 |  |
Krytyki wystawione przez autora
| Zdjęcie | Krytykujący | Krytyka | Autor | Data i oceny |
| skimi | - przepraszam, którędy na wolność? - po drabinie. - ale ja nie umiem. - to stój. albo - czemu tak huśta? - bo płyniemy - dokąd? - do końca. Takie pesymistyczne wizje wypływają dla mnie z tej fotografii. Spotęgowane brakiem pionu, szarością i marnością pokazanego świata. Zwierzę to żyrafa, mam jednak wrażenie, że wiele jest żyraf dookoła ;) To chyba jest fotografia nastrojowa i światopoglądowa a nie konstrukcyjnie-architektoniczna lub dokumentalna. Całość sprawia wrażenie znakomicie dopracowanej na tych płaszczyznach. | wordy | 2010-06-15 00:11:37  |
| skimi | Bardzo frapująca seria na ciekawie dostrzeżony temat. Ta praca najbardziej mnie zaciekawiła, z powodów teoriofotograficznych. Tu spartoliłeś kompozycje, co jest oczywiste jeśli czytało się jakikolwiek 'podręcznik poprawnej fotografii albumowej'. Zasadniczy z punktu widzenia tej serii element, czyli krzyż, wypadł Ci z kadru (w przeciwieństwie do pozostałych ujęć w serii, w których umieściłeś go odpowiednio, co zapewne zaowocowało fascynującymi wrażeniami u świadomych odbiorców). Jednak dzięki temu, że wypadł powiedziałeś chyba coś innego niż zwyczajowe "oto jest krzyż w mocnym punkcie, w okolicznościach przyrody może nie całkiem pasujących". Mam wrażenie, że powiedziałeś "tu życie się toczy a krzyże przydrożne jakoś włażą w kadr bezsensownie". Ta spartolona kompozycja zmieniła wypowiedź. Co gorsza nie umiem sobie wyobrazić zdjęcia z tym przekazem w klasycznej kompozycji. Jeśli chciałeś przekazać "tu życie się toczy a krzyże przydrożne jakoś włażą w kadr bezsensownie" to uważam, że jest to bardzo dobra praca, nawet pomimo nieostrości (przecież nie chodziło Ci o to byśmy sobie dźwigi pooglądali). Może nieco z nasyceniem kolorów przesadziłeś ;) | wordy | 2010-06-11 23:47:59 |
| skimi | znakomite wielowątkowe opowiadanie o marnej technicznej jakości (a w tym wypadku mogłoby - niezobowiązująco oczywiście - mieć lepszą jakość). To chyba opowiadanie o znikającym inwalidzie o wielu twarzach, sfotografowane na zakazie i pod groźbą. Ważne też, że są podjazdy w ramach wyrównywania szans. Widz ma dwa wyjścia do wyboru - uznać to za szajs (wyjście po prawej, symbolizowane odpadającym tynkiem) albo ubrać się w worek pokutny i wyalienować z rozentuzjazmowanego tłumu (wyjście po lewej, symbolizowane próbą popełnienia samobójstw na nieistniejących torach, w dżinsach zamiast worka - pewnie dla utrudnienia). Piękna słoneczna jedynka coś podpowiada ale jeszcze nie wiem co. Fioletowe pnie znakomicie współgrają z czerwonym murem ;)) Znakomicie widzisz i rewelacyjnie bawisz się z widzem. Jakiś Mąty Pajton fotografii czy coś. Zwraca uwagę znakomite pionowe trzymanie aparatu i klasyczne cięcia (przez sufit i przez podłogę), co powinno usatysfakcjonować malkontentów. Porada na przyszłość: w sytuacjach interesujących fotograficznie wyciągaj z torby aparat a nie telefon, no chyba, że chcesz o tym porozmawiać z przyjacielem. :)) | wordy | 2010-06-10 00:15:36 |
| skimi | tu nie ma dobrej (książkowej) kompozycji - jest inna dobra. Tą kompozycją autor wypierzył bohatera, główny temat, w fotograficzny kosmos - i zaakcentował, że miasto też go tam wypieprzyło i teraz jak szczur przemyka. A niby miasta są dla ludzi. Gdyby był w mocnym punkcie to nie byłby taki wypieprzony (i wyglądałoby, że życie w mieście to lajcik mocnopunktowany) czyli siła przekazu by spadła. A technika? Na wszystkich swoich zdjęciach autor udowadnia, że 'on tu tylko sprząta', przebiega przez ten najpiękniejszy ze światów i czasem coś pstryknie. I pomimo tego przebiegania wszystko co pstryka przeniknięte jest nim samym, jakąś jego czytelną refleksją. To taki bardzo optymistyczny wniosek :)) To techniczne dziadostwo podkreśla znaczenie przekazu, bo nikt nie może nawet wpaść na pomysł by jego prace próbować rozpatrywać pod kątem fotograficznym. Pod tym kątem są nierozpatrywalne (ale absurdalnie nadal są znakomitą fotografią). Mam pełną świadomość, że tego typu fotografia to margines marginesu, w zasadzie dla nikogo. Łowcy piękna i poszukiwacze uniesień mogą ją jedynie ciężko zdrowiem przypłacić. Ale to też jest kawałek fotografii, ciekawy kawałek. | wordy | 2010-06-07 01:10:09 |
| skimi | lubię Twoje fotografie. Dostrzegasz wielopoziomowe zależności. Bezcenne jest to, że puszczasz swoje spostrzeżenia 'w obrót', dajesz możliwość przetworzenia i refleksji. Domyślam się, że nie wieniec jest tu głównym tematem ale relacje między wszystkim co ująłeś w kadrze. Cmentarz, cmentarna aura i oświetlenie, odchodzenie i zanikanie w pamięci, i jakieś resztki .kontaktu ze światem (nota bene chyba zupełnie nieadekwatne w przypadku cmentarza żydowskiego - ale może się mylę -> co by przemycało do tego kadru dodatkowe myśli i treści). Samo ujęcie i kompozycja robią wrażenie przypadkowe, praca pstryknięta od niechcenia, bez starania się o tzw. poprawność fotograficzną. Można to szybko skrytykować albo potraktować jako zabieg celowy, środek wyrazu. Ja to odczytuję tak: nie chodzi autorowi o kanony sztuki tylko o koncentrację na przekazie, chce pokazać jak bogate w treść może być zwykłe, codzienne, przypadkowe 'rzucenie okiem' na pobliskie otoczenie, ile można wyciągnąć z otaczającego nas świata jeśli tylko odpowiednio do niego podejdziemy. Nie ma tu ładnego oświetlenia ale po co ono. Przecież nie chodzi w tej pracy o urokliwość otoczenia. Właśnie ta martwota światła pięknie pasuje do reszty obrazu. Jest tu na miejscu! Brak światłocienie w niczym nie umniejsza wagi przekazu, a przy okazji ładnie nakierowuje odbiorcę, mówi dużymi literami: TU NIE O ŁĄDNOŚĆ CHODZI, SZUKAJ GŁĘBIEJ. Brakuje mi tylko ostrości. Ta praca jest ciekawa, już tylko tym bije na głowę wiele innych. Oglądnąłem ją z zainteresowaniem. Przekaz jest niebanalny. | wordy | 2010-06-06 22:28:18 |
| skimi | Cieszę się bo to jest fajne zdjęcie ślubne ;) Jeśli młodzi za to płacili to pewnie dorzucili nieco fotografowi bo wyglądają na takich, którzy potrafią docenić luz, porozumiewawcze puszczenie oka, i kompletny brak klasycznego plastikowego ślubnego nadęcia. Pan młody nareszcie zobaczył wyraźnie swoje jabłko Adama, na wszystkich innych zdjęciach fotografowie tak starannie starali się je ukryć jakby to było główne zadanie tej dziedziny sztuki. Panna młoda jednoznacznie upewniła się, że nawet na ślubie nie wyglądała jak wytapetowana laleczka, była taka jak najbardziej siebie lubi, nieidealna a przecież wesoła, szczęśliwa i prawdziwa. Zawsze uważała, że zmarszczki to ślad życia. Przepał ładnie bohaterów na plan pierwszy wyciągnął (zresztą kogo interesuje dynamika nieba na zdjęciach ślubnych ;) a ta winieta to niezły dowcip (lokujący to ujęcie w odpowiedniej kategorii), zwłaszcza w połączeniu z plamami na obiektywie, po lewej stronie kadru. Młodzi tak bardzo się postarali ale nie wytrzymali tego sztywniactwa zbyt długo, w ramach oczyszczającego protestu puścili niewidoczne bańki na całą 'fotografię ślubną', która tak strasznie ich nuży w albumach znajomych. Czy widzę tu jakąś historię? Chyba nie, raczej niestandardowe charaktery, zadowolenie z siebie (więc nie trzeba się nadymać), radość życia w tak radosnym przecież momencie :) Wszystkiego dobrego wszystkim życzę :) Tylko co się stało z tą nogawką? | Rafi083 | 2010-05-25 23:10:29 |
 | skimi | bardzo poprawna praca, sztampowa aż do przeraźliwego znudzenia ;) Motyw znany w licznych wariacjach (choć na ogół bez wody, co niewiele zmienia) i tym zdjęciem nie wniosłeś nic nowego do zabaw formalno-konstrukcyjnych. Temat stwarza jednak wiele ciekawych możliwości i gdyby go bardziej przetworzyć, potraktować swobodniej (względem książkowych formułek ;) odkrywa nowe i ciekawe tereny. Np. górny kwadrat lepiej lokuje znak w kadrze i daje mocny punkt zaczepienia. Środkowy kwadrat (bez 4 najwyższych lamp) traci zwyczajną dokumentalność i rozgrywa intrygująco piony, znak, największą lampę i 'płynną' perspektywę - ożywa niebanalnością. Może się czepiam nadmiernie, bo to w sumie poprawna praca, ale tak mi się pomyślało. Szkoda mi tej niewykorzystanej szansy na zrobienie czegoś oryginalnego :) | mcin70 | 2010-05-21 23:06:09 |
| skimi | świetne miejsce. Nad zdjęciem się jednak zastanawiam. Kadr mi się nie podoba. Jest oczywiście książkowo dopracowany, te linie wychodzące z narożników, świadczą (lub lepiej, świadczyć mają) o pełnym opanowaniu i idealnym planowaniu. Moim zdaniem są jednak błędem. To kadrowanie zmarnowało kompozycję i przekaz, fajerwerki wzięły górę nad treścią tak ładnie w tytule pokazaną. Zasadniczy kontrast między odbiciem a nowoczesnością spadł bardzo nisko dolnej krawędzi, znalazł się poza ważnymi miejscami kadru, tylko po to by dla zabawy formą uratować górne narożniki. Przeciążony dół chwieje całością bo pustka góry nie może go zrównoważyć. Cięcie góry nad drzewkiem i wpuszczenie nieco dołu znacznie poprawiłoby sprawę, gdy chodzi o treść. Ty stanąłeś po stronie formy :) Może obniżenie aparatu coś by tu pomogło? Nadanie dramaturgii poprzez przyciemnienie krawędzi (jak sądzę) też wydaje mi się nieuzasadnionym fajerwerkiem formalnym. Nie odbieram współistnienia różnych 'wymiarów' tak dramatycznie, czy wręcz żałobnie, może chciałeś byśmy z tego powodu popadli w depresję ;)) ale może tylko chciałeś zrobić wrażenie? Pozdrawiam :) | lewandovski | 2010-05-17 12:45:47 |
 | skimi | bardzo mi się podoba ta praca, zwłaszcza pewien zawarty w niej dysonans :) Widziałem ją już jako klasyczną zabawę strukturami, fakturami, plamami i kompozycją, pracę bardzo mocno upamiętniającą jakieś starodawne techniki graficzne, gdy zaczęło mnie coś w niej uwierać. Rozdrażniły mnie te dwie równoległe linie u góry. W krainę opanowanego kompozycyjnie chaosu (jednak) wtargnęła matematyka i porządek, coś nie z tej bajki. Po chwili rozdrażnienia dostrzegłem jednak zalety tego wtargnięcia - praca ta uniknęła pewnej banalności i nadmiernej prostoty, nie poprzestała na formie lecz zyskała treść, i poprzez drażnienie pobudziła myślenie. A jaka jest ta treść? - to oczywiste -> czy chcemy czy nie to obok chaosu jest jakaś matematyka i dobrze, że znów jest na maturze ;))) | griev | 2010-05-14 23:37:14 |
| skimi | ciekawa praca: - świetna jesienna brudna naturalność (choć podejrzewam, że sterowana w obróbce) rzadko spotykana w fotografii - znakomita osaczająca panoramiczność potęgująca jesienny klimat - człowiek prawdziwy, zwyczajny (choć poza nie jest dobra, jakoś sztuczna, spięta czy coś w tym stylu) - nie odpowiada mi ustawienie modelki, ciało skierowane poza kadr 'wypycha' jakoś widza poza, spycha ze zdjęcia, spojrzenie nie wystarcza by go w kadrze utrzymać - drzewo po prawej wpuściłbym w całości (o pień mi chodzi) - tego tytułu odnaleźć tu nie potrafię - 'brudne' nogi i 'cień' poniżej wzbudzają podejrzenia o nadmierną obróbkę | CannonCat | 2010-05-12 21:31:58 |
O nas | Fotografia cyfrowa | Polityka prywatności | Regulamin | Zasady użytkowania | Reklama | Kontakt
© Copyright Obiektywni.com.pl