguł. Widzą przyszłość w dalszej robotyzacji aparatów fotograficznych, dzięki której fotograf nie będzie już musiał męczyć się wyjazdami w plener ;-)

jestem wzruszona i jednoczesnie zachwycona nieocenionym wkladem wszystkich uczestnikow naszej mini-konferencji. szczegolne podziekowania naleza sie doktorowi trurl, ktory podzielil sie z nami wyciagiem ze swojej nieodleglej juz habilitacji. widze swietlana przyszlosc przed tym mlodym czlowiekiem!!jego niezwykle cenne wskazowki dolaczone zostana oczywiscie do opracowania ogolnego, w rozdziale o pejzazu klasycznym. niewatpliwie kwestia robotyzacji pojawi sie jeszcze w naszych rozwazaniach.

adiunkt sirmicki natomiast naswietlil nam (nomen-omen!) niezwykle istotny aspekt trudu samodzielnego tworzenia od podstaw, obejmujacego powatanie dziela poczawszy od samodzielnej konstrukcji urzadzenia poprzez narodziny idei, az do efektu koncowego jakim jest artystyczna fotografia. nie mozna przeoczyc faktu, ze problematyka ta, dotyczaca czesci o zdjeciach artystycznych, zasluguje na rozwiniecie.

natomiast nasza wizytujaca kolezanka, docent naga zajela sie aspektem psychologicznym aktu industrialnego. w kolejnym dniu naszej konferencji, czyli w sobote, wystapie z referatem o ogolnych zasadach AKTU, w miedzyczasie oczywiscie everyone is welcome ze swoimi rozwazaniami.

zycze panstwu spokojnej nocy!

w akcie najważniejsze jest: A KUKU! ;)
i już mamy akt...

Już dawno na OB. nie widziałem tak dowcipnego wątku:)
myślę że warto byłoby dodać jeszcze o, dużej sile rażenia portretów w technice lov Key i high key
z tego co zważyłem, prawie zawsze 100% sukcesu;)

wow , jeszcze troche i ksiazka powstanie na temat idealnej fotografii z kazdej dziedziny :) tak trzymac

Ubawiłam się przy lekturze :)
Odnosnie 'aktu industrialnego' to całkiem niedawno zachodzilam w głowe czego te wszystkie ślicznotki szukają w opuszczonych fabrykach. Jedyna konkluzja, do jakiej doszłam, to ta, że pewnie są to te wszystkie sekretarki, krórych zapomniano powiadomić o likwidacji zakładu. Teraz juz wiem :D

veraloe powinnaś napisać książkę, bedzie hit :-)