/ "Techniczne dziadostwo podkreśla znaczenie przekazu (...)"

O, zapomniałeś się przelogować???

Ha ha :-D

:D

Łubu- d'UBU - bęc! ;o))))
I co teraz? Wypada powiedzieć: "do widzenia, miałem(am) dwa konta, oczekuję wywalenia i to natychmiast".

no zapomniałem...i?
swoje zdanie, opinie wypowiadane czy pod takim, czy innym kontem podtrzymuje w całej rozciągłości.
"Pośród wściekłych kołysań przypływów, odpływów,/Ja, przeszłej zimy głuchszy nad mózgi dziecinne,

Biegłem!"
to tyle

żegna UBU i llkkww)

"Per risum multum debes cognoscere stultum"

Mojzesz ma 666 kont i co Wy na to?

:)

To samo: wypada się pożegnać. :o)))

Ano - oficjalnie tym razem :)

Pa, bo smiechu byla kupa, ale wyszla z tego...
a fu...
;)

Milego focenia :)

Pod tym względem - nic się nie zmienia. :o)

Ale cyrk :D

Mojzesz - daj spokój! Jesteś z tych co zawsze muszą ostatni zająć głos? Wróć do dyskusji z wątku a nie prowokuj zaczepki. Każdy kto umie czytać ze zrozumieniem doskonale odnajdzie uszczypliwość w Twojej każdej kolejnej wypowiedzi. To tutaj dość powszechne zjawisko i w ogóle bym na to nie odpowiadał gdybyś nie wytykał EPHMOCowi tego samego.

mavic - ja myślę, ze problem leży w zupełnie innej płaszczyźnie. Aby to wyjaśnić muszę przytoczyć mój nie wystudiowany (być może zbyt uproszczony) odbiór rozwoju sztuki. Zaznaczam, że to tylko luźne rozważania laika i nie mają podłoża naukowego, w związku z czym w przeciwieństwie do przytaczanych tu teorii nie noszą nawet najmniejszych znamion aksjomatów.
Sztuka rozpoczęła się w momencie kiedy na ścianie jaskini owłosiony gość ochrą namalował coś co udało się pozostałym owłosionym odczytać jako przedstawienie rzeczywistości. Prostota tych dzieł nosiła znamiona, które współcześnie określamy symboliką. Będę szybko przemieszczał się przez tysiąclecia pomijając nazywanie poszczególnych epok by nie dać się złapać w pułapkę niewiedzy (laikowi zresztą może to ujść na sucho). Upraszczając można powiedzieć, że ta raz odkryta zdolność zaczęła rozwijać się i ewoluować. Dzieła wraz z upływem czasu rozwijały się w formie i treści. Coraz większe umiejętności ( w tym wątku zwane warsztatem) pozwalały kolejnym pokoleniom twórców na opisywanie coraz to większego spectrum emocji i uczuć. Wraz z doskonaleniem warsztatu rosła pojemność dzieła w zakresie przekazywanego ładunku emocji. Jednak w pewnym momencie tego procesu okazało się, że dalszy rozwój formy już w żaden sposób nie koreluje z przyrostem merytorycznej zawartości dzieła. Ponieważ na świecie nic nie stoi w miejscu, nowe pokolenia twórców obrały zgoła przeciwny kierunek. Zubażając swoje dzieła w formie starały się przedstawić ten sam a może i jeszcze większy ładunek emocji. Tym sposobem sztuka zaczęła powracać do korzeni czyli do symbolicznego sposobu prezentacji niejednokrotnie bardzo złożonych zjawisk. Stwierdzenie z ostatniego zdania byłoby jednak wielkim uproszczeniem gdyby nie uwzględnić w nim roli odbiorcy. Ci jaskiniowi twórcy z początku mego wywodu mieli za odbiorców osoby nie obarczone wiedzą posiadaną przez współczesnego widza. Widza, który dziś ma do wyboru Michała Anioła, Wyspiańskiego lub wspomnianego wcześniej Marcela Duchamp. Widz także w przeciwieństwie do autora nie jest jednoosobowy a więc powinienem pisać: widzów, odbiorców. Ta wielorakość spojrzeń zbudowana na często diametralnie innych szkołach nazywanych powszechnie życiem, powoduje nie tak jednoznaczny jak pierwotnie odbiór dzieł. Pierwotna sztuka symboliczna mówiła do odbiorcy dosłownie. Dzisiejszy wymiar symboli może być znacznie bardziej wieloznaczny co sprawia, że zapisane treści mogą być odczytywane na wiele różnych sposobów. Jest jeszcze kolejna kwestia, która gdzieś umyka – umiłowanie formy. Mam wrażenie (autopsja), że istnieje całkiem spora grupa odbiorców dla której treść dzieła nie jest elementem przesądzającym o jego wartości. Zabawa sama tylko formą bez potrzeby skomplikowanego zagłębiania się aż po samo dno może sprawiać odbiorcy (także twórcy) wielką radość.
Na tym właśnie zderzeniu dochodzi do najgorętszych dyskusji na internetowych galeriach. Tu przepychają się Ci czytający głęboko zapisane w pikselach życiowe prawdy oraz Ci poszukujący w obrazie ukojenia i odskoczni od codziennego bombardowania informacją.

No, normalnie - jak to w internecie. Tu można wszystko! :o)

@marconi – przyznam, ciekawy punkt widzenia. W sztuce można szukać / poznawać wiele kwestii ale mz sztuka potrzebuje jakiegoś filtra (oczywiście każdy posiada go inny). Teraz ja błysnę co czytałem ;-)
Robert Pirsig w swojej książce „Zen czyli sztuka oporządzania motocykla” postawił tezę że taki podstawowym, źródłowym wręcz miernikiem (nie tylko do sztuki) jest pojęcie JAKOŚCI. Wg niego niedefiniowalnej, bo jakość jest mierzalna tylko w układzie odniesienia do czegoś. Jakość w filozofii, wywodził Pirsig, od greckiego arete (co oznaczało cnotę, męstwo). Teraz pointa. Ocena wytworu sztuki – obojętnie jakiej dziedziny dotyczy – potrzebuje jakiegoś wartościowania. Dla mnie jest to właśnie jakość. Jakość kreacji (czyli koncept) i sposobu aplikacji pomysłu (czyli technika). To co chce pokazać (emocje) dany wytwór to już kwestia kolejna (czytaj puszka pandory :-)

Ej! Co Wy? Bez UBU będzie tu... inaczej.

Zimba - UBU musiał zginąć....umarł król, niech żyje król! albo kryl w ostateczności...

UBU miał dystans - potrzeba tu takich!

Mnie osobiście nigdy UBU nie przeszkadzał. Tylko po co mu te 2 konta były?
Przykro mi, że Go nie ma, ale zapłacił za swoją głupotę. :(

a czy ktoś potwierdził śmierć U-biektu?

Tak, jest info, jak klikniesz w Jego nick.

zróbmy wieczór wspomnień - "tym co odeszli..." ;]

UBU isdet, jak mawiało Killerów 2-óch, ale może Admin przywróciłby to jedno, właściwe konto, bo UBU nie był zły ludź, nikomu nie bruździł. Jego przewinienie, to te 2 konta.
Mnie, powiem za siebie, szkoda UBU, bo lubię teksty, nawet, jeśli nie ze wszystkimi się zgadzam.

@neo - chyba sam orientujesz się doskonale, że na wielu portalach, niekoniecznie fotograficznych, wylatuje się za uparte pisanie wersalikami... bardzo irytująca maniera... ;( Jednakowoż jako użytkownik, UBU mi też nie przeszkadzał... ;)

UBU wróć :-)

KLi ... wróć :-)