 |  |
Krytyki wystawione przez autora
| Zdjęcie | Krytykujący | Krytyka | Autor | Data i oceny |
 | atsf | Nie wiem, czy to jest świadomy zamysł, czy nieporadność, w każdym bądź razie niezdecydowana tonacja skóry balansuje pomiędzy żółtym a różem, co w obszarze- niewielkiego wszakże- prześwietlenia pod prawym okiem modelki daje efekty kolorystyczne rodem z kompaktów o małej pojemności tonalnej matrycy. Robi się to szminkowato-kredkowate i w typowej fotografii okolicznościowej jest zmorą, gdy taki efekt występuje na setkach zdjęć pod rząd. Na jednym nie ma problemu aby doprowadzić dany obszar do ładu pod względem kolorystycznym. Trzeba się mocno uprzeć i zaprzeć o licentia artistica, aby twierdzić, że tak ma być ;-) | MrWoland | 2015-08-06 23:26:00 |
 | atsf | Chyba trochę powydziwiam ;-) Scenka rodzajowa ani tu nie stanowi, ani nie rzutuje. Przedziwne proporcje boków kadru też uroku nie dodają. Za dużo jest pierwszego planu, na którym nic się specjalnego nie dzieje, więc aby wywalić rzeczy zbędne, a zachować choć łut oryginalności ujęcia poprowadził bym kadr w proporcjach 2:3 od lewego górnego rogu do objęcia zaledwie krawędzi ściany prześwitu po prawej. Wtedy w 1/3 wysokości i szerokości kadru wypadłby pik cienia na prześwietlonej ścianie i coś by się tam działo w okolicach. | slonko | 2015-08-01 23:47:54 |
 | atsf | Traktowanie owego obrazu wyłącznie w kategoriach właściwych dla wąsko pojmowanej definicji fotografii przyrodniczej jest- delikatnie mówiąc- niegrzeczne. Obecność zwierzęcia na tym zdjęciu nie upoważnia do takiej klasyfikacji, więc stosowanie jakichś kryteriów zwyczajowo przyjętych w ocenie zdjęć przyrodniczych nie ma sensu. To jest kompozycja, to jest uchwycenie (nomen omen) ulotnego momentu, to jest nadanie temu obrazowi wyrazistości poprzez pozbawienie go koloru, który niczego by tu nie wniósł, a mógłby zdekomponować to ujęcie. Przy niewielkim wysiłku dla wzroku da się zauważyć, że jasne punkty wraz z mewą tworzą nieomal trójkąt równoboczny. Ma on wysokość wynikającą ze złotego podziału w stosunku do wysokości kadru (5/8), a oś ciała mewy i oko są też prawie na linii złotego podziału, czyli jest to trójkąt wpisany w kwadrat w proporcjach i położeniu zbliżonych do boskich ;-). Trudno tej kompozycji coś zarzucić pod względem geometrycznym, bo nie tylko ludzką ręką ona została zrobiona, chociaż może trochę zgrabniej by to wyglądało w proporcjach kadru 6x5 (były takie aparaty) i z ciutkę większą przestrzenią po prawej. Czarno-biała fotografia to blisko sto lat początków fotografii i czas, w którym ludzie cierpieli głód koloru, a gdy się wreszcie nażarli nim do syta i zaczęli bekać, to poczuli niestrawność i zatęsknili za powrotem- przynajmniej od czasu do czasu- do fotografii monochromatycznej. Dzisiaj kolor lub brak koloru są po prostu środkami wyrazu wg uznania, a nie są spowodowane deficytem czy przesytem, ale jeszcze nie tak dawno cała fotografia była czarno-biała, i ta przyrodnicza również. Nie ma sensu nikomu udowadniać każdym zdjęciem, jakie kolory ma mewa, bo jak zechce, to sobie to sam bez problemu sprawdzi i jeszcze się mocno zdziwi, że jest ona biało-czarna ;-) Fotografia rządzi się wieloma prawami i zaprawdę trudno jest wskazać, jakie chwyty i gdzie są dozwolone, a jakie nie, jednakże oczekiwania tzw. rynku są nastawione na tzw. kreatywność twórców. To zdjęcie ma znamiona kreatywnego podejścia do tematu lub kreatywnego wykorzystania pozyskanego materiału fotograficznego, natomiast trudno jest nawet mówić o kreatywności, gdy się coś klepie raz za razem wg schematu , pod pion i poziomicę. Przepały. Fotoschizofernia, albowiem malarstwo, w tym klasyczne, pełne jest przepałów. Biel cynkowa, tytanowa, ołowiowa- gdyby malarze mogli użyć jeszcze bielszych bieli, to by użyli, i nie mieli by problemu z malowaniem rozbłysków, odblasków i równo przepalonych w słońcu powierzchni, bo w danych warunkach oświetlenia i motywu, na który pada światło, tzw przepał jest czymś, czego NIE MA PRAWA NIE BYĆ, istotne jest zachowanie umiaru, aby takie elementy nie powodowały dysharmonii obrazu, a tu one niczego nie psują. | janish | 2014-09-17 21:23:14 |
 | atsf | Ujęcie, kadr, gatunek ptaszka- bardzo na plus. Na minus- niechlujne poprawianie jakości zdjęcia (usuwanie szumu) przez blurowanie tła. Można to robić dobrze, źle, albo wcale. Tu są warunki do zrobienia tego dobrze, ale zostały obwódki i artefakty po intensywnym ostrzeniu, oraz resztki szumu wokół pticy. Użycie magicznej różdżki czy innego lassa to w 90% przypadków porażka; trzeba było narysować ścieżkę- wyjątkowo łatwą w tym przypadku. A potem jeszcze użyć narzędzia smużenia. Oczywiście, w widoku 100% wady te nie są widoczne, trzeba więcej powiększyć sobie obraz. Tak jest tu nagminnie czynione i pojawiają się uwagi co do "jakości". A ona z nieba nie spada, ona z czegoś wynika, a ciężko o nią w ogóle, jeżeli się nie zaingeruje ręcznie- i to jest zrozumiałe, chociaż na pewno wielu się wydaje, że coś się samo zrobiło. Dobry sprzęt, świetne ujęcie, warto było dopieścić tę fotkę. | gzk_tmk | 2014-08-26 18:19:16 |
 | atsf | Za pół miliarda lat jacyś kosmici odkopią wasze twarde dyski i dojdą do wniosku, że wróble to były ptaki żyjące wyłącznie w dziczy, pokazujące się tylko rankiem i przy rozproszonym świetle, i nie będą mogli za cholerę tego powiązać z porozrzucanymi zupełnie gdzie indziej ich gnatami ;-) | atsf | 2014-08-03 23:32:51 |
| atsf | O znakomitą kompozycję warto się postarać, gdy temat zdjęcia jest w jakikolwiek sposób intrygujący, ale wtedy zdjęcie zwykle samo się broni nawet przed błędami kompozycji, gdyż może się zdarzyć, że nie za bardzo się je daje pod sznurek skomponować. Ważny jest jednak temat. Gdy jest to coś, czego przeciętny widz nie ma okazji i możliwości zobaczyć sam ze względu na ulotność chwili, brak odpowiedniego sprzętu do obserwacji, czy też jest to wizualizacja kreacji autora, to zdjęcie zwykle zaciekawia. Tutaj wieje nudą i banałem, nic się nie dzieje. Naturalność barw jest bardziej techniczna niż percepcyjna, więc nawet kolorem to zdjęcie nie epatuje. Tory kolejowe i trakcja są perspektywicznym samograjem, który znacznie lepiej się sprawdza w mniej przeładowanym szczegółami kadrze, i zwykle nadają zdjęciu dynamiki, ale nie tutaj; tu tej dynamiki kompletnie brakuje. | Peterex | 2012-08-29 00:32:22 |
 | atsf | I jeszcze coś. Co prawda nie aspiruję tym zdjęciem do medalu, ale wbrew wszelkiemu fotomiareczkowaniu takie nie do końca zrównoważone kadry są po prostu bardzo pożądane w celach reklamowych, albowiem w tych pustych przestrzeniaich łatwo zmieścić jest tekst albo grafikę bez szkody dla czytelności obrazu, natomiast te upakowane na sztywno wg reguł kadry mogą przeważnie żyć tylko własnym życiem ;-) | atsf | 2012-07-18 13:32:33 |
| atsf | Jestem przeszczęśliwy, że żadna menda mi nie wlazła w PD, a ty mi to psujesz ;-))) Horyzont jest zaokrąglony, co wynika z dystorsji obiektywu i kąta patrzenia nań, więc rzecz normalna i nie ma sensu z tym walczyć; inna optyka dałaby albo większe, albo mniejsze zniekształcenie, a ta dała takie i szlus! Podział między niebem a ziemią nie jest w połowie, ale prawie w połowie, i to "prawie" czyni różnicę Gdybym zdecydował się na mniej nieba, to automatycznie ta krzywizna by wzrosła. Ponadto, skoro nie widzisz nic szczególnego na piasku, to zarzut o jego niedomiarze na korzyść nieba jest cokolwiek niekonsekwentny ;-) Wogóle jest to scena tworząca całość, albowiem oddaje widok odbierany przy wejściu na plażę i wycinanie z niego elementów ma sens tylko dla odzwierciedlenia ich samych, a nie całej sceny. Zmiana kąta patrzenia spowodowała by albo ciasnotę po lewej, albo niemożność zachowania prawie prostopadłego położenia pomostu względem krawędzi kadru, a to ma dla mnie znaczenie. | atsf | 2012-07-18 13:25:56 |
 | atsf | Robię takie zdjęcia, gdy testuję optykę, i nie bardzo w tym kadrze widzę powód, aby go prezentować w innym celu. Jak napisał Afropolak, tylko zwięźlej, tutaj wszystko jest zchrzanione, nawet na cyfrowe wyprostowanie obrazu się Autor nie zdobył. Żeby to zdjęcie miało w sobie choć łut estetyki, to właśnie trzeba by się zastosować do rad Afropolaka, ale wcześniej jeszcze- zastanowić się nad celem i sensem tego kadru. Ruiny i destrukcja są szalenie fotogeniczne, alu tu to nie wyszło. | ironmaidenpl | 2012-06-01 13:55:46 |
| atsf | Praktycznie cała twarz, a głównie oczy i oczodoły, tudzież nos i usta, są w cieniu, a nie ma bardziej rozproszonego światła, niż właśnie w cieniu, więc należaloby tę twarz rozświetlić i to- po prostu- cyfrowo, tak, jak to robią glamurzyści, a nie się pierniczyć z jakimiś gratami w terenie ;-) Guzik prawda, że w "złotych godzinach" światło jest miękkie/rozproszone. Takie światło jest wtedy, gdy jest odbite, i to się zdarza o każdej porze dnia, tylko sobie miejsce trzeba dobrać, a w złotych godzinach można mieć również ostre światło skierowane, tyle że pod mniejszym kątem padające na obiekt, bardziej frontalnie niż z góry, więc mniejsze cienie od brwi, nosa etc, ale również wielka zdolność do nadmiernego kontrastu i przepaleń. Aby podana przez blexena reguła zechciała łaskawie zadziałać, to na niebie muszą być przynajmniej chmury, a dodatkowo jakieś powierzchnie refleksyjne w terenie, ktore doświetlą równomiernie obiekt łagodząc kontrasty. Niestety, często się coniektórym wydaje, że dobre światlo się samo bierze z patrzenia na zegarek ;-) W tym kadrze największym problemem są prześwietlone partie torsu i bluzki, na co jedyną metodą byłaby zmiana orientacji modelki, aby ciało było zwrócone prawie tak samo, jak głowa. Parę prób różnych ustawień dało by mz efekt wydobycia szczegółów nawet z prześwietlajacych się partii obrazu. | ErNOL | 2012-05-30 01:00:23 |
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl