| |  | |
 Liczba punktów: 32459
za zdjęcia: 30097
za krytyki: 2362 Dyskusje na forum | pycha | 2008-12-12 20:29:24 |
| |
| X.Rut: Wiedza i Życie, marzec 2005: Szczypta soli
Czy to moja wina?
Znowu zaciągnięto mnie na wystawę sztuki współczesnej. Zaciągnięto, bo - pomny wrażeń z poprzednich eskapad tego rodzaju nie miałem na to ochoty, opierałem się i uległem dopiero drobnemu szantażowi, którego natura nie ma nic do rzeczy i dlatego pozostanie tu ukryta.
Spędziwszy wymagane minimum czasu w salach, gdzie eksponaty wisiały na ścianach, kłębiły się na podłodze i zwisały z sufitu, jedne zastygłe nieruchomo, inne wykonując cykliczne ruchy, jeszcze inne poruszając się chaotycznie, zmieniając formę a nawet stan skupienia. Takie, których tworzywo umiałem rozpoznać, i takie, których materia szczęśliwie pozostawała zagadką. Otóż, gdy wyszedłem stamtąd na świeże powietrze, zadałem sobie trudn nazwania dominującego wrażenia. Z pewnym zdziwieniem połączonym z rozdrażnieniem - że lepsze określenie nie przychodzi mi do głowy - uznałem, iż przenika mnie obrzydzenie. Dla uniknięcia nieporozumień trzeba zaznaczyć, że nie było to obrzydzenie potężne, namiętnie gniewne obrzydzenie; przeciwnie - było to obrzydzenie małe, wręcz malutkie, takie jak to, które ogrania człowieka, gdy przypadkiem wdepnie w psią kupę.
Nie cała sztuka, od naskalnych rysunków w grotach aż do - powiedzmy - impresjonistów, wzbudza we mnie jednakowe emocje. Jedne działa lubię bardziej, inne - stanowczno mniej, niektórych wprost nie cierpię. W przystępie szczerości graniczącej z nieostrożnością zdarza mi się nawet powiedzieć, że to czy tamto mi się nie podoba. Choć doskonale zdaję sobie sprawę, iż mówiąc to, w całkowicie nieuprawniony sposób obiektywuzję, a może nawet absolutyzuję swój kompletnie subiektywny osąd. Nie ma bowiem żadnych reguł na to, co mi się podoba, a co nie. Ale nawet najserdeczniej nielubiane styki czy matejki nie budzą we mnie obrzydzenia. Wracając do domu przez park zastanawiałem się, skąd wzięło się takie wrażenie. Oto, do jakich wniosków doszedłem. Niegdyś artysta tworzuył na zamówienie konkretnego klienta: papieża, księćia, magistratu lub choćby zamożnego młynarza. Nawet dzieła powstające na sprzedaż musiały spodobać się komuś, kto chciał za nie zapłacić. Dzieła, które nikomu prywatnie nie podobały się przynajmniej na tyle, żeby otoczył je opieką, po prostu nie przetrwały, dlatego nie znamy takich prac z poprzednich epok. W XX wieku rozkwitło zjawisko instytucjonalnego mecanatu z towarzyszącym mu rozwojem krytyki sztuki. Płacący a często jest nim nieświadomy tego podatnik, nie wpływa już bezpośrednio na wybór kupowanych dzieł. Kupujący w jego imieniu mają do dyspozycji sto teorii uzasadniających wybór. W żadnej nie ma miejsca na smak rzeczywistego sponsora, przeciwnie: nieliczenie się z gustem publiki uchodzi za cnotę główną. Równocześnie wystąpiło swoiste odwrócenie relacji: artysta nie tworzy już po to, aby żyć ze sprzedaży dzieł, lecz żyje po to, aby tworzyć. Co i jak tworzy uznane jest za jego niezbywale suwerenną decyzję, a społeczeństwo winno mu zapewnić co najmniej godziwe warunki egzystencji.
Wszechmocna krytyka, żyjąca z ferwoania opinii o tym, co jest "prawdziwą sztuką", w najmniejszym stopniu nie jest zainteresowana krzewieniem poglądów zbieżnych z odczuciami laików, gdyż podkopywałaby tym samym fundament swej egzystencji - przekonanie, że eksperci "wiedzą lepiej". Z tego samego powodu krytyka bardzo źle widzi artystów zyskujących poklask bez jej rekomendacji i wzbudza poczucie winy w tych, którzy w odbiorze dzieł sztuki kierują się nie tyle jej prawdą objawioną, co własnymi upodobaniami.
Artysta, któremu zależy na stypendiach, wystawach i dobrych stosunkach z wpływowymi galeriami, wie, że za nic nie wolno mu popaść w niełaskę krytyki, musi tedy tak tworzyć, żeby same z siebie jego dzieła broń boże nie podobały się laikom. Najbezpieczniejszą drogą jest wobec tego tworzenie obrzydliwości, gdyż lansując tylko wyjątkowe szpetoty, eksperci zują się całkowicie spokojni o trwałość swego dobrostanu. Dlatego czynią to z pełnym zaangażowaniem.
Ale czy to moja wina, że ja wciąż chciałbym, żeby obra, rzeźba, czy grafika po prostu mi się podobały? |
| neojmx, jesteś jedynym adminem jakiego znam, który prowadzi jakikolwiek normalny dialog z użytkownikami, nieważne gdzie, grunt, że jest jakiś kontakt (pomijam DA, bo tam też jest dobry kontakt z moderatorami i administracją, ale to specyficzny portal).
Guzik mnie obchodzi, czy w usuwaniu kont kierują tobą emocje, czy profesjonalizm. Nie interesuje mnie profesjonalnie niedostępny admin żyjący z głową w chmurach foto specjalista, który na portalu amatorskim chce być alfą i omegą. |
| |
